คือเพื่อนที่ทำงานเป็นเพื่อนผู้หญิงวัยไล่กันค่ะ 2 คน เขาสนิทสนมกันมาก่อนเราเพราะรู้จักกันก่อน
แต่พอเราเข้ามาทำงาน ช่วงวันแรกๆ เขาก็ชวนเราเที่ยวเลย เขาบอกไปเดินเที่ยวตามตลาดนัดกัน
หลังเลิกงาน กลับ 3-4 ทุ่ม อะไรแบบนี้
ครั้งแรกที่ชวน ด้วยความที่เรามีนิสัยอย่างหนึ่ง คือถ้าไม่ได้สนิทใจกันเราจะไม่ไปไหนมาไหนด้วย
เราเลยปฏิเสธไปว่า "ไม่ว่างไปจริงๆ ขอโทษนะ พอดีหลังเลิกงานมีธุระที่อื่นจ้า" พร้อมกับยิ้มแย้ม
แล้วเหมือนเพื่อนจะเข้าใจเหตุผล
พอทำงานไปสัก 2-3 อาทิตย์ เพื่อน 2 คนหน้าเดิม ก็เริ่มชวนเที่ยวเหมือนเดิมอีก บอกว่าไปเดินดู
ของตามตลาดหรือไปหาข้าวกินกัน ซึ่งด้วยความที่เราเริ่มสนิทพวกเขาจากการได้ร่วมงานกันบ้าง
บางครั้ง(ย้ำว่าบางครั้ง) ติดต่อประสานงานผ่านทางโทรศัพท์มาตลอดระยะเวลา 2-3 อาทิตย์เลย
แบบไม่เคยเจอกันตัวเป็นๆ เราก็เริ่มคุ้นเคย แต่ไม่ถึงกับสนิทใจ พอเขาชวนครั้งที่สองก็ลำบากใจ
ที่จะปฏิเสธ เพราะกลัวเขาหาว่าเรารังเกียจ จริงๆ เพื่อนน่ารักดีค่ะพูดจาปราศรัยกับเราดีมากๆ เลย
เพียงแต่... เราไม่สนิทใจจะไปเที่ยวกับเขาจริงๆ ไม่เคยคลุกคลีเจอกันทุกวัน ก็แค่ติดต่อเรื่องงาน
ครั้งที่สอง เราเลยอ้างว่ามีนัดแล้วเพื่อบ่ายเบี่ยง
และหลังจากนั้นก็มีการชวนเที่ยวครั้งที่ 2 3 4 5 ...... ตามมาอีกเรื่อยๆ ซึ่งเราก็ยังให้เหตุผลเดิมๆ
วนสลับกันไป เช่น มีนัดแล้วบ้าง ฝนตกรถติดเลิกงานแล้วเหนื่อยไม่อยากไปไหนบ้าง ทำโอทีอยู่
ดึกมากเที่ยวไม่ไหวบ้าง จนตอนนี้คิดหาเหตุผลไม่ออกแล้วค่ะ ทั้งหมดก็เพื่อถนอมใจคนชวนเรา
ไม่ได้รังเกียจนะคะ แต่ไม่สนิทใจจะไปไหนมาไหนด้วย แต่ถ้าบอกเขาไปตรงๆ ก็กลัวจะเกลียดกัน
ยังไงก็ต้องติดต่อประสานงานเดี๋ยวมันจะลำบากไปใหญ่ เขาชวนหลายครั้งจนเราเบื่อจะรับสายเลย
บางวันทำงานอยู่ก็ไลน์มาชวนแทบไม่อยากกดอ่านค่ะ คิดข้ออ้างปฏิเสธไม่ทัน ตอนแรกๆ ก็รู้สึกดีๆ
กับเพื่อน 2 คนนี้มากๆ แต่ตอนนี้เริ่มอยากห่างๆ และเป็นแค่เพื่อนร่วมงานทั่วไปมากกว่า
ชวนเที่ยวแบบ... อดคิดไม่ได้เลยว่า หาเจ้ามือเลี้ยงหรือเปล่า? ทำไมต้องชวนเราบ่อยๆ ถ้าเราอยาก
ไปกับเขาเราคงเป็นฝ่ายชวนเขาเองนานแล้ว เริ่มรู้สึกลำบากใจที่จะคบหามากขึ้นทุกวันค่ะ แต่ยังไม่
กล้าบอกตรงๆ เพราะต้องทำงานด้วยกัน
พอมีวิธีปฏิเสธเพื่อนประเภทนี้แบบรักษาใจถนอมใจกันและกันมั้ยคะ? เอาแบบที่บอกไปครั้งเดียวพอ
แล้วเขาเข้าใจไม่โกรธเกลียดเราอ่ะค่ะ
ปกติ เวลาเราคบเพื่อน(เพื่อนจริงๆ ที่ไปไหนมาไหนด้วยกันได้) เราไม่เคยต้องลำบากใจมาสรรหาข้อ
อ้างเหตุผลอะไรแบบนี้เลยค่ะ สมมตเพื่อนเราจริงๆ ชวนเที่ยว ถ้าเราขี้เกียจไม่อยากไป เราก็พูดไปเลย
เพื่อนก็เข้าใจไม่กวนใจเราอีก
พอดีเราไม่ใช่สายเที่ยวตามใจคนอื่นค่ะ เราเป็นแบบถ้าอยากไปไหนจะไปเอง ไม่ชอบให้มีคนคอยเดิน
ด้วย หรือถ้าอยากไปกับเพื่อนจริงๆ ก็ต้องเป็นเราที่อยากไปเองไม่ใช่เพื่อนมาตามจี้ชวนบ่อยๆ จนอึดอัด
พอมีข้ออ้างที่ใช้ปฏิเสธเวลาเพื่อนชวนไปเที่ยว แบบถนอมน้ำใจคนชวนไหมคะ? คิดไม่ออกแล้วจริงๆ...กลุ้มใจมากๆ
แต่พอเราเข้ามาทำงาน ช่วงวันแรกๆ เขาก็ชวนเราเที่ยวเลย เขาบอกไปเดินเที่ยวตามตลาดนัดกัน
หลังเลิกงาน กลับ 3-4 ทุ่ม อะไรแบบนี้
ครั้งแรกที่ชวน ด้วยความที่เรามีนิสัยอย่างหนึ่ง คือถ้าไม่ได้สนิทใจกันเราจะไม่ไปไหนมาไหนด้วย
เราเลยปฏิเสธไปว่า "ไม่ว่างไปจริงๆ ขอโทษนะ พอดีหลังเลิกงานมีธุระที่อื่นจ้า" พร้อมกับยิ้มแย้ม
แล้วเหมือนเพื่อนจะเข้าใจเหตุผล
พอทำงานไปสัก 2-3 อาทิตย์ เพื่อน 2 คนหน้าเดิม ก็เริ่มชวนเที่ยวเหมือนเดิมอีก บอกว่าไปเดินดู
ของตามตลาดหรือไปหาข้าวกินกัน ซึ่งด้วยความที่เราเริ่มสนิทพวกเขาจากการได้ร่วมงานกันบ้าง
บางครั้ง(ย้ำว่าบางครั้ง) ติดต่อประสานงานผ่านทางโทรศัพท์มาตลอดระยะเวลา 2-3 อาทิตย์เลย
แบบไม่เคยเจอกันตัวเป็นๆ เราก็เริ่มคุ้นเคย แต่ไม่ถึงกับสนิทใจ พอเขาชวนครั้งที่สองก็ลำบากใจ
ที่จะปฏิเสธ เพราะกลัวเขาหาว่าเรารังเกียจ จริงๆ เพื่อนน่ารักดีค่ะพูดจาปราศรัยกับเราดีมากๆ เลย
เพียงแต่... เราไม่สนิทใจจะไปเที่ยวกับเขาจริงๆ ไม่เคยคลุกคลีเจอกันทุกวัน ก็แค่ติดต่อเรื่องงาน
ครั้งที่สอง เราเลยอ้างว่ามีนัดแล้วเพื่อบ่ายเบี่ยง
และหลังจากนั้นก็มีการชวนเที่ยวครั้งที่ 2 3 4 5 ...... ตามมาอีกเรื่อยๆ ซึ่งเราก็ยังให้เหตุผลเดิมๆ
วนสลับกันไป เช่น มีนัดแล้วบ้าง ฝนตกรถติดเลิกงานแล้วเหนื่อยไม่อยากไปไหนบ้าง ทำโอทีอยู่
ดึกมากเที่ยวไม่ไหวบ้าง จนตอนนี้คิดหาเหตุผลไม่ออกแล้วค่ะ ทั้งหมดก็เพื่อถนอมใจคนชวนเรา
ไม่ได้รังเกียจนะคะ แต่ไม่สนิทใจจะไปไหนมาไหนด้วย แต่ถ้าบอกเขาไปตรงๆ ก็กลัวจะเกลียดกัน
ยังไงก็ต้องติดต่อประสานงานเดี๋ยวมันจะลำบากไปใหญ่ เขาชวนหลายครั้งจนเราเบื่อจะรับสายเลย
บางวันทำงานอยู่ก็ไลน์มาชวนแทบไม่อยากกดอ่านค่ะ คิดข้ออ้างปฏิเสธไม่ทัน ตอนแรกๆ ก็รู้สึกดีๆ
กับเพื่อน 2 คนนี้มากๆ แต่ตอนนี้เริ่มอยากห่างๆ และเป็นแค่เพื่อนร่วมงานทั่วไปมากกว่า
ชวนเที่ยวแบบ... อดคิดไม่ได้เลยว่า หาเจ้ามือเลี้ยงหรือเปล่า? ทำไมต้องชวนเราบ่อยๆ ถ้าเราอยาก
ไปกับเขาเราคงเป็นฝ่ายชวนเขาเองนานแล้ว เริ่มรู้สึกลำบากใจที่จะคบหามากขึ้นทุกวันค่ะ แต่ยังไม่
กล้าบอกตรงๆ เพราะต้องทำงานด้วยกัน
พอมีวิธีปฏิเสธเพื่อนประเภทนี้แบบรักษาใจถนอมใจกันและกันมั้ยคะ? เอาแบบที่บอกไปครั้งเดียวพอ
แล้วเขาเข้าใจไม่โกรธเกลียดเราอ่ะค่ะ
ปกติ เวลาเราคบเพื่อน(เพื่อนจริงๆ ที่ไปไหนมาไหนด้วยกันได้) เราไม่เคยต้องลำบากใจมาสรรหาข้อ
อ้างเหตุผลอะไรแบบนี้เลยค่ะ สมมตเพื่อนเราจริงๆ ชวนเที่ยว ถ้าเราขี้เกียจไม่อยากไป เราก็พูดไปเลย
เพื่อนก็เข้าใจไม่กวนใจเราอีก
พอดีเราไม่ใช่สายเที่ยวตามใจคนอื่นค่ะ เราเป็นแบบถ้าอยากไปไหนจะไปเอง ไม่ชอบให้มีคนคอยเดิน
ด้วย หรือถ้าอยากไปกับเพื่อนจริงๆ ก็ต้องเป็นเราที่อยากไปเองไม่ใช่เพื่อนมาตามจี้ชวนบ่อยๆ จนอึดอัด