Phantom of illumination หรือชื่อไทยว่า นิรันดร์ ราตรี
หนังสารคดีว่าด้วย การล่มสลายของโรงหนัง Stand Alone แห่งสุดท้ายในกรุงเทพมหานคร

โดยหนังเล่าเรื่องผ่านลุงคนหนึ่งที่เติบโต และไต่เต้ามากับโรงหนังแห่งนี้มาตลอด 20 กว่าปี จากเด็กฉีกตั๋ว จนมาเป็นคนฉายหนัง ซึ่งถือว่าเป็นตำแหน่งสูงที่สุดในโรงหนังแห่งนี้

ตัวหนังถ่ายภาพได้ออกมา หว่อง กา ไว มาก แสงของหลอดไฟนีออน ที่เหมือนแสงล่อแมงเม่า ทั้งเงา ความมืด และแสงสลัวๆ
ทั้งยังได้ดนตรีประกอบ ที่เพิ่มความเหงาเข้าไปอีก 10 แรงม้า ผมเชื่อเกือบจะ 100% เลยว่า ผู้กำกับต้องดูหนังหว่องตอนเด็กๆ และต้องชอบมากแน่ๆ

เนื่องจากตัวละครหลักทำงานในโรงหนัง เป็นคนฉายหนัง ยิ่งทำให้ไม่มีตัวละครที่ 2 และ 3 เลย เรียกได้ว่าสารคดีเรื่องนี้แทบจะไม่มีบทพูด และการคุยกันของตัวละครเลย เล่าด้วยภาพล้วนๆ และดนตรีประกอบ

หนังเล่าไปจนถึง ชีวิตของคุณลุงหลังจากที่โรงหนังปิดตัวลง คุณลุงได้ดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไร

นี้คือจุดที่ดีที่สุดของหนัง คุณลองคิดดู คนที่ทำอาชีพฉายหนังมา 20 กว่าปี เขาจะไปประกอบอาชีพอะไรต่อได้ ทักษะที่เขามีติดตัวคือ ใส่ฟิล์ม เข้าเครื่องฉายหนัง โดยไม่ทำให้ฟิล์มขาด และฉายหนังต่อเนื่องจนจบ

หนังขยี้ จน ผมต้องกลับมามองตัวเองว่า งานที่เราทำๆ กันอยู่นี้ มันคืองานที่ใช้ทักษะ เฉพาะรึป่าว หรือว่า สามารถ Adap ไปทำอย่างอื่นได้

ที่ผู้ใหญ่หลายคนเคยสอนว่า "จงทำงานที่ใช้ทักษะเฉพาะ ที่ไม่มีใครสามารถลอกเลียนแบบได้ แล้วเราจะเป็นคนที่ตลาดต้องการตัวมากที่สุด ดีกว่าคนที่รู้แบบเป็ด และไม่เก่งอะไรเลย ตลาดเลยไปจ้างใครมาทำแทนก็ได้"

หลังจากดูหนังเรื่องนี้จบลง ความคิดผมเปลี่ยนไปเลย กลายเป็นว่า "อยู่แบบเป็ดๆ" นี้ดีที่สุดละ

ป.ล. หนังฉายอยู่ที่ House RCA ตอนนี้เหลือแค่ 2 รอบเท่านั้น