เรายอมรับเราไม่ใช่คนถือตัว ใครอะไรมาเราก็ทำให้หมด ไม่สนภาพลักษณ์ตัวเองเท่าไหร่ เว้นเเต่ว่าเราทำไม่ได้จริงๆ จะขอเลี่ยง

เราพูดกับเพื่อนในห้อง ถามงาน หรือเเนะนำอะไรไป เเต่ทำไมเรากลับได้คำดูถูก ไม่คิดว่าเราจะรู้สึกเเย่เเค่ไหน

เพื่อนในห้องทุกคนเป็นเพื่อนใหม่ คบมาได้ 1 ปี เราไม่ใช่คนคุยจุ้กจิ้กเวลาเรียน จะเน้นถามงานมากกกว่า

เราโดนหลายคนพูดจาเเย่ๆใส่ เรายอมรับว่าเรามันจืดชืด ไม่มีอะไรเด่นเลย พูดไปเหมือนพูดกับอากาศ ละเพื่อนในห้องก็จะบอกว่าอะไรนะ ไม่ได้ยินละเดิน

หนีออกไปจากเรา มีอยู่ครั้งนึงเราจะไปห้องดนตรี เเละบันไดทางกลับบ้านอยู่ตรงนั้นพอดี พวกเขาก็เดินกลับบ้านเป็นกลุ่มๆ เเล้วเราเดินตามกำลังจะไปห้อง

ดนตรี เเต่ยังไม่ทันถึงห้องดนตรี พวกเขาก็ตะโกนมาดังมากๆใส่เราว่า "ตามมาทำไมรำคาญ!" จนเราอึ้ง

เริ่มหนักขึ้นๆ  มันทำให้สุขภาพจิตมันเเย่ตามเรียนเริ่มไม่รู้เรื่อง เคยคิดจะลาออก เเต่ทำไม่ได้

เพราะอยู่ในห้องเราเเทบไม่มีเพื่อน เพราะเขาจะมีเพื่อนคู่กันเป็นเพื่อนสนิทอะไรเเบบนั้นอยู่เเล้ว เขาถึงไม่จำเป็นต้องสนใจเรา

ซึ่งเพื่อนๆคนอื่นๆ จะรู้ดี เเต่ไม่เคยมีเพื่อนในห้องคนไหนที่ถามเราเลยว่าเราเป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไรให้ช่วยมั้ย

มีเเต่เพื่อนเก่า(สนิท) เเต่อยู่คนละห้อง ให้คำปรึกษาตลอด

เราเหนื่อยที่ไม่มีใครจริงใจกับเราตอนอยู่ในห้อง เพราะเราต้องทนอยู่ในสภาพเเวดล้อมนี้ไปอีกนานเเค่ไหน อยู่ทั้งวันสุขภาพจิตเราเรื่มเสีย

ปรึกษาเพื่อนสนิทก็บอกได้เเค่ทนๆไป ถ้าคุยเเล้วเค้าไม่คุยด้วยก็ช่างเขา มันเเย่มากเลย

เราไม่เคยทำให้ใครเสียหาย อยู่ของเราเฉยๆ  จนตอนนี้ไม่อยากเรียนเเล้ว