บ้านหลังน้อยของครอบครัวพิริโรจน์ ประกอบด้วย แม่ตั้ม แม่แตง น้องโด่ง และ พี่ยิม เด็กหนุ่มผู้มีอาการออทิสติกซึ่งเป็นจุดศูนย์กลางความสนใจของบ้านในทางที่ต่างกันไป แม่ตั้ม  แม่ของพี่ยิมรู้สึกกลัดกลุ้มใจอย่างมากที่พี่ยิมที่โตขึ้นทุกวันแต่กลับไม่เข้าใจโลกอย่างที่ควรจะเป็น  และ ยิ่งสนับสนุนด้วยการเอาใจจนเกินขอบเขตของน้าแตงผู้ช่วยขจัดปัดเป่าปัญหาทุกอย่างทุกประการออกไป และ การกระทำแบบนั้นก็สะสมและทำให้เกิดคลื่นใต้น้ำในครอบครัวเมื่อเวลาได้ผ่านไป

โดยเฉพาะกับโด่ง ... ที่บัดนี้โตเป็นวัยรุ่น และ กำลังสร้างอัตลักษณ์ของตัวเอง เมื่อคนข้าง ๆ โตไม่ทันกัน เมื่อโด่งกำลังเปลี่ยนแปลงและมีความคิดที่ซับซ้อนขึ้นตามวัย ทำไม ... เขาจึงเป็นคนที่ต้องด้อยกว่าเสมอ ทั้งความรัก ความเอาใจใส่ ทั้งวัตถุสิ่งของ ไม่เคยมีสิ่งใดที่เขา "อยู่" ในอันดับแรก โดยเฉพาะในสายตาผู้เป็นแม่ ร้อยร้าวจึงเริ่มลิแตกนับแต่นั้นเป็นต้นมา

กระทั่งวันหนึ่ง .... โด่งก็ได้รู้ ... ความลุ่ม ๆ ดอน ๆ ในบ้านที่ผิดแปลก ความรักของน้าแตงที่เกินพอดี ความเคร่งเครียดจนตึงจัดของป้าตั้ม มันมีที่มาที่หนักหนาสาหัสกว่าเรื่องของความเป็น "ออทิสติก" ของพี่ยิม โด่งเป็นลูกชู้ถ้ากันง่าย ๆ และ การที่อะไร ๆ มันเป็นแบบนี้ เพราะแม่รู้สึกผิดก็เลยเอาความรู้สึกผิดอันนั้นมาลงที่ลูกอย่างเขา หน้าที่ประการเดียวของโด่งคือการดูแลพี่ยิมเพื่อเป็นการชดใช้ให้กับแม่ลูกคู่นั้นหรอกหรือ

ความแตกร้าวได้ยกระดับเป็นการหักพังทำลายแล้วในขณะนั้น แต่การแตกร้าวในวันนั้น ... ท้ายที่สุดก็กลับมาเป็นการยอมรับ ทุกคนต่างมีสิ่งที่ผิดพลาดและต้องก้าวข้ามผ่าน ทุกคนต่างมีทางชีวิตที่เหมาะสมสำหรับแต่ละคน มีทางที่ต้องก้าวเดินไปด้วยตัวเอง แม่ตั้มตัดสินใจส่งพี่ยิมไปสถานบำบัด แม่แตงตัดสินใจปล่อยโด่งให้มีชีวิตของตัวเอง และ เมื่อได้เดินทางที่เหมาะสมและถูกควรกับพฤติกรรมและช่วงวัย ทั้งสองก็ต่างเติบโตและมีพัฒนาการเป็นที่น่าพอใจ

พี่ยิมบัดนี้ควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ดีขึ้น แม้จะไม่ทั้งหมดแต่ก็ช่วยเหลือตัวเองและรู้จักกัดฟันผ่านพ้นความไม่พอใจได้ดีขึ้นมาก โด่งที่บัดนี้ได้อิสระเสรีในการทำอะไรตามที่ใจอยาก ก็มุ่งหน้าคว้าแชมป์และมีทีมชาติเป็นเป้าหมายในลำดับถัดไป เหมือนทุกสิ่งจะไปได้ดี เหมือนทุกอย่างกำลังลงตัว แต่พัฒนาการและอิสระเสรีที่กำลังเกิดขึ้นนั้น หากมันมีรากฐานมาจากสายใยในครอบครัวที่ขาดสะบั้นลง หากมันมาจากซากปรักหักพังความขัดแย้งที่เราก้าวข้ามผ่านไป จงใจกลบฝังมันไว้โดยไม่คิดจะสมาน



พี่ยิมก็ยังคงเป็นพี่ยิมที่รอคอยคนเป็นน้องเสมอมา หากพี่ยิมก็สามารถเข้าใจและสัมผัสถึงความเอาจริงเอาจัง ความฝัน และ ความตั้งใจของน้องว่า ไม่อยากกลับคืนสู่วังวนเก่า และ น้องของเราเขาได้เดินก้าวสู่ชีวิตใหม่ ถึงจะเข้าใจไม่ทั้งหมดเพราะมันซับซ้อนเกินกว่าคนที่อยู่ในอาการแบบพี่ยิมจะเข้าใจ แต่สำหรับคนที่อยู่ด้วยกันมานานเกือบทั้งชีวิต มีหรือจะไม่สัมผัสนัยยะและความต้องการที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อ ชีวิตของโด่งยังต้องไปอีกไกล การแข่งขันแบบมืออาชีพมันต้องผ่านอะไรอีกมากมาย มันอาจจะถึงเวลาที่จะต้องมีใครซักคนที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง

ประสบการณ์ที่ผ่านมา ... สร้างกำแพงไว้ในใจโด่งพอสมควร ความตั้งใจที่จะไม่กลับไปที่เก่า ชีวิตที่รุ่งโรจน์เมื่อได้รับการขัดเกลาอย่างที่เหมาะควร ไปคนเดียวไปได้ไว เพียงแค่ปีเดียวเท่านั้น จากการเล่นคู่ที่ไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือ แต่ตอนนี้ถ้วยแชมป์และเหรียญมาเป็นกอบเป็นกำ ความดีใจ ความเชื่อมั่น คืนกลับมาอีกครั้ง แต่ความรู้สึกเหล่านั้นมันก็ชืดชาและจืดจางไป เมื่อมองเห็นพื้นที่ว่างข้าง ๆ  ใครคนหนึ่งที่เราคิดว่าเป็นตัวถ่วง และ ไม่สำคัญต่อการใช้ชีวิต แต่ทำไมในอกนั้นจึงว่างเปล่า แต่ทำไมน้ำตาถึงได้ไหลออกมา

อาจจะเป็นเพราะความรู้สึกนั้น ... ที่นำพาโด่งกลับสู่บ้านที่พักหลัง ๆ ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากเกินกว่าที่คนเป็นน้องจะคาดคิดถึง พี่ยิม ... พี่ยิมลายตัวนั้น บัดนี้พึ่งพาตัวเองได้แล้ว จนบางทีน้องโด่งคนนี้อาจไม่จำเป็นอีกต่อไป โลกของพี่น้องคงสามารถแยกออกจากกันไปได้โดยสมบูรณ์ พี่ยิมก็อยู่ในโลกของพี่ยิม น้องโด่งก็อยู่ในโลกของน้องโด่ง ให้มันเป็นอะไรอย่างที่ควรเป็น

แม้คนเป็นพี่ที่อยากจะชวนให้กลับมาเล่นด้วยกันมันจะกระทบใจไปซักนิด หากความคิดที่ยืนอยู่บนพื้นฐานความเป็นจริงมันก็คอยบอกตัวเองว่า สำหรับที่พี่ยิมที่เรารู้จัก มันเป็นไปไม่ได้หรอก และ ตอนนี้ในการเล่นเดี่ยวอีกนิดเดียวก็จะถึงจุดที่สูงขึ้นไปอย่างทีมชาติแล้ว จะหันหลังกลับมาสู่จุดเดิมเพื่ออะไร แต่ใครจะนึกล่ะว่าโชคชะตาเล่นตลกให้ พี่ กับ น้อง จะต้องมาเจอกันในแมตช์แรกของทัวร์นาเม้นท์ชี้เป็นชี้ตายในอนาคตทีมชาติ

แมชต์แรกที่ทำให้รู้ว่าพี่ยิมได้เปลี่ยนแปลงตัวเองไปขนาดไหนในเวลาที่ไม่อยู่ด้วยกัน เพื่อที่จะบอกว่า ... พี่ยิมเล่นเหมือนคนปกติได้แล้วนะ แมตช์ที่ทำให้ความรู้สึกที่กดอัดในหัวใจของโด่งแตกออก ไม่ว่านานแค่ไหน ... คนตรงหน้าก็คือคนในครอบครัว คนตรงหน้าเป็นคนที่มอบความรักให้กับเราอย่างไร้เงื่อนไข เป็นคนที่ในใจอันปราศจากความอิจฉาและโกรธเคืองปรารถนาจะกลับไปหาเขาตั้งนานแล้ว หากความเคืองขุ่นในใจ และ เป้าหมายของชีวิตได้พัดพาเราห่างจากกันออกไป

ภาพในอดีตและปัจจุบันย้อนกลับมาในใจสองพี่น้องอีกครั้ง  .... เป้าหมายและทางเดินข้างหน้า ไปได้ด้วยตัวคนเดียวก็จริง แต่มันจะมีความหมายอะไรหากทางเดินนั้นเปล่าเปลี่ยวไม่มีความรักหล่อเลี้ยง ใบหน้าของแม่ ใบหน้าของป้า และ ใบหน้าของพี่ แม้จะอยู่ในฝั่งตรงข้าม แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก แม้ว่าจะอย่างไร ... ทุกคนก็พร้อมจะก้าวเดินไปพร้อม ๆ กันไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าเขาจะหนีห่างไปอย่างไร เย็นชาขนาดไหน จะเถลไถลไปสู่ที่ใด โด่งรู้แล้วว่าที่ ๆ หันกลับไปได้ คนที่พร้อมจะรักจะให้ และ เข้าใจในแบบที่เขาเป็นก็คือ "บ้านหลังนี้"

ลูกเสิร์ฟลูกสุดท้าย ... พุ่งออกจากไม้อย่างคนตัดสินใจเด็ดขาด โด่งไม่คิดถึงการโต้กลับในลูกต่อไปอีกแล้ว แต่ ... พี่ยิมเองเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นก็หยุดทันทีทันควัน ... ที่แท้เราก็คิดถึงกันและกันมากมายขนาดนี้เลยนะ ไม่มีการอาละวาดต่อไปอีกแล้ว มีแต่เด็กน้อยชื่อพี่ยิมในร่างกายสูงโปร่งของชายหนุ่มวัยต้น กับน้ำที่ปริ่มขอบตา ใบหน้าที่กล้ำกลืนฝืนเก็บอารมณ์ ราวกับจะพยายามแสดงว่า "รักษาสัญญาแล้วนะ" ที่จะเป็นคนปกติในสนามแข่ง อยากเล่นก็อยากเล่น แต่แพ้ก็คือแพ้  พี่ยิมรักแบด พี่ยิมรักชัยชนะ แต่พี่ยิมก็รักน้องโด่งด้วย



เช่นกัน ... แม้ไม่พูดอะไร แต่คนที่อยู่ด้วยกันมาเกือบทั้งชีวิตมีเหรอที่จะไม่รู้ความหมาย ใจที่จริง ๆ มันหวนกลับมาแล้วกว่าครึ่งค่อนระหว่างแข่ง บัดนี้มันหวนกลับมาทั้งใจหลังสิ้นสุดการแข่ง จริง ๆ มันก็เป็นเรื่องธรรมดาสามัญอย่างที่สุด ความยากลำบากและทุกข์ทนมันจะบรรเทาเบาบางลงจริง ๆ หากรู้ว่ามีใครที่พร้อมจะ support และ ทำเพื่อเราอยู่เบื้องหลัง ความผูกพันที่ไม่มีวันตัดขาด ความรักที่ไร้เงื่อนไข

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใหญ่มากมายขนาดไหน การที่น้องสาวจะไปมีอะไรกับพี่เขย การที่น้าดูแลหลานมากกว่าลูกในไส้ การที่พี่น้องจะแตกหักและไม่เข้าใจกันหรือห่างกันด้วยเหตุอะไรก็ตาม ทุกสิ่งทุกอย่างสลายหายไปได้ด้วย "รัก" เพียงคำเดียว รักในสิ่งที่เขาเป็น ไม่ใช่แบบที่เราอยากให้เป็น เข้าใจในสิ่งที่เขาทำขัดเกลาเขาให้ไปในทางที่ถูกที่ควร อดทนรอคอยเคียงข้างกันมองดูความสำเร็จที่เกิดขึ้นไม่ว่าจากที่ไหน อยู่เบื้องหลังคอยเป็นยึดโยงสายใยว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นครอบครัวยังเป็นที่ที่สามารถหันหลังกลับมาพักพิงได้เสมอ







ป.ล. ถ้าปีนี้ไม่ได้รางวัลอะไรติดไม้ติดมือ .... จะรู้สึกเพลียใจมาก อย่างน้อยเรื่องบท ไม่ควรพลาด กำกับอีก คารวะจากใจจริง