Side by Side เป็นความงดงามของคำว่า "ครอบครัว" ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น อุปสรรคมันจะหนักหนาแค่ไหน หรือ เรื่องราวจะร้ายแรงเพียงไร เราก็ผ่านมันไปได้ด้วยคำว่า "ครอบครัว" แม่ตั้มไม่อาจแบกครอบครัวได้เพียงลำพัง แม่แตงไม่อาจเก็บเอาความรู้สึกผิดไว้กับตัวได้เพียงคนเดียว พี่ยิมไม่สามารถจะทำตัวเป็นจุดศูนย์กลางของโลก และสำหรับน้องโด่งมันก็โดดเดี่ยวเกินไปหากจะต้องบ่ายหน้าแล้วทิ้งทุกสิ่งไว้เบื้องหลัง ทุกคนเรียนรู้ว่าการเดินเคียงข้างกันไปอย่างเป็นครอบครัวควรจะต้องเป็นอย่างไร เป็นทั้งคนที่ให้ความรักและเป็นทั้งคนที่ได้รับความรัก และ คนให้คนรับต่างก็ต้องรู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ

ยิมกับโด่งเคยรู้สึกว่าแม่ของตัวเอง "ไม่รัก" ทั้ง ๆ ที่เขาก็รักในแบบของเขา แม่ตั้มรักลูกแต่ก็ห่างเหินกับลูกเพราะความตึงเครียดที่ต้องแบกรับ แม่แตงก็รักลูกแต่ความใส่ใจมันน้อยลงไปเพราะต้องไปเติมเต็มกับหลานเพราะรู้สึกผิด ที่ทุกอย่างมันไม่ลงล็อคเพราะ คนให้และคนรับไม่อาจรับรู้ถึงการให้และรับได้อย่างที่ควรเป็น เรื่องไล่ลำดับเรื่องราวของโด่งที่ป้าเป็นคนแรกที่เอื้อมมือเข้ามา จากนั้นคือแม่ ส่วนเรื่องราวของยิมเป็นน้าที่ยื่นมือมาตั้งแต่ต้น และ ต่อมาเป็นแม่ที่ทำความเข้าใจ

เหลือจุดสุดท้าย ... คือความรักระหว่างพี่น้อง ที่จริงโด่งอ่อนลงมามากแล้ว และ โด่งเองก็คิดถึงพี่ยิม เพียงแต่คิดว่ามันเป็นไปได้ยากกับการจะถอยหลังกลับมาสู่จุดเดิม ถึงจะเห็นว่าพี่สามารถดูแลตัวเองได้หลายอย่าง ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะเพียงพอสำหรับการแข่ง โด่งมาไกลกว่าจะเริ่มต้นใหม่แล้ว และ ตัวเองก็เสียใจอยู่เหมือนกันที่ไม่ได้เห็นสิ่งเหล่านั้นด้วยตาตัวเอง การที่พี่ยิมไปคอร์ทแบดด้วยตัวเองได้ การที่พี่ยิมระงับอารมณ์ตัวเองได้ หรือ แม้กระทั่งขึ้นเอ็นแบดให้ โด่งพลาดมันไปทั้งหมด ในตอนแรกโด่งปลาบปลิ้มกับอิสระเสรีและรางวัลที่ได้ แต่เมื่อแท่นรับรางวัลมันว่างเปล่า ใจตัวเองก็โหวงขึ้นมา

แล้วพอต้องเจอกันในแมทช์ชี้ชะตาทีมชาติ ... มันยิ่งร้าวในใจโด่งไปอีก เพราะคนเป็นพี่พยายามที่จะรักษาสัญญา ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคอร์ทก็คือพยายามบอกว่า พี่ยิมดูแลตัวเองได้แล้วนะ น้องโด่งจะกลับมารึยัง การที่พี่ยิมวิ่งมาดูตอนเข่าเจ็บ หรือ การที่ช็อตนิ่งไปเฉย ๆ เพราะเป็นห่วง เวลาอยู่ใกล้กันอยู่ข้างกัน เวลาที่ใจยังขุ่นเคืองมันมองไม่เห็นหรอก แต่วันนี้โด่งมองเห็นแล้วว่าพี่ยิมรักโด่งมากแค่ไหน และ เอาเข้าจริงตัวเองก็รักและผูกพันกับพี่ชายมากแค่ไหน

กลายเป็นว่าเอาเข้าจริง เราได้รับความรักมาตลอดนี่นะ แต่มันใกล้เกินไป และ เรื่องราวมันวุ่นวายยุ่งเหยิงเกินไปจนเรามองไม่เห็น หรือ กลายเป็นว่ามันน่ารำคาญไป เสิร์ฟสุดท้ายเราว่าใจโด่งไปนานแล้วนะ ไปตั้งแต่ได้แชมป์ทัวร์นาเม้นท์ที่เชียงใหม่ละ คือโด่งไม่คิดที่จะโต้กลับแล้วด้วย ก็ไม่ใช่ว่าอยากแพ้ หรือ จะยังไง แต่สำหรับโด่งตอนนั้นอะไรมันก็ไม่สำคัญแล้วแหละ แต่พี่ยิมก็ยังหยุดเมื่อเห็นน้องหยุด เราว่าพี่ยิมก็ไม่ได้เข้าใจอะไรลึกซึ้งหรอก พี่ยิมรักแบด รักชัยชนะ แต่ก็รักน้อง น้องเป็นอะไรก็ใส่ในเสมอก็เลยพลาดลูกนั้นไป

สำหรับโด่งแล้วมันคือการที่ความรักของพี่มันสัมผัสถึงในใจโด่งจริง ๆ และการที่โด่งลอดใต้เน็ตไปหายิม ยิมก็รู้สึกเหมือนกันว่าได้น้องกลับมา ถึงจะไม่เข้าใจทั้งหมดว่าน้องจะกลับมาเล่นคู่รึเปล่า แต่ยิมก็รู้สึกว่านี่คือความรักของโด่ง ปมสุดท้ายคลี่คลายลงตรงนี้ แล้วบ้านพิริโรจน์ก็ก้าวเดินต่อไปด้วยความรักและความเข้าใจ

ของดีแบบนี้ควรได้รางวัลอะไรบ้าง มันต้องได้อ่ะ ย้ำเลยว่าต้องได้