สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรก เคยอ่านพันทิปมานานแต่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมาเป็นคนตั้งกระทู้ในวันหนึ่ง
   เหตุที่มาตั้งกระทู้นี้เพราะหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้จริงๆค่ะ คนรอบข้างก็ไม่รู้จะไปปรึกษาใคร เลยอยากลองดูความเห็นของทุกคนค่ะ
   เรื่องมีอยู่ว่าน้าเราทะเลาะกับแม่เราค่ะ คือน้ากับแม่อยู่บ้านเดียวกันส่วนเราแต่งงานมีครอบครัวก็อาศัยอยู่บ้านพ่อแม่สามีค่ะ ลูกชายของน้าชอบพาเพื่อนมานอนที่บ้านค่ะ มาครั้งละ10คนบางทีก็มากกว่า10คน(น้อยสุด3-4คน)และมาทุกคืนค่ะ เพื่อนๆไม่มีความเกรงใจด้วยค่ะ แม่เราบอกน้าให้เตือนๆลูกชายแต่เค้าก็เพิกเฉยค่ะ จนกระทั่งวันนึงแม่เราเดินไปเข้าห้องน้ำค่ะและเพื่อนลูกน้าเรา(ซึ่งเหมือนจะแก่กว่าพอช่วงวัยคะนองค่ะ)เดินตามแม่เราจนถึงหน้าห้องน้ำและพอแม่เราเข้าห้องน้ำก็เห็นแสงไฟฉายจากมือถือค่ะลอดเข้ามาทางประตูเหมือนมีคนส่องค่ะแต่ว่าแปบเดียวแล้วก็หายไป เพราะในบ้านมีกล้องวงจรปิดค่ะเลยคงไม่กล้าทำอะไรมาก พอตอนเช้าแม่ก็ไปเล่าไปน้าฟังค่ะ น้าก็บอกว่าแม่เราไปแต่งตัวยั่วเพื่อนลูกชายเค้า เราเลยไปบอกยายกับตาค่ะเพราะบ้านที่แม่อยู่เป็นของตากับยาย ตากับยายเลยห้ามลูกน้าไม่ให้เอาเพื่อนมาอีกค่ะ(ก่อนหน้านี้เคยมีการเตือนแล้วว่าไม่ให้พาเพื่อนมา) หลังจากนั้นแม่เรามีธุระต้องไปต่างจังหวัดประมาณสองอาทิตย์ค่ะ และขอให้เราช่วยมานอนห้องแม่ มาอยู่เป็นเพื่อนน้องชายเราค่ะ พอน้ารู้ก็เข้ามาว่าแม่เราค่ะ ว่าไม่ให้เรามานอนเผื่อลูกชายน้าพาเพื่อนมาและกลัวแฟนเรามีเรื่องกับเพื่อนลูกชายเค้าเพราะไม่รู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์เพื่อนลูกชายทำอะไรไม่ดีรึป่าว แม่กับน้าก็ทะเลาะกันค่ะ จนตอนเช้าตากับยายรู้เรื่องก็เข้าข้างน้าค่ะ และด่าแม่ เราไม่รู้ว่าน้าเราพูดอะไร พูดเหมือนที่ทะเลาะกันกับแม่ไหม แต่แม่บอกไม่ต้องให้เราอธิบายอะไรแล้ว ให้เรื่องมันจบๆไป เราน้อยใจมากค่ะ ในใจคิดว่า ทำไมล่ะหลานแท้ๆไปนอนบ้านไม่ได้แต่เพื่อนหลานที่เป็นใครไม่รู้เข้าออกบ้านได้ตามสบายเหมือนเป็นบ้านตัวเอง เราเลยไม่ไปบ้านตายายค่ะ จากปกติแวะไปบ่อย จนตาโทรมาว่าเราค่ะ ว่าหยิ่งใช่ไหมไม่มาบ้านตายาย เราก็คิดว่าเค้าคงเข้าใจเราแล้วเลยโทรมาง้อ แต่พอเราไปถึง เรื่องมันไม่เป็นอย่างที่คิดเลยค่ะ ตาว่าเราหยิ่ง บ้านแกก็มีทำไมถึงต้องมานอนบ้านตา เราเลยบอกว่าหนูไม่ได้อยากมานอนอะไร แต่หนูแค่น้อยใจว่าทำไมหนูไปนอนไม่ได้ทั้งๆที่หนูเป็นหลานแท้ๆ ตอน้นยอมรับว่าตัดพ้อมากค่ะ ทั้งเสียใจ ไม่เข้าใจ น้อยใจ สุดท้ายตาก็ไล่เราค่ะ ไม่ให้มาเหยียบบ้านเค้าอีก เราก็กลับมาละไม่ไปบ้านเค้าอีกเลย ตอนนี้ผ่านมาสามเดือนแล้ว เราไม่เคยโกดเค้าเลยค่ะ แต่เข้าใจความรู้สึกที่เจ็บซ้ำซ้อนไหมคะ ญาติพี่น้องเราไม่มีทางไหนแล้วที่ให้ไปหา พ่อแม่ก็เลิกรากันไปตั้งแต่เด็กเรามีแค่ตายายที่เป็นเคารพอาวุโส เราเสียใจเกินกว่าจะกลับไปที่บ้านตายายอีก ส่วนทางตายายเค้าก็บ่นกับแม่มาค่ะว่าเราไม่เหยียบบ้านเค้าเลย เราควรทำยังไงดีคะ ยอมรับว่าฝังใจและผิดหวังมาก ถ้าเป็นคุณจะทำยังไงคะ ขอโทษที่เขียนยาวขนาดนี้นะคะ แค่อยากระบายกับใครสักคนจริงๆ