มีตำรวจคนนึงเขาชื่อ ป. (ตัวย่อ) เขามาทำงานแถวบ้านผม ซึ่งผมก็ปลื้มเขามาก ติดตามเฟส แอบส่องเฟสทุกวัน ไลค์ให้พี่เขาทุกโพส ง่ายๆก็คือผมก็แอบชอบเขาแหล่ะแต่เขาชอบผู้หญิง T^T ไม่เป็นไรขอเป็นเอฟซีพี่เขาก็พอ ก็ยังไปส่องเฟสไปไลค์เหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา เวลาเขามากินข้าวร้านค้าแถวบ้าน ผมนี่ต้องแอบไปเขิลไปยิ้มตลอด พี่เขาก็รู้นะว่าผมชอบเขา แต่เขาก็ไม่ทำท่าว่าจะรังเกียจอะไร เฟรนลี่กับทุกๆคนสนิทไม่สนิทพี่เขาก็เฟรนลี่กับทุกคนนิสัยดีน่ารัก(เวลายิ้มนี่ผมละลาย) แต่ผมก็ไม่กล้าแม้แต่ที่จะเรียกชื่อเขาไม่กล้าสบตา ไม่กล้ายิ้มให้ ไม่กล้าที่จะทักทายเวลาเจอพี่เขา เวลาเจอพี่เขามาใกล้ๆ ก็จะทำเป็นโทรศัพท์ ทั้งๆที่สายตามองพี่เขาตลอดมันเป้นความรู้สึกที่ผมรับรู้อยู่คนเดียวทั้งๆที่ในใจผมอยากจะคุยอยากจะเล่นกับพี่เขาเหมือนคนอื่นๆที่ทำกับพี่เขาได้ "แต่ผมไม่กล้า"เกลียดความรู้สึกแบบนี้ที่สุด) ได้นั่งมองหน้าพี่เขาผมก็มีความสุขแล้ว สบายดีหรือป่าว? ข้าวร้านนี้อร่อยไหม? วันนี้เป็นไงบ้างพี่? อย่าขับรถเร็วนัก?(เป็นตำรวจชอบขี่รถเร็วจัง) อยากให้พี่มาอ่านกระทู้นี้จัง แต่ถ้าพี่มาอ่านตอบคำถามผมด้วยนะ รักพี่นะ ป. #ภคพ