สวัสดีคะคือเรามีเรื่องจะมาปรึกษา ซึ่งเรื้องนี่เราเองอาจจะแค่คิดมากไปเองก็ได้ เข้าเรื่องเลยนะคะ
    คือในกลุ่มเรามีอยู่ประมาณ 5-6 คน ทุกคนเนี้ยเก่งในเรื่องเรียนพอสมควรเลยค่ะ ยกเว้ณเราที่ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ แล้วคือแบบเวลาที่พวกเขาคุยกัน เล่นกันเขาก็จะเล่นจะคุยกันอยู่แค่นั้นค่ะ ทุกคนในกลุ่มพูดเก่งกันหมดเลยแต่ยกเว้ณเรา เพราะเราไม่ค่อยมีเรื่องจะมาพูดเท่าไหร่ส่วนใหญ่ก็จะฟังๆ และก็หัวเราะไปตามเนื้อเรื่องที่เพื่อนเล่าเท่านั้นเองค่ะ ทุกครั้งที่เรามักจะมาเรียนเรามักจะมาถึงก่อนเพื่อนในกลุ่มอยู่เสมอ และจะมีเพื่อนในกลุ่มอีกคนตามมา ขอสมมติชื่อเพื่อนคนนี่ว่าAนะคะ
    ทุกครั้งที่เรามาสักพักAก็จะตามมา ในห้องเรียนก็จะมีแค่เรา2คน ซึ่งไม่คุยกันเลยค่ะ หน้างี้แทบไม่มอง เราเคยหาเรื่องมาคุยนะแต่เหมือนAไม่อยากตอบเราเท่าไหร่ มีทั้งดึงหน้า และน้ำเสียงแบบไม่ค่อยอยากจอบ แต่พอเพื่อนอีกคนหนึ่งเขามา Aจะวิ่งเข้าไปคุยโดยทันทีค่ะ พูดนู้น นี่นั้น สนุกมากเลย เราเองก็อยากเข้าไปคุยนะแต่เหมือนพื้นที่ตรงนั้นไม่มีที่สำหรับเรา เราจะมีประโยชน์ก็ต่อเมื่อAต้องการไปไหนคนเดียวเขาถึงจะติดต่อเรามา เหมือนเพื่อนคลายเหงาเลย
    เรื่ื่องมักจะเป็นแนวนี่แหละค่ะ เหมือนเราโดนกันออกจากคนเก่ง คนขยัน เพียงเพราะเราไม่เก่ง  เราเบื่อมากๆค่ะ เวลาเราทำอะไรก็ดูผิดไปหมด จะพุดก็ไม่ได้พูดไปก็หาว่าความผิดเราตลอดเลย เราเลยเลือกที่จะไม่พุด แต่ถ้าจะให้เปลี่ยนกลุ่มหรือออกมาอยู่คนเดียวก็ทำไม่ได้เหมือนกัน เราน้อยใจมาก ท้อมากว่าทำไมต้องทำแบบนี่กับเรา เราก็คนเหมือนกัน คิดเรื่องนี่ทีไรเราจะร้องไห้ทุกทีเลย
   ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ