คือเรามีเพื่อนในห้องที่ชอบเก็บตัว กลัวผู้คนรอบข้าง
และจะร้องไห้ทันทีเมื่อโดนด่าหรือตะคอกใส่ บางวันก็ไม่กินข้าวเที่ยง บางวันก็มีรอยฟกช้ำตามตัวและที่หน้า เค้าจะทำตามคำสั่งของคนอื่นๆอยู่เสมอๆ และดูเหมือนเค้ากลัวอะไรบางอย่างตลอดเวลา  เราเลยพยายามเข้าหาเค้าด้วยความจริงใจ พอนานๆไปเรากับเค้าก็สนิทกันในระดับนึง เราเลยถามเค้าว่าทำไมต้องทำเหมือนกำลังกลัวตลอดเวลาด้วย ระบายออกมาให้เราฟังได้นะ จะได้ช่วยแก้ปัญหา
พอพูดจบเค้าก็ร้องไห้เลยค่ะ เราตกใจ และรีบเข้าไปกอดปลอบ เค้าบอกว่า ช่วยไม่ได้ ใครก็ช่วยไม่ได้
เราเลยบอกว่า เชื่อใจเรานะ ระบายออกมาก็ยังดี
เค้าบอกว่า แม่เค้าชอบทุบตีเค้าและพูดจาทำร้ายจิตใจเค้าตั้งแต่เด็กๆตอนประถมต้นๆจนถึงตอนนี้ เช่น แม่ไม่ให้เค้าบอกว่าเป็นลูกของเค้า และแม่เค้าก็บอกกับคนอื่นว่าเค้าไม่ใช่ลูก เพราะเค้าอายที่มีลูกแบบนี้ และยังบอกว่าเค้าเป็นตัวภาระ ตัวปัญหา ไม่น่าเกิดมาเลย และจะทุบตีเค้าอยู่บ่อยครั้งแม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆ เช่น เขียนลายมือไม่สวย ทำคะแนนได้น้อย เค้าก็ถูกทุบตี และไม่ให้กินข้าวไปหลายวัน เค้ากินได้แต่น้ำเปล่า เงินค่าข้าวไปโรงเรียนก็ไม่ให้ และจะกินข้าวได้เมื่อได้รับอนุญาตเท่านั้น เค้าถูกบังคับให้อยู่แต่บ้านและไปโรงเรียน ไม่ให้มีเพื่อน เค้ามีแค่ทำตามคำสั่ง ไม่มีสิทธิ์พูด พอเค้าพูดแค่นั่นก็ร้องไห้หนักมาก เราเลยกอดปลอบและบอกว่า อย่าร้องๆ จะไม่ทิ้งเค้าไปไหน เราจะอยู่ข้างๆเธอเองนะ แค่นั้นเค้าก็หยุดร้องและบอกว่ารู้สึกดีขึ้นที่ได้ระบายออกมา หลังจากนั้นเราเลยเข้าไปหาอาจารย์ที่พอจะช่วยแก้ปัญหาเค้าได้ อาจารย์เลยเรียกเราและเค้ามาถามถึงปัญหา เค้าก็เล่าไป ร้องไห้ไป และคิดที่อยากจะฆ่าตัวตาย แต่ไม่กล้าพอที่จะทำ พออาจารย์บอกว่าจะไปคุยกับแม่ของเค้า เค้าร้องไห้และขอร้องอาจารย์อย่าไป ไม่อย่างนั้นเค้าจะถูกทุบตี อาจารย์เลยหยุดแค่นั้น และอาจารย์ถามว่าจะแล้วจะให้ทำไง เค้าบอกว่า ให้เค้าอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆต่อไป เพราะปัญหานี้แก้อะไรไม่ได้ ขอแค่ให้เค้ามีอาจารย์และเราอยู่เคียงข้างเค้าแค่นั้น เรากับอาจารย์ก็ได้แค่ปลอบใจ อยากจะช่วยก็กลัวว่าจะหนักกว่าเก่า และเรากลัวว่าสักวันนึงเค้าอาจจะคิดสั้นขึ้นมาจริงๆ เราไม่รู้จะทำไงแล้วค่ะ