ผมโตมากับกลุ่มเพื่อนที่เรีนกได้ว่า หล่อ รวย ฉลาด เล่นกีฬาเก่ง กันเกือบทั้งกลุ่มครับ (ผมเรียกได้ว่าต่ำกว่าค่าเฉลี่ยของกลุ่ม ผมหน้าตาธรรมดาคนนึง ผิวคล้ำ หุ่นไม่ดี ฐานะกลางๆ) กลุ่มผมมีกัน 5 คน ตอนสมัยเรียนนั้นทุกคนก็จะแข่งกันจีบสาว เป็นเรื่องธรรมดา แต่จะมีกฎที่ว่า ใครได้แฟนหน้าตาไม่ดี จะไม่ได้รับการยอมรับจาก เพื่อนในกลุ่ม จนทำให้ทุกคนทำทุกอย่างครับ เพื่อให้ได้รับการยอมรับจากเพื่อน

มักจะมีคำพูดแซวๆเพื่อนคนอื่นที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มเดียวกันว่า " ต่อให้เอ็ง perfect ขนาดไหน ถ้าแฟนไม่สวยก็เป็น loser อยู่ดี "

ตอนแรกผมเป็นคนที่ไม่เห็นด้วยกับตรรกะข้อนี้มาก แต่จะทำไงได้ สมัยมัธยมเพื่อนถือว่าเป็นกลุ่มคนที่มีอิทธิพลที่สุดแล้ว ผมเริ่มได้รับความคิดอย่างงี้ มาตลอดๆ จนมันแทรกทรึมอยู่ในสมองของผมเรื่อยมา

สุดท้ายทุกคนรวมกระทั่งผมก็สมใจครับ ทุกคนในกลุ่มล้วนมีแฟนที่หน้าตาดี สวย ขาว ดูไฮโซ ( ส่วนผมนั้นเรียกว่า แทบจะเล่นของอยู่แล้ว ) จนจบมัธยมครับ ทุกคนแยกย้ายเพื่อนผมส่วนใหญ่ไปเรียนต่อ ต่างประเทศ

ช่วงสมัยมหาลัย ผมไม่มีแฟนเลยครับ จีบใครก้แห้ว ก็เพราะความคิดแย่ๆของผมนี้แหละ เหมือนมันฝั่งลึกเป็นสันดารไปแล้ว ผมมักมองแค่ผู้หญิงที่สวยๆเสมอ แต่ไม่ได้ดูสภาพตัวเองเลย ช่วงมหาลัย ผมกับแก๊ง ก็ยังคงไปเที่ยวไปสังสรร ด้วยกันเสมอ ทุกคนเริ่มมีแฟนใหม่และเปลี่ยนแฟนไปเรื่อยๆ จนผมเริ่มรู้สึก กดดันและเหมือนเป็น loser ของกลุ่มมากครับ

จนตอนนี้ผมจบมหาลัยแล้ว ก็ติดตรรกะบ้าๆข้อนี้อยู่ ผมเคยนั่งคุยกับตัวเอง เปิดใจ ใหม่ บอกตัวเองว่า ความรักมันขึ้นอยู่กับคนแค่2คน จะไปแคร์คนอื่นทำไม สุดท้ายผมก็กลับมาตายรัง เคยคิดอยากจะไปหาจิตแพทย์ แต่ก็อาย กลัวหมอจะด่า ไม่ดูหน้าตัวเองเลยนะ  

สุดท้ายนี้ผมอยากให้เพื่อนๆ แนะนำแนวคิดดีดี มุมมองใหม่ๆ หรือจะด่าผมก็ได้ เอาให้ผมทิ้งตรรกะบ้าๆนี่เสียที