สวัสดีค่ะ ดิฉันทำงานอยู่บริษัทแห่งหนึ่ง เข้าเดือนที่ 7 แล้วค่ะ

สาเหตุที่ออกจากที่เก่า ที่ทำมาเป็นเวลา 3 ปี เพราะ
- งานหนัก / ห้ามสาย / ห้ามลา / ห้ามขาด
- เงินเดือนน้อย สิ้นปีชอบอ้างว่า บ.ไม่มีกำไร
โบนัสจ่ายครึ่งเดือน ทั้งที่งานเราทำได้ทะลุเป้าที่กำหนด
-เงินเดือนห่างจากเด็กใหม่ที่ไม่เคยมี ปสก. ทำงาน วุฒิ ม.3 แค่ 1000 บาท
*** จุดพีค ที่ออกเลยก้คือ ผู้จัดการเจ้าอารมณ์ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย มันกดดันเราทุกอย่าง จนเรารู้สึกไม่ไหว อยากเจอแวดล้อมที่สบายใจบ้าง

จึงออกจากที่เก่า และมาทำงานที่ใหม่ รายได้โอเคค่ะ สมกับ ปสก.ที่เราทำงาน แต่ ก้มีบางอย่างที่เราต้องเรียนรู้เพิ่มเติม

เราพยายามที่จะ
-ใจเย็น .. แบบเย็นมากๆ ให้เกียรติเพื่อนร่วมงาน
-มีสัมมาคารวะ ไปมาลาไหว้
-มีน้ำใจ จะไปไหนซื้ออะไร ถามตลอด ไม่ดอดไปซื้อกินคนเดียว
-ใครพูดสอนอะไรไม่เถียง เพราะเราเด็กกว่า และยังไม่รู้งาน เพื่อที่เขาจะได้เอ็นดูเรา ทำงานจะได้มีคนคอยช่วยเหลือ แต่ถ้าไม่ผิดก้จะแย้งถามทันที ผิดก้ขอโทษทันที
-ซื้อขนมมาฝากบ้าง
-ถามอยู่ตลอดว่ามีอะไรให้ช่วยไหม ?
-ถ้าเขาไม่บอกว่าเรากลับก่อนได้เลย ก้ไม่กลับ รอจนกว่าเขาจะกลับ รอช่วยจนกว่าจะจบงาน
-เป็นคนพูดเก่งนะ แต่ถ้ารุ้จักแรกๆจะไม่ค่อยคุยเพราะไม่รุ้จะคุย หรือเริ่มต้นยังไงไม่ค่อยพูด ไม่สุงสิงมาก เพราะเรายังเด็กกว่าเขา


แต่เพื่อนร่วมงานที่นี่ ส่วนมากในออฟฟิส #เจ้าอารมณ์
มีประมาณ 3 คนได้ ที่ใจดี คุยกับเราดีๆ แม้เราจะทำงานผิดพลาด เขาก้ยื่นมือเข้ามาช่วยทันที (แต่ไม่ได้อยู่แผนกเรา)


**** ไม่ว่าเราจะถามอะไร สอนอะไร คนพวกนี้ก็ขึ้นเสียงตลอด .. ถามก้ขึ้นเสียง ไม่ถามก้ด่า เราไม่อยากโดนใครมาเหวี่ยงเราอารมณ์ใส่เรา พูดสอน เราทำผิดมาว่า เราน้อมรับคำผิด แต่บางที ดีๆอยู่ ไม่ได้ทำไรผิด มาเหวี่ยงใส่ไม่มีเหตุผลเลย

แต่พอถ้าเขาจะใช้อะไรเรา พวกเขาจะคุยกับเราดีมากๆๆ
บางทีเราก้ปรับอารณ์ไม่ทันนะ เมื่อกี้ยังเหวี่ยงใส่อยู่เลยนี่หว่า 😒


เรารู้สึกอึดอัดมากๆ ทำงาน งานหนักอย่างไง ถ้าแวดล้อมดี มันก้ทำไปได้อย่างราบรื่นนะ

แต่นี่อารมณ์มากันล้วนๆ ทุกคน งานยุ่งไม่ยุ่งก้เป็นแบบนี้
บางคน แม้แต่น้ำใจก้ไม่มี สั่งๆ งานให้เราอยู่ดึก เราก้รับทำให้ .. แบบเต็มใจ แล้วเขาก้กลับบ้าน

แต่พอเราขอน้ำใจจากเขา  เราไปช่วยงานคนที่ลางาน เขาไม่เคยถามแม้แต่จะให้เขาช่วยอะไรไหม? ทั้งที่งานเรายุ่ง
แต่เขาเลือกที่จะนั่งเล่นมือถือ รอแฟนเขาเลิกงาน 4 ทุ่ม และแสกนนิ้วออก โดยที่ตัวเองก้ไม่มีงานอะไร (กลายเป็นได้โอทีไปแบบสวยๆ สบายๆ ประมาณว่าถ้าใครถามก้บอกอยู่เป็นเพื่อน ช่วยน้อง ทั้งที่มีคนอยู่ช่วยเราแล้วนะ)
บางที ถามงาน ไม่ตอบบ้าง ทั้งที่เราช่วยงานของเขาเอง ไปถามอีกคนก้เจ้าอารมณ์ ถามดีๆ ตอบแบบ ..........

แต่ถ้าเราซื้ออะไรมากินนะ ไม่ต้องชวนเลย เขาเลย คนแรกที่จะเปิดงานและกินเรียบจนหมด (ของฟรีชอบ ของหาร ขอบาย)


เนี่ยหรอคนการศึกษาสูงๆ ต้องทำงานแบบไว้ใจไม่ได้เลย?
คนนี้ก้เจ้าอารมณ์ ส่วนอีกคนเห็นแก่ตัว ส่วนอีกคนช่างกระแนะกระแหน พูดเหมือนตลก แต่แฝงอะไรบางอย่าง


หึ น่าคบหาจัง สิ่งที่คิดตอนมาทำงานแรกๆคือ เราทำงานถ้าพึ่งพาอาศัยกัน ทำงานคุยกันดีๆ หากมีปัญหาช่วยกันแก้ ให้มีความรู้สึกมองหน้ากันติด สนิทใจกันบ้าง

แต่ นี่ไม่เลย บางวันด่า มันจะมองหน้ากันติดอย่างไร เคยคิดจะตอกกลับนะ แบบโมโหมากๆ แต่ก้ทำได้ไปร้องไห้ในห้องน้ำ รอใจเย็นถึงออกมา ทำสวมหน้ากากว่าเราไม่เป็นอะไร

เคยคิดว่าชีวิตเรายิ่งโตขึ้นต้องมาทำอะไรขนาดนี้หรอวะ? ต้องเหนื่อย (ใจ รบกับคนอื่น) ขนาดนี้เลยหรอ? กว่าจะได้เงินมา
ปากก้ได้แต่พูดปลอบตัวเองว่า อดทนเพื่อเป็นปสก. จะได้เข้มแข็ง คิดเสียว่า ไปที่ใหม่ หรือที่ไหนๆก้ต้องมีคนแบบนี้ อดทนเพื่อพ่อแม่ แต่ใจมันเริ่มจะไม่สู้แล้ว เพราะมันทุกวันเลย

ถ้าจะพูด ก้พูดอะไรก้ไม่ได้ เพราะเรายังเด็กกว่า อีกอย่างเขาก้ต้องไว้ใจเก็บคนเก่าคนแก่ไว้อยู่แล้ว กลายเป็นตัวปัญหา ถูกมองไม่ดีอีก

เคยล่าสุด ถามว่ามีไรให้ช่วยไหมคะ? เพราะงานตรงเราทำเสร็จหมดแล้ว ก้พูดแบบทิ้งหางเสียงว่า ไม่มี พอเราจะหยิบจับอะไรช่วย เพราะเห็นว่าเขายุ่งๆอยู่ ก้หยิบมาช่วยทำ
ที่นี้งานเข้าเลย ตะคอกเสียงดังใส่หน้า ว่า

" พูดไม่รู้เรื่องหรอ บอกว่าเดี๋ยวทำเองๆ พี่ว่าพี่พูดหลายครั้งแล้วนะ ทำไม่ไหว จะให้ช่วยอะไรเดี๋ยวจะบอก !!! "

เรารู้สึกเสียความรู้สึกมาก นับแต่นั้นเราไม่ถามเขาเลยว่ามีอะไรให้ช่วยไหมคะ? อีกเลย
เราคิดว่า เราให้น้ำใจ ให้เกียรติ เกรงใจไป เราจะได้ใจ มีผู้ใหญ่เอ็นดูเรากลับคืนมา

ขนาด ยกมือไหว้ก่อนกลับบ้าน เราเรียกชื่อทุกคน สวัสดีก้ยังผิด โดนกระแนะกระแหนว่า นี่ถ้าไม่หันมาคงไม่ได้กลับบ้านสะมั้ง ที่หลังบอก ทุกคนสวัสดีค่ะไปเลย อืมมมม


เราไม่ได้อยากคิดเล็กคิดน้อยอะไรนะ แต่บางครั้งมันทำให้ความคิดดีๆ ที่เรามีความรู้สึกดีๆกับคนใดคนนึง มันค่อยๆลดน้อยลงไป

เราออกจากที่เก่า เพื่อให้เจอสิ่งที่ดีกว่า คิดหยิบยื่นไปก่อน เพื่อจะได้คนเอ็นดูช่วยเหลือเรา ทำงานไปด้วยความราบรื่น ไม่ทะเลาะกับใคร กับกลายเป็นว่า เราต้องทำตัวแบบเขาตอบกลับไปหรอ?

ปรึกษาแฟน แฟนบอกว่าให้เราอดทนทำอีกสักนิดเพื่อรอสอบราชการที่กำลังจะเปิดสอบ (แต่ยังไม่มีกำหนดการมา ไม่รู้ว่าจะเปิดจริงไหม?)
แต่ถึงตอนนี้ความรู้สึกมันไม่ไหวแล้ว ไม่เลยจริงๆ 😔
กลับบ้านมาร้องไห้ ระบายทุกวัน คิดว่าพรุ่งนี้จะเจออะไรอีกไหม? เครียดจนปวดหัว กินยาแก้ปวดหัวทุกวัน ยอมรับว่าสุขภาพจิตเสียสุดๆ (มันเสีย สะสมมาจากที่เก่า และยังหนีไม่พ้นที่ใหม่อีก)

อยากออกมาก แต่กลัวว่าหาที่ใหม่เงินจะไม่ได้เท่านี้ อีกอย่างอยู่ตรงนี้ก้ใกล้บ้านทำมาจนจะครบปี อีกนิดเดียว แต่เหตุการณ์ก้ทำให้เรารุ้สึกแย่มากขึ้นทุกวันๆ


เลยอยากจะมาขอระบายและปรึกษา ว่าเราควรจะทำอย่างไรกับตัวเองดี? เราอยากมีความสุข
เรามาทำงาน หาเงินแบบพวกเขา คือจำเป็นต้องมาทำแบบนี้กับเราหรอ อายุก้มากกันละ ทำงานกันมาตั้งนาน อย่างน้อยน่าจะนึกถึงตอนตัวเองเป็นเด็กใหม่บ้าง

คือ เราจำเป็นต้องทำตัวแบบคนพวกนี้ตอบกลับไปไหม? ถึงจะทำให้เขารู้ว่า เราก้ไม่ได้ให้เกียรติ จนให้พวกเขาจนมารังแกเราได้แบบนี้ 😧

#ขออภัยหากพูดวนไปวนมา ความรู้สึกมันแย่จริงๆ จับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกแล้ว ☹