ผมกับเมีย แต่งงานมา 3ปีครับ ตอนนี้เธอท้องได้ 3เดือน

ก่อนอื่นต้องขอเท้าความก่อน บ้านนี้เราอยู่กันแค่สองคน ผมกับแฟน เราทำงานนอกบ้านด้วยกันทั้งคู่ ฉะนั้นในส่วนของงานบ้านก็จะช่วยๆกันทำในยามว่าง นานๆจะทำที เพราะกว่าจะเลิกงานกว่าจะกลับถึงบ้านก็ 2-3ทุ่ม ก็จะขี้เกียจด้วยกันทั้งคู่ แต่ผมก็จะเป็นฝ่ายที่ทนไม่ได้กับสภาพที่เห็นก็จะเป็นคนลงมือทำ หลักๆก็จะเป็นส่วนพื้นที่ของสัตว์เลี้ยง เรามีสุนัขหนึ่งตัว และแมวอีกหนึ่งตัว

ด้วยเพราะเราไม่ค่อยไม่อยู่บ้าน จึงทำให้สัตว์เลี้ยงของเราขับถ่ายไม่ค่อยเป็นที่เป็นทางซักเท่าไหร่ ทำให้ผมนั้นต้องทำความสะอาดทุกวัน เช้า-เย็น โดยปัญหานึง ซึ่งผมเองมองว่าเป็นปัญหาใหญ่แต่เธอไม่ค่อยจะสนใจก็คือ ผมเป็นภูมิแพ้ และก็แพ้ขนสัตว์ด้วย ผมก็ต้องวัดดวงเอาว่าจะป่วยวันไหน จะน้ำมูกไหลวันไหน จะผื่นขึ้นวันไหน จะหอบขึ้นวันไหน ในเมื่อเธอไม่ทำผมก็คงต้องทำต่อไป

งานบ้านอย่างอื่น อย่างเรื่องซักผ้า ตอนแต่งงานใหม่ๆ เราก็จะแยกกันซัก โดยผมจะแยกผ้าตั้งแต่ตอนถอด แยกเป็นตะกร้าไปตามการใช้ของผ้า อันไหนใส่ทำงาน อันไหนใส่เที่ยว กางเกงใน ถุงเท้า แล้วก็จะเวียนซักทีละตะกร้า อาทิตย์นึงจะซักผ้าประมาณ 2-3วัน บางครั้งก็เอาของเธอไปซักด้วยในวันที่ผมไม่ได้ซักของตัวเอง

ทีนี้เรามาเข้าประเด็นกัน เมื่อปลายปีที่แล้ว เธอลาออกจากงาน เพราะคิดว่าอยากจะมาเป็นแม่ค้าออนไลน์ ซึ่งในตอนนี้ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร อยากทำอะไรก็ทำ เอาที่สบายใจ

ในเมื่อเธอไม่ต้องออกไปทำงานนอกบ้าน ในใจผมก็หวังว่า เธอคงจะเป็นแม่บ้านแม่เรือนที่ดี ทำงานบ้าน ปัด กวาด เช็ด ถูก สะอาดเรียบร้อยผมก็เลยยกหน้าที่ทั้งหมดให้เธอ โดยเธอเองก็เข้าใจและยินดีที่จะทำ ผ่านไปหลายเดือน ผลที่ได้คือ บ้านผมก็ยังถูกปล่อยให้สกปรกอยู่อย่างนั้น บางทีอาจแย่กว่าตอนที่ผมเป็นคนทำด้วยซ้ำ โดยเธออ้างว่า เธอเองก็ไม่ได้ว่างนะ ก็ทำงานเหมือนกัน ต้องคอยตอบลูกค้า รับออเดอร์ เตรียมแผนสั่งสินค้า นู่นนี่นั่น และไหนจะต้องเตรียมทำอาหารเย็นให้ผมทานอีก ซึ่งผมมองว่าความสะอาดควรจะสำคัญว่าอาหาร อาหารก็ซื้อเอาก็ได้ แต่การจ้างคนมาทำความสะอาดนั้นมันยุ่งยากว่าเยอะ แถมยังไม่ปลอดภัยอีกด้วย

นี่เริ่มทำให้ผมเห็นธาติแท้จริงจริงของเธอ หากว่ากันตามเนื้อผ้า ออเดอร์ของเธอก็ไม่ได้มากมายอะไร การแบ่งเวลาไปทำความสะอาดคงไม่ได้ยากเย็นอะไร หากสนใจที่จะทำมัน ผมเองก็ไม่ได้ดุหนือด่าเธอแต่อย่างใด เพียงแต่เหน็บแนมว่าบ้านก็ยังสกปรกเหมือนเดิม

สิ่งนี้ทำให้ผมกลับมานั่งคิดว่าด้วยพื้นฐานการเลี้ยงดูใช่หรือไม่ ที่ส่งผลให้เป็นแบบนี้ ผมเองโตมาในบ้านที่มีแม่เนี้ยบมาก ความสะอาดมาอันดับแรก บ้านแทบไม่เคยมีฝุ่น ขนาดราวบันไดแม่ยังให้ผมเช็ดเลย แต่บ้านเธอนั้นตรงกันข้ามกับบ้านผมอย่างสิ้นเชิง และนี่อาจเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงมีวัฒนธรรมการแต่งงานเข้าบ้าน มันคงเอากลเม็ดของผู้ใหญ่ คงคล้ายกับการฝึกงานก่อนที่จะปล่อยให้สะใภ้เป็นคนดูแลแทนตัวเอง

ณ จุดนี้ ผมเริ่มที่จะเบื่อเมียของผมแล้ว เบื่อกันสิ่งที่เธอปล่อยปละละเลย เธอไม่ใช่อย่างที่เธอแสดงให้ผมดูตอนเป็นแฟนกัน นี่มันต่างกันอย่างสิ้นเชิง ต่างจนผมไม่แน่ใจว่าเธอละสามารถเลี้ยวดูลูกของผมให้ดีในแบบที่ผมต้องการได้หรือไม่ ผมเริ่มคิดที่จะไม่อยากมีลูกเลยด้วยซ้ำ แต่แล้วเหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้ง

เมื่อต้นปีที่ผ่านมาประจำเดือนเธอขาด และตรวจปัสสาวะแล้วพบว่าเธอตั้งครรภ์ ในวันที่เธอบอกผม สิ่งแรกที่ผมคิดคือสุขภาพของเธอ เธอควรได้รับการบำรุง แต่แล้วผมต้องชะงักกับสิ่งที่เธอบอกผมต่อจากนั้น คือหลังจากนี้ผมต้องกลับไปทำความสะอาดพื้นที่สัตว์เลี้ยงเหมือนเดิม เพราะเธอกลัวติดเชื้อจากสิ่งปฏิกูล แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอคงห่วงลูกจริงจริง

ภาระต่างต่างพุ่งเข้ามาหาผมในทันที ในมุมของเธอ คือเธอท้อง ผมต้องปรนิบัติเธอ เพียงเพราะภาพจากสื่อต่างต่างที่นำเสนอสามีผู้แสนดี คอยดูแล ปรนเปรอ บำเรอ ภรรยาผู้ตั้งครรภ์ในแบบที่คุณภรรยามิต้องทำอะไรเพียงทำตัวเป็นคนนอนติดเตียงเท่านั้นก็เพียงพอ อีกทั้ง คำห้ามต่างต่าง คนท้องห้ามยกของ คนท้องห้ามทำโน่น คนท้องห้ามทำนี่ เดี๋ยวเป็นอันตรายต่อลูกในท้อง นั่นคือสิ่งที่เธอพูดกรอกหูผมทุกวัน ทำให้หน้าที่ผมเพิ่มเป็นสองเท่า

ในมุมมองผม คนท้องก็คือคนปกติ ไม่ได้ป่วย และยังมีคนท้องมากมายที่ไม่รู้ว่าคนเองนั้นตั้งครรภ์ก็ใช้ชีวิตปกติ ผมก็ไม่เห็นว่าเค้าจะเป็นอะไร และก็ยังมีคนท้องอีกมากมายหลายคนที่รู้ว่าคนเองตั้งครรภ์แต่ก็ยังคงต้องดำเนินชีวิต ยังคงต้องทำงานเหมือนคนปกติทั่วไป เพราะอะไร ผมคิดว่าคงเพราะความจำเป็น จำเป็นที่ต้องดิ้นรน ดิ้นรนเพื่อให้อยู่รอด

และนั่นคือสิ่งที่ผมคิด แต่สิ่งที่เธอทำนั้นต่างออกไป เธอเองก็ดูไม่ได้แพ้ท้องหนักอะไร ผมอาจจะผิดเองที่ไม่เข้าใจ ผมอาจจะผิดที่ผมไม่เคยท้องมาก่อนก็เลยไม่รู้ว่าอาการของคนท้องนั้นเป็นอย่างไร

ทุกวันนี้ผมเห็นเธอทำอยู่ไม่กี่อย่าง นอน เล่มมือถือ อาหารซื้อมาก็ไม่ค่อยจะกิน แต่ผมต้องซื้อมามากกว่าปกติเพราะผมไม่รู้เลยว่าวันนี้เธอจะกินอะไร ซื้อมาเก็บไว้เธอก็ไม่กินครับ อาหารผ่านไปหนึ่งวันคือทิ้งครับ แม้จะแช่ตู้เย็นก็ตาม จะให้เธอไปเลือกเองนั้นยากมาก ไหนจะต้องแต่งตัว แต่งหน้า ทำผม และอย่างที่รู้รู้กันอยู่ เธอเองก็เลือกไม่ได้ครับว่าต้องการจะกินอะไร แม้แต่สิ่งที่เธอเลือกเอง สั่งเองกับปาก ก็ใช่ว่าจะกินครับ คำพูดที่เธอจะพูดบ่อยบ่อยคือ ไม่อร่อย แม้แต่ สิ่งที่เธอชอบกินก่อนหน้านี้ตอนนี้ก็ไม่อร่อยครับ

เมื่อเธอใช้เวลาส่วนมากกับการนอน มันทำให้ผมรู้สึกว่า อะไรจะขนาดนั้น วันวันไม่คิดจะทำอะไรจริงจริงหรอ มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่มากขึ้นไปอีก ช่วงหลังหลังผมจึงตัดสินใจไม่ทำอะไรเลยเช่นกัน อีกทั้งเพื่อนร่วมงานของผมลาออกกันไปหลายคนทำให้หน้าที่ต่างต่างตกมาอยู่ที่ผมเกือบทั้งหมด เฉพาะงานที่ทำอยู่ก็ทำไม่ทันแล้ว การที่กลับบ้านมาต้องทำงานบ้านอีก ในขณะที่เธอก็อยู่บ้านทั้งวันได้แต่นอนเฉยๆ มันยุติธรรมแล้วหรือ

ผมไม่อยากให้ลูกที่กำลังเกิดมาต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้ สภาพที่บ้านไม่เป็นระเบียบ สภาพบ้านที่สกปรก ผมคิดว่าบ้านของผมไม่เหมาะที่จะเป็นที่พักอาศัยของเด็กอ่อน ไหนจะการเลี้ยงดูอีก ผมไม่อย่กจะคิดไปไกลกว่านี้ เพราะแค่ตอนนี้ผมก็รับไม่ได้แล้ว ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงสามารถทนอยู่ในสภาพแบบนี้ได้อย่างไร แล้วเธอจะคิดถึงลูกบ้างหรือไม่ ลูกเกิดมาแล้วอยู่อยู่อย่างไร ใช้ชีวิตอย่างไร กับสภาพที่เป็นอยู่

ผมเบื่อครับ ... ผมขอโทษ

ใครอยากด่าผมเชิญได้ตามสบายครับ เผื่อการด่านั้นผมจะสามารถเข้าใจอะไรได้

ปล. ผมใช้เวลาเขียนหลายเดือนมาก จนตอนนี้เธอใกล้คลอดเต็มที เนื้อหาจึงไม่ปะติดปะต่อซักเท่าไหร่ ขออภัย