อย่างเราเรียกว่าเป็นคน 2 บุคคลิกหรือไม่ค่ะ
เรามีอาชีพเป็นอาจารย์มหาลัยนะค่ะ โสด วางตัวดีทีเดียว อาจารย์วัยรุ่นตอนปลาย มีภาพลักณ์ก็คืออาจารย์เป็นกันเองแต่ก็มีช่องว่างเล็กๆนิดนึงการวางตัวก็ดีนิ่งสงบ ไม่โป้ไม่โชว์ สุภาพ เวลาสอนก็จะสนุกเฮฮาเพื่อสร้างบรรยากาศในการเรียน โดยรวมดีค่ะ นศ.ให้ความเคารพรักดี เชื่อฟังได้ใจนักศึกษาพอควร กับเพื่อนร่วมงานก็มีระยะห่างพอควรไม่อยากสนิทกันใครมากเกินไป..ทักทายให้เกียรติตามความเหมาะสม มีผลงานทางวิชาการได้รับการยอมรับชื่มชม
ทีนี้เวลาเราอยู่กับครอบครัว หรือเพื่อนสนิท ความเป็นอาจารย์ไม่มีเหลือเลย.. เรากลายเป็นเด็กน้อยในสายตาพ่อแม่เสมอ ก็ไม่แปลกเท่าไหร่ใช่ไหมค่ะ
เราอยู่กับเพื่อนสนิทก็จะไร้สาระไม่เครียดไม่คุยเรื่องงานไม่โอ้อวด เว้นเวลาที้ต้องการทำตอบแบบจริงจังเป็นทางการค่ะ แม่จะคอยเตื่อยเสมอทำอะไรต้องระมัดระวังนะลูกเราเป็นครูบาอาจารย์ .. จะทำอะไรต้องคิดให้รอบครอบ ต้องคิดอย่างมีสติต้องระมัดระวังตนซึ่งเราก็ไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสียนะค่ะ
ประเด็นนึงคือ เรามีอีกสังคมนึง เพื่อในโซเชียล คุยกันมาเป็นปี จนเรารู้สึกไว้ใจสนิท และเราไม่เคยสวมบทอาจารย์กันเพื่อนๆในกลุ่มนี้
ความสนิทนี้ทำให้เราไม่เคยวางตัวหรือถือตนว่าเหนือกว่าใคร
เรากลายเป็นเด็กน้อยไปเลย เราสนุกสนาน เล่น มีความสุขมาก
จนวันนี้ ที่เราถูกตักเตือนเรื่องการโพสพูดคุย .... "บางอย่างเขามองว่านี้ความคิดของ คนเป็นอาจารย์หรอ" "เป็นอาจารย์คิดได้แค่นี้หรอ"
โดยเราไม่ได้โกรธอะไรพี่ที่เขาตักเตือนเราเลยนะ และแคร์พวกเขา
ตอนนี้เราตัดสินใจออกจากกลุ่มไลน์นี้ ทั้งๆที่เรารู้สึกคิดถึงมิตรภาพดีดีของทุกคน.. เรามีความสุขมากเวลาเราได้พูดคุยเป็นตัวเอง (อาจจะสุขเกินไปด้วยซ้ำ) แต่เรามีความรู้สึกว่า เราไม่อาจทำตัวสนุกสนานได้อีกแล้วงั้นหรือ มีคนไม่ชอบการวางตัวของเราซะแล้ว
เราหมดเวลาสนุกแล้วใช่ไหม? เราต้องสวมหัวโขนการเป็นอาจารย์ ตลอดไปเลยหรือ?
เราเป็นคน2 บุคคลิกไหมค่ะ?
หรือเราเป็นคนเก็บกดไหม..?
หรือมีนิยามคำไหนอีกบ้าง..?
เราผิดปกติไหม..? ที่เป็นแบบนี้
ถ้าผิดกฎขออภัยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
เราเป็นคน2บุคคลิกหรือเปล่าค่ะ
เรามีอาชีพเป็นอาจารย์มหาลัยนะค่ะ โสด วางตัวดีทีเดียว อาจารย์วัยรุ่นตอนปลาย มีภาพลักณ์ก็คืออาจารย์เป็นกันเองแต่ก็มีช่องว่างเล็กๆนิดนึงการวางตัวก็ดีนิ่งสงบ ไม่โป้ไม่โชว์ สุภาพ เวลาสอนก็จะสนุกเฮฮาเพื่อสร้างบรรยากาศในการเรียน โดยรวมดีค่ะ นศ.ให้ความเคารพรักดี เชื่อฟังได้ใจนักศึกษาพอควร กับเพื่อนร่วมงานก็มีระยะห่างพอควรไม่อยากสนิทกันใครมากเกินไป..ทักทายให้เกียรติตามความเหมาะสม มีผลงานทางวิชาการได้รับการยอมรับชื่มชม
ทีนี้เวลาเราอยู่กับครอบครัว หรือเพื่อนสนิท ความเป็นอาจารย์ไม่มีเหลือเลย.. เรากลายเป็นเด็กน้อยในสายตาพ่อแม่เสมอ ก็ไม่แปลกเท่าไหร่ใช่ไหมค่ะ
เราอยู่กับเพื่อนสนิทก็จะไร้สาระไม่เครียดไม่คุยเรื่องงานไม่โอ้อวด เว้นเวลาที้ต้องการทำตอบแบบจริงจังเป็นทางการค่ะ แม่จะคอยเตื่อยเสมอทำอะไรต้องระมัดระวังนะลูกเราเป็นครูบาอาจารย์ .. จะทำอะไรต้องคิดให้รอบครอบ ต้องคิดอย่างมีสติต้องระมัดระวังตนซึ่งเราก็ไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสียนะค่ะ
ประเด็นนึงคือ เรามีอีกสังคมนึง เพื่อในโซเชียล คุยกันมาเป็นปี จนเรารู้สึกไว้ใจสนิท และเราไม่เคยสวมบทอาจารย์กันเพื่อนๆในกลุ่มนี้
ความสนิทนี้ทำให้เราไม่เคยวางตัวหรือถือตนว่าเหนือกว่าใคร
เรากลายเป็นเด็กน้อยไปเลย เราสนุกสนาน เล่น มีความสุขมาก
จนวันนี้ ที่เราถูกตักเตือนเรื่องการโพสพูดคุย .... "บางอย่างเขามองว่านี้ความคิดของ คนเป็นอาจารย์หรอ" "เป็นอาจารย์คิดได้แค่นี้หรอ"
โดยเราไม่ได้โกรธอะไรพี่ที่เขาตักเตือนเราเลยนะ และแคร์พวกเขา
ตอนนี้เราตัดสินใจออกจากกลุ่มไลน์นี้ ทั้งๆที่เรารู้สึกคิดถึงมิตรภาพดีดีของทุกคน.. เรามีความสุขมากเวลาเราได้พูดคุยเป็นตัวเอง (อาจจะสุขเกินไปด้วยซ้ำ) แต่เรามีความรู้สึกว่า เราไม่อาจทำตัวสนุกสนานได้อีกแล้วงั้นหรือ มีคนไม่ชอบการวางตัวของเราซะแล้ว
เราหมดเวลาสนุกแล้วใช่ไหม? เราต้องสวมหัวโขนการเป็นอาจารย์ ตลอดไปเลยหรือ?
เราเป็นคน2 บุคคลิกไหมค่ะ?
หรือเราเป็นคนเก็บกดไหม..?
หรือมีนิยามคำไหนอีกบ้าง..?
เราผิดปกติไหม..? ที่เป็นแบบนี้
ถ้าผิดกฎขออภัยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ