กาลครั้งหนึ่ง ☺ มีเด็กหญิงคนหนึ่งมีนิสัยดื้อรัน ไม่ฟังอะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว 👎 ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ไม่มีใครอยากฟังอะไรฉัน 😞 ในทุกๆวันที่ต้องข้ามผ่านไปเด็กหญิงคนนั้นรู้สึกทรมาณในทุกๆวัน แต่เขาเองก็ไม่เคยมองย้อนถึงคนรอบข้างคนใกล้ตัวเขาว่าเขาเหล่านั้นก็มีความทุกข์ไม่ต่างกัน 😞 ตั้งแต่เล็กจนโตเด็กหญิงคนนั้นไม่เคยคิดอยากอยู่ชิดติดบ้าน ไม่สนิทกับแม่ของตัวเองไม่เคยปรึกษาเรื่องใดๆกับเขาเลย 😢 แม้ว่ามีเรื่องราวใดๆมากมายอยากพูดเขาเองนั้นก็ไม่เคยพูดได้เลย เขาได้เก็บเรื่องราวมากมายไว้ภายใต้รอยยิ้มของตัวเอง 😁 เด็กหญิงคนนี้รู้สึกเหมือนกับคนที่ขาดความรัก มีอะไรเกิดขึ้นท้ายสุดก็โทษตัวเองแต่เขานั้นจะเก็บเรื่องราวเหล่านี้ไม่พูดออกไป มีเรื่องมากมายที่เกิดขึ้นกับเด็กคนนี้ในวันไหนที่เด็กหญิงคนนี้รู้สึกหนักจะเขามานั่งเก็บตัวอยู่ในห้องร้องไห้ ไม่พูดเรื่องราวหรือเล่าให้กับใครฟัง จะเขียนระบายอารมณ์ของตัวเองผ่านกระดาษแผ่นหนึ่ง 😊 นั้นเองก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เด็กหญิงคนนี้มีความสุขมากยิ่งขึ้น เพราะเธอได้รู้สึกเหมือนกับว่า ได้ยกภูเขาออกไปจากอก ✌ ในทุกๆวันเธอจะรู้สึกอยากออกไปไกลจากบ้านไม่อยากอยู่บ้านของตัวเอง เพราะเธอไม่รู้สึกว่ามีความสุขในการที่อยู่ที่บ้านหลังนี้ ☹ เธอเป็นเด็กหญิงที่ร้องไห้ง่าย เมื่อมีคนมาพูดจาสกิดอะไรในใจที่เธอเก็บไว้เมื่อมีคนมากระตุ้นมันมากๆเธอก็ยิ่งเครียด จนร้องไห้ออกมา มีครั้งที่เธอพูดกับแม่แล้วแม่ของเธอนั้นก็ไม่ฟังและไม่เชื่อในคำพูดของเธอ เมื่อมาที่โรงเรียนเธอกับโดนเรื่องแบบนี้เหมือนกันกับเพื่อนที่โรงเรียนมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนสติแตกจนสุดท้ายก็ร้องไห้ออกมากลางห้องเรียน 😭 เธอรู้สึกเครียดมากกับทุกๆเรื่องหรือนั้นอาจเป็นเพราะเธอเป็นคนคิดมาก ทั้งหมดจากเรื่องราวคราวๆคนอื่นๆจะคิดว่าไงกันค่ะ 😊