ผมบ้านอยู่บางลำพู
ผมขี่จักรยานทุกวัน ไปกลับให้ได้30-40โล ออกกำลังกาย
ก็ไปหลายเส้นทาง พระประแดงก็ไปมาแล้ว มหิดลศาลายา (วันนั้นฟิต)
แต่เส้นที่ไปบ่อยคืน สวนวัดเฉลิมแถวท่าน้ำนนท์ เพราะข้ามซีงฮี้มาปุ๊บเข้าบางพลัด ออกหมู่บ้านภาณุรังสี ข้ามฝั่งไปวัดไทร ถึง แม๊คโคร หรือ โลตัส เข้าบางศรีเมือง โดยไม่ต้องเจอถนนใหญ่ ผมเลยไปเส้นนี้วันเว้นวัน (คือมันกะเวลาถูกไง ไปกลับ4ชม.)

วันนี้ยางแตกครับ หน้าโลตัส เจอร้านมอเตอร์ไซค์ร้านแรก ตอนแรกผมบอกผมมียางในพกมานะ มันไม่ใยดี
บอกทำไม่เป็น (อะไรฟะ) ก็แค่ถอดล้อ ปลดโซ่ แงะยาง เติมลม ใส่กลับ ใส่โซ่ คือ เรื่องของเรื่องผมไม่มีที่แงะยาง
ไม่มีสูบ เอ็งเป้นช่างได้ไง ทำไม่เป็ กรุไม่เป้นช่างยังเป้นเลย แค่ไม่มีเครื่องมือ (อะแดปเตอร์ผมก็พกมา ติดกระเป๋า สูบได้อยู่แล้ว)

เออ เปลี่ยนยางให้ กรุก็จ่ายค่าแรงเอ็งนะเฟ้ย
ผมบอกพี่ ผมไหว้ล่ะ บ้านผมอยู่บางลำพู ผมไม่รู้จะกลับยังไง
มันเลยชี้ส่งๆไปบอกร้านจักรยานอยู่นู่น ข้ามถนนไปตรงสามแยก

ตอนแรกนึกๆว่าใกล้ๆก็เข็นไป

เจอร้านมอไซค์อีกสองร้าน แบบเดียวกันเลย
ไม่ทำ เราบอกมียางของเรานะ ให้ค่าแรงก็ไม่ทำให้

ผมเลยคิดว่า พวกร้านมอเตอร์ไซค์ มันไม่มีอุปกรณ์เลยเหรอ
หรือ มีอคติกับจักรยาน

สองร้านหลังพอว่าเขายังชี้ทางให้
ไอ้ร้านแรก แบบหน้าตามันไม่ใยดีเราเลย
ผมบอก ผมไหว้ล่ะ บ้านผมอยู่ไกล

มันชี้ๆไป ประมาณว่า เรื่องของเมิงไม่ใช่เรื่องของกรุประมาณนี้

ผมต้องเข้นรถร่วม3โล กว่าเจอร้านจักรยาน ไปถึงนู่น แยกบางศรีเมือง
ถ้าคิดในแง่ดี เออ เดินออกกำลังกาย

แต่ถ้าคิดในแง่ร้าย ถ้าแถวนั้นไม่มีเลยอะ หรือ ต้องเดินไปเป็นสิบโล
ร้านมอเตอร์ไซค์พวกนี้มันใจร้ายไปมั้ย
ทำไม่เป็น นี่ผมฟังไม่ขึ้นอะ
เป็นช่างอยู่กับรถทุกวัน
เฮ้ย ตรูไม่ใช่ช่างตรูยังทำเป็น
ผมก็บอกนะบ้านอยู่บางลำพูนะเฟ้ย นี่มันพระราม5

ถ้าไม่มีร้าน กรุต้องเข็นกลับบ้านเองใช่มั้ย ไอ้เวน