เรามีคุณพ่อวั 66 ย่าง 67 ป่วยเป็นโรคสมองเสื่อมจากพาร์กินสัน (PDD)
คุณพ่อออกอาการพาร์กินสันไม่ค่อยชัดเจนเมื่อ 3-4 ปีก่อน เริ่มจากช้า
แต่ว่าไม่สั่น ก็รักษาตามอาการเรื่อยมา จนเมื่อต้นปีที่ผ่านมา พอเปลี่ยนหมอ
ก็เลยรู้ว่า คุณพ่อเป็นโรคสมองเสื่อมจากพาร์กินสัน

ซึ่งพฤติกรรมแย่ลงมาก บกพร่องกับการใช้ชีวิตประจำวัน ทักษะทุกอย่างโดยรวมแย่หมด
ดูเป็นคนละคน บ้านเรามีแต่ผู้สูงอายุ ไม่ดูแลกันตลอดเวลา เพราะต่างคนต่างก็มีหน้าที่ที่ต้องทำ

เรารู้สึกเหนื่อยและเครียดมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ กับการต่อต้านของคุณพ่อ และการที่
คุณพ่อไม่รู้เรื่องอะไรเลย เช่น หยิบเสื้อผ้าไม่ถูก หยิบยากินไม่ถูก ตอบไม่ได้ว่า กินไปรึยัง

คนป่วยคนเดียวในบ้าน แต่มันเหมือนทำให้คนทั้งบ้าน ป่วยไปด้วยทั้งหมด
เราได้แต่อ่าน ๆ ๆ ๆ ๆ จากสิ่งที่มีในเน็ต ให้ทำอย่างโน้นให้ทำอย่างนี้
แต่มันใช้ไมไ่ด้ผลกับพ่อของเราค่ะ พ่อไม่ให้ความร่วมมือ คุณหมอแนะนำให้
ออกกำลังกายเบาๆ เช่น ปั่น จกย. อยู่กับที่ในบ้าน สักวันละ 30 นาที
ทำได้แค่ 3-5 นาทีก็หยุด ไม่ทำต่อแล้ว

เวลาที่ยา madopar ออกฤทธิ์ คุณพ่อจะดูเป็นอีกคนไปเลย เหมือนคนกินยาบ้า
ตาขวางๆ ขนาดว่าคุณหมอปรับยามาปลายครั้งแล้ว แต่สักพักใหญ่ๆ ก็จะดีขึ้น
และก็เริ่มจะช้าลง จนเหมือนจะเดินไม่ได้ เพราะก้าวขาไม่ออก

กับเรื่องการวางของแล้วจำไม่ได้ว่า เอาไว้ตรงไหนนี่มันเลวร้ายมาก
โทษคนอื่นมาขโมยไปตลอดเวลา ไม่เคยโทษตัวเองเลยว่า
เอาไปวางไว้ที่ไหน เพราะจำไมไ่ด้

ใครมีคำแนะนำดีๆ  ในการดูแลบ้างคะ เราอยากได้จากประสบการณ์จริง
แค่ดีใจว่า มันยังไม่เลวร้ายเท่าอัลไซเมอร์ แต่อายุขนาดนี้ ยังมีโอกาสพัฒนาไปได้ใช่ป่าวคะ
เราจะรับมือไหวรึป่าวก็ไม่รู้ บ้านเรามีแต่คนแก่ค่ะ แม่ ป้า น้า วัยไล่เลี่ยกัน
ต่าวคนก็ต่างต้องดูแลตัวเอง

ตอนนี้เราเครียดมากๆ ๆ ๆ  ไม่อยากเจอหน้าคุณพ่อเราเลย เพราะจะใส่อารมณ์กับเค้าตลอด
แบบมันอดไม่ได้จริงๆ เราเคยคิดอยากปรึกษาจิตแพทย์ แต่ก็ไม่รู้ว่า มันถึงเวลารึยัง
เราแย่ขนาดนั้นเลยมั้ย รู้สึกกลัวบาปกรรมด้วยค่ะ ที่พูดไม่ดีกับคุณพ่อในบางที
พยายามคิดนะคะว่า เค้าป่วย เราเคยเป็นเด็กที่ไม่รู้เรื่องมาก่อน เค้าก็สอนเราแบบนี้
ตอนนี้เค้าป่วยบ้าง กลับไปเป็นเด็ก เราก็ต้องดูแลเค้า แต่.. มันเหนื่อยจริงๆ ค่ะ

เราควรจัดการกับตัวเองยังไงด้วยค่ะ / ขอบคุณค่ะ