ก่อนอื่นต้องกราบสวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้ของผมนะครับ หากกระทู้มีข้อผิดพลาดประการใดก็อภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
ขอเล่าตั้งแต่ผมเพิ่งเข้ามาม.4 ใหม่ๆนะครับ ตอนนั้นผมก็เป็นเด็กใหม่ที่ยังไม่รู้จักใคร นอกจากเพื่อนร่วมห้องที่สอบติดมาด้วยกันแค่ 2 คน ที่เรียนกันคนละสาย อยู่กันคนละห้อง แน่นอนครับว่าจะได้เจอกันไม่บ่อยเหมือนเมื่อก่อน สิ่งที่ผมต้องทำตอนนั้นคือการปรับตัวเข้ากับเพื่อนใหม่ ซึ่งนั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมเพราะผมก็ชอบคุยชอบเม้าท์อยู่แล้ว จนมาถึงช่วงเปิดเทอมแรกๆ ผมก็ได้รู้จักเพื่อนๆที่นั่งอยู่ข้างๆผม เมื่อนั่งใกล้ๆกันก็ต้องมีการคุยแลกเปลี่ยน ถามนู่นนี่นั่น เล่นมุขแป๊กกันจนเพื่อนๆพากันเบื่อผมก็มี(ฮา) เวลาก็ผ่านมาเรื่อยๆผมก็เริ่มสนิทกับคนที่ชื่อ(ขออนุญาติใช้นามสมมติ) นัท ผมกับนัทก็คุยกัน ถามข้อมูลส่วนตัว แลกเปลี่ยนประสบการณ์ ทำงานร่วมกัน ไปไหนไปด้วยกันจนตัวแทบจะติดกันเลยทีเดียว ผมกับนัทก็สนิทกันมาเรื่อยๆจนขึ้นมาม.5ช่วงปลายๆเทอมนี่แหละครับ ผมรู้สึกว่าช่วงเดือนที่ผ่านมาผมเริ่มห่วงเค้ามากขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ผมเริ่มสังเกตสีหน้า อารมณ์ คำพูด น้ำเสียง เวลานัทแสดงสีหน้าดูเบื่อๆเหนื่อยๆ ผมก็มักจะถามว่ามีอะไรรึเปล่า
เค้าก็บอกไม่มี ด้วยความที่ผมกังวลว่าเค้าอาจจะมีอะไรไม่สบายเกี่ยวกับผม ผมก็พูดขอโทษและคอยถามว่าไม่สบายใจอะไรรึเปล่า ซึ่งบางทีเค้าอาจจะไม่ได้คิดอะไรเลยด้วยซ้ำแต่ผมก็ถามเค้าบ่อยจนเค้าบอกผมคิดมาก ผมเลยพยายามเงียบๆเรื่องนี้ไว้และไม่ถามอีก
เวลาที่นัทเล่าอะไรให้ผมฟัง ซึ่งเรื่องที่นัทเล่า ผมไม่รู้เรื่องและไม่เข้าใจที่สิ่งที่เค้าเล่า(เกือบ)ทุกเรื่องเลย แต่ผมไม่อยากให้เค้าเสียความรู้สึกถ้าผมแสดงท่าทีเฉยเมย ไม่เข้าใจ ผมจึงพยายามสนใจและคอยทำเหมือนว่าเข้าใจทั้งๆที่ผมไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำว่าเค้าพูดถึงอะไร.จนบางทีผมก็เหนื่อย แต่กลับกันเวลาที่ผมเล่าอะไรให้เค้าฟัง เค้ากลับแสดงท่าทีเฉยเมย เบื่อหน่าย ทั้งๆที่แต่ก่อนก็ไม่เคยเป็นแบบนี้ ซึ่งผมก็พยายามหาเรื่องเล่าที่น่าสนใจ(แต่อาจไม่น่าสนใจสำหรับเค้า)มาเล่าให้ฟัง ก็ไม่ได้ผลดีเท่าที่ควร
เค้าเริ่มมีท่าทีเหนื่อยหน่ายกับผมมากขึ้นเรื่อยๆจนผมรู้สึกได้ และยังมีอีกหลายอย่างที่ผมรู้สึกไดัว่าเค้าไม่เหมือนเดิม และเปลี่ยนไปมาก
เค้าเริ่มไปคุยกับเพื่อนคนอื่นๆ ก็คงไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ที่ผมน้อยใจที่สุดก็คือเค้าดูร่าเริง กระฉับกระเฉง เฮฮา แต่พออยู่กับผมนี่คนละแบบเลย
ตั้งแต่ตอนนั้นทำให้ผมเริ่มค่อยๆแยกตัวจากเค้า ตอนพักเที่ยงผมก็ไปที่ห้องสมุดแทน เพื่อที่จะได้ให้เค้าเล่นกับเพื่อนให้เต็มที่ ผมเริ่มไม่กล้าเปิดบทสนทนากับเค้า เพราะกลัวเค้าจะเบื่อหน่าย
จนมีบางวันที่ได้คุยกันไม่เกิน10ประโยคเลยก็มี อารมณ์ของผมเริ่มผิดปกติไปจากเดิม จากแต่ก่อนที่คงที่ บางครั้งตอนเช้าแบบเอนจอยไลฟ์มาก แต่พอตกบ่ายไม่ก็ดึกนี่ก็เริ่มรู้สึกเบื่อหน่าย ไม่อยากพูดไม่อยากทำอะไร เครียด อยากจะร้องไห้ กังวลอยู่แต่เรื่องเค้าซ้ำซาก ทุกอย่างดูแย่ไปหมด ผมเริ่มยิ้มไม่ออก ถึงแม้จะอยากยิ้มแต่ก็ทำไม่ได้ อารมณ์ผมตกมากจนผมเกือบจะตัดเพื่อนกับคนนี้อยู่หลายครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้
บางครั้งเค้าก็ถามว่าผมเป็นอะไรทำไม่ไม่ร่าเริงเลย ก็ยังโชคดีที่เค้าห่วงผมอยู่ แต่จะให้ผมบอกปัญหาตรงๆไปก็ไม่ได้เพราะปัญหานี้มันก็เกี่ยวกับเค้า ก็ไม่อยากให้เค้าเครียดเพราะผมอีก
จริงๆถ้ามองอีกมุมเค้าก็เหมือนเดิม เค้าก็ยังเล่นกับผมบ้าง แต่มันก็ไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนอย่างที่เคยเป็น
ผมอาจจะทำอะไรที่ทำให้เค้าไม่พอใจก็ได้ กระทู้นี้อาจจะยาวเกินไปสำหรับบางคนก็ขออภัยเป็นอย่างสูงนะครับ
สิ่งที่ผมอยากจะถามก็คือ
1.ผมคิดมากเกินไปมั๊ย?
2.ผมควรจะทำยังไงกับสภาพที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ดี?
ถ้ามีอะไรแนะนำผมได้ก็ขอบพระคุณมากเลยนะครับ #ขอร้อง #อย่าแชร์ต่อนะครับไม่อยากให้เพื่อนเห็น