เนื้อหาอาจยาวไปสักหน่อยนะคะ  

รู้ทั้งรู้ว่าผู้ชายไม่สนใจ เขาทำตัวห่างเหิน ไม่มีเวลาให้ ไม่ติดต่อไปมาหาสู่เหมือนเมื่อก่อน อ้างติดงาน ติดธุระ ติดเพื่อน
> หญิงในทุ่งลาเวนเดอร์ ก็ปล่อยเขาไป พยายามเข้าใจ คนเราย่อมต้องมีพื้นที่ส่วนตัวกันบ้าง

แสดงความรักใคร่ชอบพอ ให้ผู้ชายได้รับรู้หมดใจ ทุ่มเทให้เต็มร้อย ผู้ชายตอบเพียงแค่ว่า เขาชอบ เขารู้สึกดี แต่ยังไม่รู้สึกรัก ยังไม่อยากมีใครในตอนนี้
> หญิงในทุ่งลาเวนเดอร์ ปลอบใจตัวเองว่า ก็ยังดี อย่างน้อยเขาก็ยังบอกว่าชอบและรู้สึกดีด้วย

ชายให้เหตุผลว่า เคยผิดหวังเสียใจกับความรักในอดีตเมื่อ 10 ปีก่อนและยังฝังใจ ไม่อยากเจ็บปวดซ้ำๆเหมือนเดิมอีก อยากจะขอใช้เวลาดูใจไปนานๆก่อน
> หญิงในทุ่งลาเวนเดอร์ ได้แต่เห็นใจ ปล่อยให้เวลาผ่านพ้นไป ทุกคนมักจะเจ็บปวดกับความรักในอดีตเสมอ ได้แต่หวังว่าสักวันจะเป็นคนที่ปลอบประโลมใจเขาได้

........
แต่เมื่อเวลาผ่านไป หญิงคนนั้นกลับยิ่งรู้สึกอึดอัดและไม่แน่ใจ ว่าฝ่ายชายคิดอย่างไรกันแน่ ความรักเป็นเช่นนี้เหรอ คนรักกันแสดงออกอย่างนี้เหรอ
เมื่อถามไป ฝ่ายชายก็แสดงอาการไม่พอใจ ว่าฝ่ายหญิงหาเรื่องทะเลาะ ชอบทำตัวดราม่า น่ารำคาญ ถ้าจะให้รักกับผู้หญิงแบบนี้ คงเป็นไปได้ยาก
> หญิงในทุ่งลาเวนเดอร์ รู้สึกผิด กลับมาคิดทบทวนกับตัวเอง ว่าทำตัว "เยอะ" เกินไปหรือเปล่า เรียกร้องมากเกินไปหรือเปล่า เขาจึงได้ไม่พอใจแบบนี้

........
ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว หากมองตามสิ่งที่เป็น และคิดอย่างมีเหตุผล หญิงคนนั้นน่าจะได้คำตอบที่ชัดเจนในใจแล้วว่าอะไรเป็นอะไร
หากแต่ยังรู้สึกรัก และคร่ำครวญเสียดายความรู้สึกดีๆที่เคยมี จึงยังไม่กล้าก้าวออกมาจากทุ่งลาเวนเดอร์นั้น

ได้แต่มาโพสต์ระบายในพันทิปนี้ เพื่อหวังจะได้กำลังใจ คำปลอบใจ หรืออาจเป็นคำสมน้ำหน้า อะไรสักอย่างที่จะทำให้ตาสว่าง และกล้าเผชิญกับโลกแห่งความจริง