เบื่อ คำนี้อาจจะออกจากปากใครๆได้ไม่ยากนัก แต่สำหรับเรา มันวนเวียนอยู่ในความรู้สึกทุกวัน (อาจจะดูเป็นโรคจิต)แต่ใครไม่เจอกับตัวคงไม่เข้าใจ เมื่อ 5-6 ปีก่อน เราตัดสินใจซื้อบ้าน เพราะเหตุผลจากคนที่เป็นพ่อของลูกเราว่า มีบ้านจะได้เอาลูกมาอยู่ด้วย เราก็เลยตกลงซื้อ(บ้านเป็นชื่อเรา) หลังจากย้ายเข้ามาอยู่เสร็จ สามีเราก็พูดขึ้นมาว่า ถ้าหลานเรียนจบ ม.3 จะเอามาอยู่ด้วย (ไหงเป็นงี้อ่ะ) อยู่ได้ไม่ถึง 4 เดือน ญาติของสามี(ลูกพี่ลูกน้อง)ก็โทรมาขอมาอยู่ด้วยช่วยให้หางานให้ทำหน่อย แล้วก็ขนของมาเลย ไม่มีการปรึกษา หรือตกลงอะไรกันเลย เข้ามาอยู่ก็ไม่ได้มีวี่แววว่าจะย้ายออกไปหาอยู่เอง เราอึดอัดมาก ไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย อยู่ได้ประมาณ 2 ปีกว่าเพราะเขาพาผู้ชายเข้าบ้านเวลาที่เราไม่อยู่ เราเลยบอกสามีว่าให้เตือนญาติคุณหน่อย ห้ามพาผู้ชายเข้าบ้าน เขาก็เลยย้ายออกไปอยู่ข้างนอก แล้วเราก็รับลูกมาอยู่ด้วยได้ปีกว่า ก็มีญาติสามีอีกแล้ว(หลาน) จะมาอยุ่ด้วยหางานให้ทำหน่อย คนนี้สามีเราเคยพูดไว้ตั้งแต่ตอนซื้อบ้านใหม่ๆว่าจะเอาหลานมาอยู่ด้วย(เราสตั๊นไป 5 วิ) ไม่มีคำไหนเอ่ยเลยว่าจะเอาลูกมาอยู่ตั้งแต่ซื้อบ้าน อย่างงี้ก็ได้เหรอ ซื้อบ้านไว้รองรับญาติๆรึไง ผ่อนก็เงินฉัน ค่าน้ำค่าไฟก็ไม่มีใครช่วยจ่าย แล้วนี่หลานมาอยู่ด้วย เราต้อง Support  ทุกอย่าง เหมือนมีลูก 2 คนเลย ทุกๆอย่างที่เขาทำไม่เคยปรึกษาเราเลย แม่เขาบอกให้ทำอะไรเขาก็ทำ ใหม่ๆก็เหมือนจะดี ตื่นมากวาดบ้าน หุงข้าว แต่ผ่านไป 2 สัปดาห์ไม่ทำอะไรเลย ซักผ้าต้องซักเครื่อง ชาร์จแบตโทรศัพท์วันละ 3 รอบ เปิดไฟทิ้งไว้ เราเหนื่อยอยู่คนเดียวเลย ตอนเช้าต้องตื่นก่อน 1 ชั่วโมงเพื่อเตรียมกับข้าวให้ลูกกินก่อนไปโรงเรียน อาบน้ำ ปลุกลูก เปิดบ้านรอลูกไปโรงเรียน มาทำงาน เย็นกลับบ้านไป ทำกับข้าวให้ทุกคนในบ้านกิน กวาดบ้าน เก็บครัว ซักผ้า รีดผ้า พาลูกขึ้นห้อง สอนหนังสือ ตรวจการบ้าน ถ้าวันไหนเราซักผ้าไว้ก็ต้องลงมาตากตอนลูกหลับแล้ว  สามีก็นอนเล่นโทรศัพท์เปิดทีวีนอนอยู่บนโซฟา กระดิกเท้าดิ๊กๆ ไม่สนใจอะไรในบ้านเลย ปล่อยให้เราทกอย่างโดยที่เขานอนดู มันท้อนะ เหนื่อยด้วย งานข้างนอกเราก็ทำ เงินเดือนพอๆกับเขาเลยต่างแค่หลักร้อยบาท  เราไม่อยากกลับบ้านเลย ไม่อยากเห็นภาพที่ทุกคนนอนสบายแต่เราต้องเหนือยอยู่คนเดียว พอเราบอกให้ลูกช่วย ไอ้พ่อมันก็มาบ่นเรา แล้วมันก็ทำตัวอย่างที่ไม่ดีให้ลูกเห็นมีคำถามมากมายในหัว ว่าทำไมไม่ออกมาจากจุดนั้น ทำไมไม่เลิกๆกันไป อีกใจก็สงสารลูก ลูกเราเป็นผู้ชายกลัวลูกเป็นเด็กมีปัญหา แต่เราไม่มีความสุขเลย คิดมาก จิตตกมากทุกวันนี้ ทำงานก็ไม่มีสมาธิ ขับรถมาทำงานเองก็เกือบชนหลายรอบเพราะใจลอย ประสิทธิภาพในการทำงานลดลง มันบั่นทอนจิตใจเรามากเลยนะ  เราจะทำยังไงดี หาทางออกไม่เจอ