พ่อเราเป็นคนที่ชอบพูดทวงบุญคุณค่ะ เขาจะพูดประมาณว่า กว่าจะเกิดมาได้อย่างนี้เขาเสียเงินไปเท่าไหร่ ทำงานหนักแค่ไหนกว่าเราจะโต ทั้งๆที่เขาเลี้ยงเราจนถึงแค่ตอนอนุบาลเท่านั้น หลังจากนั้นก็ไม่ได้เลี้ยงอะไรเราอีก ค่าเทอมแม่เราก็เป็นคนหามาให้ทั้งหมด ไม่ได้มีเงินของเขาเลยแม้แต่น้อย เขาทำงานได้เท่าไหร่เขาก็ใช้แค่ตัวเขาคนเดียวไม่เคยแบ่งมาใช้ในครอบครัว เวลาเขากินเหล้าเมาก็ชอบมาด่า มาทุบตี แล้วเวลาเราพูดความจริงอะไรเขาก็รับไม่ได้ ชอบพูดว่า "เป็นแม่กูหรอ" ตลอด ทั้งๆที่เราก็พูดบอกในฐานะของลูก

เราพยายามบอกให้แม่หย่ากับเขา แต่แม่ก็ไม่หย่า อาจจะเพราะภาระตอนนี้ที่มีเยอะ ถ้าหย่าไปก็ต้องออกไปหาเช่าบ้านอยู่ ซึ่งที่อยู่ตอนนี้ก็เป็นบ้านของเขา แต่ก็มีแต่บ้านเท่านั้นที่เป็นของเขา ของในบ้านทั้งหมดส่วนใหญ่จะเป็นของที่แม่เราซื้อมา บางส่วนก็เป็นของเรา แทบจะไม่มีของที่เป็นของเขาเลยนอกจากเสื้อผ้า แต่เวลามีเรื่องทะเลาะกันก็ก็มักจะพูดอีกว่า "ที่อยู่นี่บ้านใคร"

ทุกวันนี้เวลาอยู่บ้านเราไม่เคยมีความสุข เราอยู่ของเราดีๆ เขาก็ชอบหาเรื่องมาว่าเราได้ตลอด มีหลายครั้งที่เราไม่อยากมีชีวิตอยู่อีก แต่เราก็คิดถึงหน้าแม่ คิดถึงคนรอบตัว เราเลยไม่ฆ่าตัวตาย ถ้าวันไหนที่มีเราอยู่บ้านกับเขาสองคน วันนั้นจะเป็นวันที่เราไม่พูดอะไรออกจากเลยแม้แต่คำเดียว เราพยายามทำตัวให้เหมือนไม่มีตัวตนในบ้าน คือทำอะไรก็ทำเงียบๆ ต่างคนต่างอยู่กับเขา แต่เขาก็หาเรื่องมาด่ามาว่าเราได้ตลอด

แม่เราทำงานหนักทุกวัน ทำงานแต่เช้า กว่าจะกลับบ้านก็ตอนเย็น ในวันหยุดที่เราไม่ได้ไปโรงเรียนเลยต้องอยู่กับเขาที่บ้านอย่างช่วยไม่ได้ ซึ่งถ้าแม่ไม่อยู่บ้านเขาก็ทะเลาะกับเรา แต่ถ้าแม่อยู่บ้านเขาก็จะไปทะเลาะกับแม่แทน ทั้งๆที่ตอนนี้เขาไม่ได้ทำงาน แม่เราเป็นคนหาเงินเข้าบ้านอยู่คนเดียว เขาก็ไม่เคยนึกถึง ทำตัวเมาไปวันๆ

ตอนนี้เราเรียนอยู่ม.5 น้องเราเรียนอยู่ม.2 เราเคยทำงานพิเศษตั้งแต่อยู่ป.5 แต่ตอนนี้เลิกทำไปแล้วเพราะร้านที่เคยทำปิดกิจการ ตอนนี้มีเราคนเดียวที่เรียนสูงที่สุดในครอครัว เราเลยไม่คิดหางานใหม่แล้วทุ่มเทกับการเรียนแล้วกู้เงินเพื่อการศึกษามาช่วยแบ่งเบาภาระของแม่แทน

ตั้งใจไว้ว่าจะให้เป็นกระทู้ระบาย แต่อยากรู้ความเห็นของคนที่เข้ามาอ่านว่า คิดยังไงกับบุพการีที่ชอบพูดทวงบุญคุณ หรอคะ?