ตามหัวข้อ
ขอเล่าเรื่องของจขกทสักนิด
ตอนนี้จขกทเป็นนักเรียน ม.5 ของโรงเรียนประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง
ในตอน ม.ต้น จขกท เรียนที่โรงเรียนแถวๆบ้านนั้นคือโรงเรียนประจำตำบล
พื้นเพครอบครัวก็ไม่ได้รวย แต่ก็ไม่ถึงกับจน พอมีหนี้สินอยู่บ้าง ครอบครัวทำอาชีพ ทำไร่ทำสวน ซึ่งก็ไม่ได้มากมายอะไร
เงินที่ใช้ส่วนใหญ่เป็นเงินหมุนเวียน ไม่ค่อยเหลือเก็บ
ส่วนตัวจขกท มีความฝันว่าโตขึ้น อยากประกอบอาชีพที่มั่นคงและรายได้ดีเพื่อช่วยครอบครัว ไม่อยากให้ท่านทั้งสองต้องทำงานตากแดด หรือ ลำบากแบบนี้ และอาชีพที่ว่านั้นคือ สายแพทย์
ด้วยความที่ว่า จขกท ไม่ได้เรียนเก่งขนาดนั้น ในตอน ม.ต้นนั้น จขกท ก็พยายามทำเกรดให้ดีๆมาตลอด และ สอบเข้าโรงเรียนประจำจังหวัดได้
แม้ว่าจะไม่ใช่ห้องที่ถือว่าเก่งที่สุด แต่ จขกท ก็ดีใจมาก ด้วยความที่ว่าเป็นเด็กบ้านนอกที่สอบมาได้ห้องเรียนดีระดับต้นๆ
ค่าเทอม ก็ถือว่าค่อนข้างแพง 10000+ (รวมต่อปี)
ขอบอกไว้ก่อนว่า จขกท ไม่ได้สอบติดโอลิมปิกวิชาการแต่อย่างใด (คาดว่า ม.5ก้ไม่น่าจะติด เพราะเลือกลงไม่ตรงกับวิชาที่ชอบ ด้วยความที่ว่าย้ายวิชามาอีกวิชาหนึ่งเพราะคิดว่าน่าจะง่ายกว่า แต่สุดท้ายก้พบว่าไม่ใช่ทางของตนเอง และตอนนั้นก้เริ่มรู้ว่าตัวเองถนัดอะไรมากที่สุด)
ในช่วง ม.4 ยังแบบชิลล์ๆกับการเรียน
ไม่ได้อะไรมาก แต่เกรดก็ไม่ถือว่าแย่ เฉลี่ย2เทอมประมาณ3.9+ ตลอดเวลาที่ผ่านมา พ่ออยากให้เรียนด้านสายแพทย์ แม่อยากให้เรียนด้านครู
จขกท ก็ไม่ค่อยอยากเรียนครูเท่าไหร่ เพราะอยากมาสายแพทย์ ในช่วงนั้น ลึกๆก็อยากติดคณะแพทย์ศาสตร์ เวลาญาติๆผู้ใหญ่ถามว่าอยากเรียนคณะอะไร จขกท ก็จะตอบว่า อยากเรียนแพทย์ พอ จขกท ตอบไป เขาก็บอกมาว่า เรียนไม่ได้หรอก ดูหน่อยว่าพ่อแม่น่ะมีเงินส่งไหม ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ ไปเรียนครูซะ พ่อแม่ค่อยมีปัญญาส่ง
ตอนนั้นแบบจขกท รู้สึกเจ็บใจนิดๆแต่ก้ไม่ได้ตอบอะไรไป แต่แม่ก็จะเข้ามาปลอบเสมอว่า ไม่เป็นไร ไม่มีแม่ก็จะหามาให้เองหรอก ตัวเองอยากเรียนอะไรก็ตั่งใจเอา พ่อก็จะบอกเช่นกันว่า สอบให้ได้ ถ้าได้ก้ไม่มีปัญหา
ตอนนี้ก็ม.5 แต่จขกท ก็ยังไม่ได้กระตือรือร้นเท่าที่ควร(ไฟเริ่มมาแล้ววตอนนี้) พอมานึกๆกับคำที่เขาดูถูก(ที่รุนแรงกว่านี้ และอีกอื่นๆที่ไม่ได้พิมพ์บอก จขกท ขอไม่กล่าวเนื่องจากอีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่ อาจจะดูไม่เหมาะสม บอกได้เท่าที่พอได้)
จขกทก็จะเริ่มรู้สึกมีไฟขึ้นมา คำที่เขาดูถูกเรา ดูถูกและกล่าวหาพ่อแม่ของจขกท (พิมพ์ไปร้องไห้ไป) ตอนนี้จขกทก็คิดๆไว้แล้วว่าจะเลือกคณะไหน แต่สายแพทย์แน่นอน(ขอไม่บอกรายละเอียด) อยากทำให้พ่อแม่ภูมิใจ อยากตอกกลับคนที่เขาดูถูกเราว่าเราทำได้
อยากให้พ่อแม่ดีใจที่เราสามารถทำได้ ให้เหมาะสมกับเงินที่ท่านลงแรงกายตลอดหลายปีที่ผ่านมา เงินต่างๆที่ให้ จขกท มาเรียนพิเศษกับสถาบันแพงๆ รวมๆแล้วก้หลายหมื่น
นี่แหละค่ะที่ จขกท ได้เจอมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา
มานึกได้ที่จะจริงจังก็ตอนนี้หลังจากนั่งพิมพ์ไปนึกย้อนไป น้ำตาก้ไหลไม่หยุด นึกสงสารท่านที่ต้องมาทนกับคำดูถูกของญาติๆ แค่จขกทโดนก็ถือว่าแย่แล้ว
นับจากนี้อีกปีกว่าๆ จขกท ต้องใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด
พี่ๆคนไหนที่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้หรือแบบอื่นๆก็มาเล่าให้ฟังหน่อยนะคะ เพราะแบบนี้แล้วหนูรู้สึก ฮึดขึ้นมา ได้ออกมาพูดแบบนี้ได้อยากสบายใจโดยที่ไม่มีใครรู้จักหนู แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว ได้มาเล่าสิ่งที่อึดอัดมาตลอด
พี่ๆคนไหนที่มีประสบการณ์ต่างๆแบบนี้ก็มาเล่าให้ฟังหน่อยนะคะ หนูจะได้เก็บมาเป็นแรงบันดาลใจ
สุดท้าย ขอบคุณมากๆนะคะที่เข้ามาอ่าน
เคยไหม?เคยเจอกับสถานการณ์กับคำดูถูก
ขอเล่าเรื่องของจขกทสักนิด
ตอนนี้จขกทเป็นนักเรียน ม.5 ของโรงเรียนประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง
ในตอน ม.ต้น จขกท เรียนที่โรงเรียนแถวๆบ้านนั้นคือโรงเรียนประจำตำบล
พื้นเพครอบครัวก็ไม่ได้รวย แต่ก็ไม่ถึงกับจน พอมีหนี้สินอยู่บ้าง ครอบครัวทำอาชีพ ทำไร่ทำสวน ซึ่งก็ไม่ได้มากมายอะไร
เงินที่ใช้ส่วนใหญ่เป็นเงินหมุนเวียน ไม่ค่อยเหลือเก็บ
ส่วนตัวจขกท มีความฝันว่าโตขึ้น อยากประกอบอาชีพที่มั่นคงและรายได้ดีเพื่อช่วยครอบครัว ไม่อยากให้ท่านทั้งสองต้องทำงานตากแดด หรือ ลำบากแบบนี้ และอาชีพที่ว่านั้นคือ สายแพทย์
ด้วยความที่ว่า จขกท ไม่ได้เรียนเก่งขนาดนั้น ในตอน ม.ต้นนั้น จขกท ก็พยายามทำเกรดให้ดีๆมาตลอด และ สอบเข้าโรงเรียนประจำจังหวัดได้
แม้ว่าจะไม่ใช่ห้องที่ถือว่าเก่งที่สุด แต่ จขกท ก็ดีใจมาก ด้วยความที่ว่าเป็นเด็กบ้านนอกที่สอบมาได้ห้องเรียนดีระดับต้นๆ
ค่าเทอม ก็ถือว่าค่อนข้างแพง 10000+ (รวมต่อปี)
ขอบอกไว้ก่อนว่า จขกท ไม่ได้สอบติดโอลิมปิกวิชาการแต่อย่างใด (คาดว่า ม.5ก้ไม่น่าจะติด เพราะเลือกลงไม่ตรงกับวิชาที่ชอบ ด้วยความที่ว่าย้ายวิชามาอีกวิชาหนึ่งเพราะคิดว่าน่าจะง่ายกว่า แต่สุดท้ายก้พบว่าไม่ใช่ทางของตนเอง และตอนนั้นก้เริ่มรู้ว่าตัวเองถนัดอะไรมากที่สุด)
ในช่วง ม.4 ยังแบบชิลล์ๆกับการเรียน
ไม่ได้อะไรมาก แต่เกรดก็ไม่ถือว่าแย่ เฉลี่ย2เทอมประมาณ3.9+ ตลอดเวลาที่ผ่านมา พ่ออยากให้เรียนด้านสายแพทย์ แม่อยากให้เรียนด้านครู
จขกท ก็ไม่ค่อยอยากเรียนครูเท่าไหร่ เพราะอยากมาสายแพทย์ ในช่วงนั้น ลึกๆก็อยากติดคณะแพทย์ศาสตร์ เวลาญาติๆผู้ใหญ่ถามว่าอยากเรียนคณะอะไร จขกท ก็จะตอบว่า อยากเรียนแพทย์ พอ จขกท ตอบไป เขาก็บอกมาว่า เรียนไม่ได้หรอก ดูหน่อยว่าพ่อแม่น่ะมีเงินส่งไหม ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ ไปเรียนครูซะ พ่อแม่ค่อยมีปัญญาส่ง
ตอนนั้นแบบจขกท รู้สึกเจ็บใจนิดๆแต่ก้ไม่ได้ตอบอะไรไป แต่แม่ก็จะเข้ามาปลอบเสมอว่า ไม่เป็นไร ไม่มีแม่ก็จะหามาให้เองหรอก ตัวเองอยากเรียนอะไรก็ตั่งใจเอา พ่อก็จะบอกเช่นกันว่า สอบให้ได้ ถ้าได้ก้ไม่มีปัญหา
ตอนนี้ก็ม.5 แต่จขกท ก็ยังไม่ได้กระตือรือร้นเท่าที่ควร(ไฟเริ่มมาแล้ววตอนนี้) พอมานึกๆกับคำที่เขาดูถูก(ที่รุนแรงกว่านี้ และอีกอื่นๆที่ไม่ได้พิมพ์บอก จขกท ขอไม่กล่าวเนื่องจากอีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่ อาจจะดูไม่เหมาะสม บอกได้เท่าที่พอได้)
จขกทก็จะเริ่มรู้สึกมีไฟขึ้นมา คำที่เขาดูถูกเรา ดูถูกและกล่าวหาพ่อแม่ของจขกท (พิมพ์ไปร้องไห้ไป) ตอนนี้จขกทก็คิดๆไว้แล้วว่าจะเลือกคณะไหน แต่สายแพทย์แน่นอน(ขอไม่บอกรายละเอียด) อยากทำให้พ่อแม่ภูมิใจ อยากตอกกลับคนที่เขาดูถูกเราว่าเราทำได้
อยากให้พ่อแม่ดีใจที่เราสามารถทำได้ ให้เหมาะสมกับเงินที่ท่านลงแรงกายตลอดหลายปีที่ผ่านมา เงินต่างๆที่ให้ จขกท มาเรียนพิเศษกับสถาบันแพงๆ รวมๆแล้วก้หลายหมื่น
นี่แหละค่ะที่ จขกท ได้เจอมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา
มานึกได้ที่จะจริงจังก็ตอนนี้หลังจากนั่งพิมพ์ไปนึกย้อนไป น้ำตาก้ไหลไม่หยุด นึกสงสารท่านที่ต้องมาทนกับคำดูถูกของญาติๆ แค่จขกทโดนก็ถือว่าแย่แล้ว
นับจากนี้อีกปีกว่าๆ จขกท ต้องใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด
พี่ๆคนไหนที่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้หรือแบบอื่นๆก็มาเล่าให้ฟังหน่อยนะคะ เพราะแบบนี้แล้วหนูรู้สึก ฮึดขึ้นมา ได้ออกมาพูดแบบนี้ได้อยากสบายใจโดยที่ไม่มีใครรู้จักหนู แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว ได้มาเล่าสิ่งที่อึดอัดมาตลอด
พี่ๆคนไหนที่มีประสบการณ์ต่างๆแบบนี้ก็มาเล่าให้ฟังหน่อยนะคะ หนูจะได้เก็บมาเป็นแรงบันดาลใจ
สุดท้าย ขอบคุณมากๆนะคะที่เข้ามาอ่าน