สวัสดีค่ะก่อนอื่นอยากจะบอกว่าไม่ได้มีเจตนาว่าร้ายให้แม่นะคะ แม่ก็คือแม่แหล่ะแต่เราแค่อยากปรึกษาน่ะค่ะคือเราอยู่กับแม่แล้วก็น้องชาย แม่เป็นคนที่ไม่ยอมคนนะ พูดอะไรห้ามเด็ดขาดฉันถูกเสมอ เธอไม่มีสิทธิ์อธิบายเพราะมันคือการเถียง หลังๆมาเราป่วยจนทำให้พิการซีกนึงตอนนี้เดินได้ค่ะแต่แขนยังใช้งานไม่ได้ แม่มักจะบอกให้เราทำนั่นนี่ให้เหมืนคนปกติ ซึ่งเราก็พยายามนะคะแต่บางครั้งมันก็หงุดหงิดบ้างกับร่างกายตัวเองมันไม่เหมือนเดิมอ่ะตอนนี้เราไม่ได้ไปเรียนค่ะเพราะดรอปรักษาตัวเอง แม่ชอบบอกว่าเมื่อไหร่จะหายคนอื่นเขาหายกันเยอะแยะ แม่ชอบบอกว่าเอะอะเราก็ร้องไห้แล้วงี้จะหายเมื่อไหร่ คือเราเสียใจอ่ะที่เขาพูดแบบนั้นเราไม่ได้อยากอ่อนแอนะคะเเต่มันแย่ไปหมดเลย เราไม่ไหวแล้ว คือบรรยากาศมันมาคุทุกวันเลย ตอนเเรกเราคิดว่าเขาคงเหนื่อยมั้งที่ดูแลคนพิการแต่เขาโมโหใส่ทุกวันมาจะสี่เดิอนแล้ว เราทนไม่ไหวอ่าค่ะเราไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรถ้าบ้านที่อยู่ไม่อบอุ่นเลน ไกนล่ะกำลังใจเราควรจะอยู่ข้างๆกันไม่ใช่เหรอคะ