ผมคบกับแฟนมา8เดือนแล้วเราก็เลิกกัน ก่อนน่านี้ผมเคยคุยกับเธอแล้วรู้สึกว่าคุยไม่รู้เรื่องก็เลยเลิกคุยไปพักนิง แล้วก็กลับมาคุยกันอีก ผมเป็นฝ่ายจีบเธอก่อนแล้วเรา2คนก็คบกัน แรกๆเราหนาวกันมากคุยกันตลอด24เลย แบบว่าอยากอยู่ด้วยกันเลยอะไรประมาณนั้น ก็คบกันมาได้ประมาณ8เดือน เราก็เริ่มทะเลาะกันหลายๆเรื่อง ผมยอมรับว่าผมเองก็งี่เง่าเหมือน แต่เธอเองผมก็คิดว่าเธอก็งี่เง่าเอาแต่ใจตัวเองเหมือนกัน จนกระทั่ง เราก็ได้เลิกกัน โดยเธอเป็นฝ่ายถอดสถานะผมทิ้งไป ผมเองก็งงๆอึ้งๆอยู่ว่านี้มันเรื่องจริงหรอประมาณแบบผมเองก็ไม่ยอมรับว่าเลิกกัน ผมได้แต่โทษตัวเองตลอดเวลาที่เลิกกัน อยากขอโทษเขา อยากบอกว่ารักเขามากที่สุด ตอนที่เลิกกันไปผมคิดถึงเธออยู่ตลอดเวลา จนบ้างที่ผมคิดว่าเธอคงไม่อยากกลับมาอีกแล้ว ผมอยากจะลืมเธอ จนผมมีแฟนใหม่ แต่ยอมรับเลยว่าผมเองยังรักเธออยู่แม้จะมีแฟนใหม่ก็ตามยังคิดถึงเธออยู่ตลอดยังอยากกลับไปคบกันอีกครั้ง จนสุดท้ายผมเลิกกับแฟนใหม่มันเป็นระยะเวลาที่เร็วมากๆ คนๆเดียวผมอยากกลับมาคบอีกครั้งมีแค่คนเดียวเท่านั้นคือเธอ มีอยู่วันหนึ่งเพื่อนเธอทักมา บอกว่าเธอคิดถึงผมมากเพ้อถึงผมทุกวัน ผมก็บอกเพื่อนเธอไปว่า คิดถึงเหมือนกันและบอกว่าอยากขอโทษเพื่อนเธอบอกว่า ทักไปเลยแอดไปเลยโทรไปเลย ผมก็แอบดีใจนะ แต่ตอนนั้นยังไม่รู้จะคุยอาไรกับเธอ เลยได้แค่แอดเฟสไป เช้าอีกวันผมโทรไปปลุกเธอเหมือนแต่ก่อนที่เราคบกัน เธอก็รับสาย หลังจากนั้น เราก็คุยกันเรื่อยๆมา เหมือนตอนที่เราคบกันอยู่ แต่ก็คงไม่ต้องบอกไรมากว่าเรากลับมาคบกันแล้ว ความรู้สึกผมคือละอายใจและกลัว กลัวว่าเรา2คนจะงี่เง่าเหมือนเดิม กลัวตัวเองงี่เง่าคิดมาก นะตอนนี้ไม่มีอาไรแน่นอน แต่เหมือนว่าความสัมพันธ์ครั้งนี้มันจะดีกว่าเดิม
ปล.นี้เป็นความรู้สึกของผมที่อยากจะบอกใครหลายๆคน และอยากให้ทุกคนคอมเม้นว่าเรื่องราวของผมเป็นไงในสายตาของพวกคุณบ้าง ขอบคุณคับ