มันเป็นมาตั้งแต่ไปเรียนต่อนอกคะ ไปเรียนต่อแถบๆอาเซียนนี่แหล่ะคะ ตอนนี้กำลังจะขึ้นปี3 คะ
แต่ยังไม่หยุดคุยกับตัวเองเลยคะ (ไม่ได้มีปัญหาทางจิตนะ...เอิ่ม) คือ มันเริ่มจากที่เราไม่เข้าใจ
ว่าเขาต้องการจะสื่อถึงอะไร ไปปีแรกฟังได้นิดหน่อยพื้นฐานทั่วไป ถามคำตอบคำ อาการมันเริ่ม
เป็นตอนเขาพูดประโยคยาวๆใส่ แล้าเราฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง เลยเผลอพูดกับตัวเองด้วยภาษาไทย
ประมาณว่าถามตัวเอง "มันหมายความอย่างนี้ป่าวว่ะ" "หรือเราจะขอให้เขาพูดทวนใหม่" "เอาไงดีวะ"
ประโยคประมาณนี้คะ คือไม่ได้คิดในใจนะ แต่เราพูดออกมาหน้าเขาเลยคะ (เขาคือต่างชาติ)
ตอนปีแรกมันเป็นบ่อยมากจนกลายเป็นนิสัยแล้วคิดว่า ~~ ติดมาถึงตอนนี้ (แม้จะพูด อ่าน เขียน
ภาษาเขาได้ก็ตาม) บางทีเดินๆอยู่เห็นอะไรน่าสนใจ หรือ แปลกๆก็พูดออกมา ประมาณว่า "เออแปลก
ว่าม่ะ" สักพักก็โพล่งออกมาว่า "ไม่หรอก ไม่เห็นแปลก" เหมือนยืนคุยกับความคิดตัวเองคะ

**ใครเป็นบ้างคะ มันแปลกมั้ยคะ นี่อยากหาวิธีแก้มากคะ กลัวเขามองว่าบ้า 555555