ผมโตมากับครอบครัวทางภาคอีสานทำนาพ่อแทบไม่เคยอยู่บ้านไปทำงานก่อสร้างในกทม
ผมหุงข้าวเป็นตั้งแต่6ขวบไม่ได้โม้แต่คือเรื่องจริงแม่สอนไม่ให้กินข้าวบ้านคนอื่น
เลิกเรียนกลับมาหิวข้าวแต่ข้าวในหม้อไม่มี  กินบ้านญาติก็ไม่ได้เพราะจะโดนตี
แม่ไปทำไร่กว่าจะกลับก็มืดค่ำ
เวลาไปโรงเรียนถ้าไม่ได้เรียนที่ๆผมอยู่คือห้องสมุด
ผมไม่เคยได้ไปเล่นที่ไหนหลังเลิกเรียนเพราะพอเริ่มโตมากกว่านั้นสิ่งที่ต้องทำคือ
หาบน้ำใส่โอ่ง+หุงข้าวทำกับข้าว+เลี้ยงน้อง+อ่านหนังสือ
หลังเรียนจบม.3ก็มาทำงานโรงงานในกทม+ชลบุรี
ทำงานงกๆเขียมๆสุดๆเพื่อส่งเงินกลับบ้าน
หาทางเรียนกศนม.6  ต่อรามคำแหงจนจบตรี
ชีวิตวัยรุ่นเหรอลืมไปได้เลยเคยเหนแต่ในหนัง
จนผมเปนโรคกะเพาะ+กรดไหลย้อน(ไม่เคยไปหาหมอแต่เดาจากอาการ)แต่ตอนนี้หาแล้ว
ชีวิตคิดอยู่เรื่องเดียวหาเงินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จนตอนนี้ผมอายุ37แล้ว มีทีดินแปลงเล็กๆพอปลุกบ้านได้1แปลงที่ซื้อเอง รถมอไซ1คัน ปลอดหนี้
อาชีพค้าขายมีรายได้ไม่มากแต่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร เมีย1ไม่มีลูก
ผมศึกษาเรื่องคนที่ประสบความสำเร็จมาพอสมควร
*สิ่งหนึ่งที่คนเหล่านั้นพูดถึงแต่ผมหาไม่เจอคือ  ให้ทำสิ่งที่ตัวเองรัก
มีใครพอจะให้คำแนะนำผมได้บ้าง*
ปกติผมดื่มเบียร์บ้างนานๆที   การพนันไม่ยุ่ง  ไม่ค่อยมีเพื่อน(คิดว่าเปนผลจากวัยเด็ก)
ผมดูหนังวัยรุ่นแล้วบอกตรงๆโคตระอิจฉาคนเหล่านั้นเลย
ผมนี่ขนาดงานประจำจังหวัดจนป่านนี้ผมยังไม่เคยไปเที่ยวเลย