ดิฉันเป็นเลสเบี้ยนค่ะ  คบกับแฟนซึ่งเป็นผู้หญิงด้วยกันหรือที่เรียกว่าคู่เลสเบี้ยนค่ะ  เราทั้งสองคนต่างก็ผ่านชีวิตการมีครอบครัวทั้งคู่  แต่ได้เลิกรากับสามี  แต่ดิฉันเองไม่ได้มีลูก  ส่วนแฟนมีลูก 1 คน อายุ ประมาณ 3 ขวบครึ่ง ซึ่งดิฉันทราบตั้งแต่เริ่มคบกันค่ะ  ก็รับได้เรื่องลูก
แต่เดิมแฟนไม่ได้เลี้ยงลูกเอง  จะให้แม่ซึ่งอยู่ต่างจังหวัดช่วยเลี้ยงตั้งแต่เกิด  เพราะแฟนต้องไปทำงานต่างที่  เมื่อก่อนเค้าจะกลับไปหาลูกบ้าง  แต่ก็ไม่ได้อยู่กับลูกนาน และช่วงเด็กเล็กๆยังไม่รู้ประสีประสา  เค้าก็เลยไปทำงานได้อย่างไม่กังวล
จนมาคบกับดิฉันช่วงแรกๆ ก็ทำงานคนละจังหวัด   แต่ด้วยความที่อยากอยู่ใกล้กัน  ดิฉันจึงชวนเค้ามาอยู่ด้วยกันที่นี่  ซึ่งเค้าก็ตัดสินใจมา  เพราะเห็นแนวทางที่จะทำมาหากินได้   แต่มันทำให้เค้าไกลบ้านเกือบ 1000 กม.  2-3 เดือนถึงจะได้กลับบ้านสักครั้ง  เพราะเงินต้องใช้จ่ายเยอะถ้ากลับไป แต่กลับบ้านทุกครั้งเราจะไปด้วยกัน  ดิฉันก็รักและเอ็นดูลูกจองเค้ามาก  เพราะเป็นเด็กน่ารัก  ฉลาด  ลูกของเค้าเรียกดิฉันว่า "แม่" เช่นกัน โดยที่เราไม่ได้สอน  เราไปหาลูกกันทุกๆเทศกาล  กลับมาทำงานก็โทรกล้องหาลูกกันเสมอ  ไม่เคยขาด
จนช่วงหลังๆลูกเริ่มโต  เริ่มคุยได้  อ้อนได้  เวลาแฟนกลับบ้านแต่ละครั้งจะสังเกตได้ว่า  เค้าไม่ค่อยอยากกลับ  พยายามหาเหตุผลให้ได้อยู่ต่อ  บางครั้งดิฉันจำเป็นต้องกลับก่อนเพราะมีงานต้องทำ  ก็ให้เค้าอยู่กับลูกค่อยตามมาทีหลัง  มีครั้งนึงดิฉันรับงานลูกค้า ซึ่งแฟนต้องกลับมาจัดการออเดอร์ให้ลูกค้า  เพราะดิฉันไม่สามารถทำแทนได้จริงๆ (เป็นงานฝีมือ) ก็รับเงินลูกค้ามาแล้ว  แต่แฟนก็บ่ายเบี่ยง เลื่อนวันจะกลับตลอดเวลา  เหตุเพราะสงสารลูก  อยากอยู่ต่อ  ไม่กล้าจะทำร้ายจิตใจลูกถ้าต้องกลับมา  จนเกือบจะเสียงาน
ดิฉันมานั่งทบทวนว่าตอนเริ่มคบกันแรกๆ เราสองคนมัวแต่มองความสุขของตัวเองที่ได้อยู่ด้วยกัน  แฟนเค้าคงสงสารดิฉันที่อยู่ตัวคนเดียว  เค้าห่วงเลยมาอยู่ด้วยกัน   แต่เวลานี้ที่ดิฉันเห็นแฟนมีความสุขเวลาอยู่กับลูก  ดิฉันก็มีความสุขเช่นกัน   ตัวดิฉันมีความคิดตอนนี้ว่าควรเสียสละความสุขของตัวเองเพื่อให้เค้าได้กลับไปอยู่กับลูก  มันจะดีกับเด็กมากๆ  เพราะในวัยนี้เค้าต้องการแม่  
ดิฉันอาจจะต้องเหงา  ต้องใช้ชีวิตโดยที่ไม่ทีแฟนอยู่ข้างๆ อย่างที่เคยอยู่กันทุกวัน  แต่ดิฉันคิดว่านั่นคือสิ่งที่ควรทำมากที่สุดในตอนนี้  และจะคุยกับแฟนเรื่องนี้แบบจริงจังสักที  เพราะเค้าเองก็ห่วงความรู้สึกดิฉัน  แต่ดิฉันจะเข้มแข็งและอยู่ให้ได้ มันเป็นสิ่งที่คิดว่าคนรักกันควรทำให้กันได้  เพราะดิฉันอยากให้เค้ามีความสุข  ไม่ต้องมานั่งกังวล สงสารลูกแบบนี้  มันเหมือนเค้าคิดแต่เรื่องลูกมากๆในตอนนี้  จนจะกระทบหลายๆอย่างในความสัมพันธ์ของเรา  เพราะเค้าจะหงุดหงิดบ่อย  ซึ่งดิฉันควรจะให้เค้าได้สบายใจขึ้น  โดยการให้เค้าได้อยู่ดูแลลูกอย่างเต็มตัว  ไม่ใช่การประชดใดๆ แค่อยากหาทางออกให้แฟนได้มีความสุข  และเด็กจะได้โตขึ้นด้วยความอบอุ่นจากแม่ที่ได้อยู่ดูแลกัน  คงเป็นภาพที่ดีจริงๆ