คือเราเป็นโรคซึมเศร้าเราเรียนไม่จบ
มีปันหาหลังจากที่พ่อไปยุกับเมียใหม่ทิ้งเรายุกับปู่ย่า
มีปันหากับครอบครัว เพื่อน แฟน ที่โรงเรียน
แล้วแม่เรารู้ แม่เราเกลียดเรา ฝังแม่ไม่ชอบเราหมดเรย
ว่าเรา16 เรียนไม่จบ งานไม่มีทำ จะไปหาแม่ทีไรแม่บอกอายอย่ามา
แม่ไม่เคยอยากให้ไปสักที พอถึงโอกาสวันแม่นี่ ทำให้เรารู้สึกว่าท่านเปนผู้ให้เราเกิดต่อให้ท่าน
ไม่ชอบเราแต่เราจะพยามทำให้ท่านชอบเราให้ได้
แต่เราอยากไปกราบท่านนะ ที่ให้เกิดที่อุ้มท้องที่เลี้ยงให้นมเรามา
ถึงเลี้ยงปีสองปี มันเปนพระคุณนัก
แต่สิ่งที่แม่เกลียดเรามันสมควรแล้วใช่มั้ย ทุกคน
ที่เรามันเรียนไม่จบ ไม่ทำงาน มองอนาคตไม่เหน ปู่ย่าก้70-80แล้ว
ปรึกษาใคไม่ได้ แฟนก้ เพื่อนก้ทิ้ง คุณครูก้ไม่ก้าแล้วเกรงใจ
ญาติที่ไหนก้ไม่เอาเรา พอวันแม่เรยสงสัยสิ่งที่เราเปนแม่เราไม่ผิดใช่มั้ยที่ไม่ชอบลูกเปนงี้