เรามีแฟนคนนึงคบกันมาสิบปี อายุเท่ากัน 30 กว่าๆ ยังไม่แต่งงาน ไม่กล้าบอกครอบครัว เพราะบ้านเค้าจน แต่ก็พยายามสร้างเนื้อสร้างตัว ตอนนี้ซื้อบ้าน แต่ก็ผ่อนอีกนานมาก ยังไม่มีรถ ขับมอไซด์ นานๆ ทีถึงไปไหนด้วยกัน ไม่เดินห้างเพราะเสี่ยงคนรู้จักเห็น ไม่เคยได้ดอกไม้เค้าบอกเอาไปทำไม เราคิดมาตลอดว่าเรารักกันมาก บอกรักกันทุกวัน คิดว่าจะประคับประคองชีวิตไปด้วยกันจนแก่ คือดูแลกันและกันไปจนแก่ไรงี้ ถึงจนก็ไม่เปนไร เค้าเคยพูดประมาณว่าถึงให้ของแพงๆไม่ได้ แต่ก็ทำอย่างอื่นให้เรามีความสุขได้  เราก็คิดว่ามันโอเค

จนเย็นวันนึงเรารู้สึกป่วยตอนขับรถกลับบ้าน เราตัวร้อนไม่รู้เป็นอะไร กลัวเป็นไข้เลือดออก เพราะพี่ชายเค้ากำลังเป็นอยู่ เย็นวันนั้น เราขอให้เค้าซื้อปรอทวัดไข้ให้เรา เค้ากำลังจะไปเฝ้าไข้พี่ชาย เค้าให้เรามาเจอเค้าที่ รพ. แล้วเดี๋ยวเค้าซื้อปรอทให้ เราขับรถไปไม่ไหว เลยกลับบ้าน เค้าก็โอเค กลางคืนนั้นเรากินยาเลยทุเลาลง เค้าก็คงคิดว่าเราไม่ได้เป็นไรมาก แต่พอตอนเช้า อาการมันกลับมาอีก เราเลยไปหาหมอ

ก่อนไปหาหมอ เราแวะไปบ้านเค้า เพราะมันเช้ามาก หมอยังไม่มา เราอยู่ในรถไม่ได้ขึ้นบ้าน เค้ายังนอนไม่ตื่นเราโทรบอกเค้าว่าเราขึ้นไปไม่ไหว เค้าไม่ได้ลงมาดูเรานะ เราถามเค้าว่าขับรถเราไปส่งเราที่ รพ.ได้มั้ย แล้วค่อยขับรถกลับบ้านพร้อมกันหลังตรวจเสร็จ แล้วเค้าค่อยไปทำงาน แต่เค้าถามเราว่าขับไหวมั้ย ถ้าไปส่งเค้าจะไปทำงานไม่ทัน ซึ่งจริงๆ แล้วปกติเค้าตื่น 10-11 โมงแล้วค่อยไปทำงาน เราก็เลยจำใจขับรถไปเองทั้งๆ ที่จะไม่ไหวอยู่แล้ว เค้าบอกแค่ว่าถึงแล้วก็บอกนะ

เราไปถึง รพ. 8 โมง ตรวจเลือดฟังผล รับยา เสร็จที่ 10.30 ระหว่างนั้นเรารู้สึกหนาว เหมือนยืนไม่อยู่ ต้องเดินไปแผนกนู้นนี่ ไม่มีคนอยู่ข้างๆ และจนถึง 10.30 ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเค้าจะโทรหรือไลน์มาถาม จากตรงนี้เรารู้สึกเสียใจมาก เราคิดว่าจะฝากผีฝากไข้กับเค้าได้ ไม่อยากคิดถึงตอนเราแก่ ตอนเราไม่สบายหนักๆ เราว่าเราคงต้องช่วยตัวเองไปตลอด เค้าเคยบอกอย่างนึงว่าอยากให้เราทำอะไรที่พอทำได้เอง ไม่อยากให้มาร้องขอให้เค้าช่วยตลอดไรงี้ เรารู้สึกเศร้ามาก ไม่รู้จะไปต่อยังไงดีกับความรู้สึกนี้