อายุย่าง 27 ทำงานบริษัท ได้7 เดือน คบกับแฟนมาร่วม10ปี คบตั้งแต่เรา ม.ต้น แฟนอายุย่าง28 ทำงานบริษัท เงินเดือนก็หมื่นต้นๆ อาศัยที่ว่าป้ารวย ป้าไม่มีลูก เลี้ยงมาแต่เด็ก พ่อตายแม่มีใหม่ ครอบครัวค่อนข้างมีเงิน แต่แฟนค่อนข้างเกเรเมื่อช่วงวัยรุ่น ถ้าไม่ได้คบกับเราป่านนี้ติดยา ติดคุกไปแล้ว

...คือ เราอยากสร้างครอบครัว อยากมีแพลนแต่งงาน แต่ค่ะ! คบมา 10 ปี เรายังไม่บอกแม่ว่าคบกับคนนี้ แม่เคยจับได้ตอนช่วงม.ต้น แต่หลังจากนั้นจนตอนนี้ไม่รู้อีกเลย เมื่อก่อนยังเรียนแม่ไม่อยากให้มีแฟนเข้าใจ แต่เรายังแอบคบจนตอนนี้ แม่ถามเมื่อไหร่จะมีแฟน แม่เปิดทางแล้ว เล่าแม่บ้าง เราก็ยังปิดเพราะเรารู้ดีกว่าใคร แฟนเป็นคนยังไง ..

..เมื่อก่อนแฟนติดยา เราก็ขอให้เลิก จนเลิกได้ใช้เวลาก็นาน แต่ปัจจุบันติดน้ำที่คนใต้กินกัน ก่อนหน้านี้พาเพื่อนมาห้องทุกวัน เราทะเลาะกันเพราะพูดดีๆไม่ไหวแล้ว มันก็ยอมอยู่ห้องกินคนเดียวทุกวัน ทุกวันจริงๆ เรากลับมาเจอมันเฝ้าหม้ออยู่แล้ว พูดหลายต่อหลายครั้งให้เลิก ไม่เคยพาเราไปไหนถ้าไม่ขอให้พาไป ไม่เคยคิดจะหากิจกรรมทำ เหมือนคู่รักทั่วไปที่เค้าใส่ใจกันอ่ะ ไม่เคยคิดจะพาเที่ยวไม่มีความคิดเป็นผู้นำ กลับห้องเฝ้าหม้อนอน ตื่นเช้าทำงาน กลับเย็นเฝ้าหม้อ พอวันหยุดวันอาทิตย์มันก็ไปแข่งนกกรง ชีวิตมันวนเวียนแค่นั้นจริงๆ เรานี่แบบ คือมันใช้ชีวิตคู่ไม่เป็นแล้วพักหลังมันทำอะไรเดิมๆ ไม่เคยคิดจะหาสังคมใหม่ๆ หรืออะไรทำใหม่ๆ เราก็ขลุกแต่ในห้องมันเอือมระอาไปหมด บางทีเราก็หาเรื่องไปเที่ยวกับเพื่อน มันเหงานะ มีแฟนเหมือนไม่มี มันก็รู้ว่าทำไมเรายังไม่เปิดตัวกับแม่เพราะตัวมันเอง แต่มันก็ยังไม่เริ่มต้นทำอะไร ทั้งๆที่จะ 30 ล่ะ เราอิจฉาคนอื่นนะ ที่แฟนเค้าพาเที่ยว มีเรื่องคุยกัน ทุกครั้งเวลาทะเลาะกันเราจะนิ่ง มันก็นิ่ง ไม่คิดจะง้อ เพราะมันไม่เคยมองว่าตัวเองผิด ล่าสุดเราต้องไปสอบ ที่รร.ที่เราไม่รู้จักแต่นางรู้จัก สรุปนางพาไปผิด ว่าเราบอกรร.ผิดออกไปรถมอไซต์นะ ตอนกลับคือซิ่งจนไม่คิดว่สเราจะหล่นเหรอ สงสารตัวเอง ที่เรายอมทนอยู่เพราะความสบายที่ห้องพักมีครบ และถูกเพราะเป็นห้องของป้าแฟนให้เช่า ถ้าตัดสินใจย้ายห้องไปภาระคงต้องเพิ่มกว่าเดิมไหนจะผ่อนรถอีก คิดไปคิดมาไม่ไหวจริงๆ...

..ปัจจุบันเราทำงานใหม่นี้ได้7เดือน ปรับเป็นพนง.รายเดือนแล้ว แฟนก็ยังไม่รู้เพราะความที่มันใส่ใจ ! มันไม่เคยถามอะไรเราเลย ในแต่ละวัน พอเราเล่าอะไรเหมือนฟังผ่านๆ น้อยใจสุดๆ จะเล่าให้ใครฟังก็ไม่ได้รู้สึกอาย แย่ที่สุด..

..เพื่อนก็ถามเมื่อไหร่จะแต่ง คบกันมานานแล้ว เราก็บอกแค่ว่ายัง เราแค่อยากหาคนดูแล เราบ้าง เหนื่อยจะต้องดูแลคนอื่นแล้ว พ่อเราเสียไป5ปีเราต้องเข้มแข็ง แต่ผญ.ยังไงก็เปราะบางอยู่ดี อยากให้แฟนมีส่วร่วมในครอบครัวเรา แต่เราทำแบบนั้นไม่ได้ในเมื่อมันยังทำตัวแบบนี้ เราหยุดใส่ใจแฟนแล้วเหมือนกัน อยู่ห้องก็ต่างคนต่างใช้ชีวิตกันไป 1 อาทิตย์แล้วที่เราไม่เข้าใกล้ ไม่อะไรเลย เฉยชาสุดๆ มันก็ไม่เคยถามว่าเป็นอะไร ดีแต่พูดหยอกเล่น ว่าเป็นบ้าอะไร ลูบหัวแล้วก็ไปตามประสามัน เวลาทะเลาะกันก็ต่างคนต่างเชิด ไม่สนใจยินดีกันแล้ว มันคงหมดแล้วจริงๆอ่ะ

..เราแค่อยากหาคนรับฟังเราบ้าง เราแทบจะเล่าใครไม่ได้ มีเพื่อนคนนึงรับฟังก็จริง แต่มันก็ได้แค่ฟังจริงๆ .. แอบอิจฉาคนที่เค้าเลิกกับแฟนได้ง่ายจัง นี่ก็อยากไปแต่ติดวาากลัวภาระจะเพิ่ม ใครก็ได้ช่วยให้คำปรึกษาหน่อยได้ไหม ว่าเราควรทำตัวยังไง ทุกวันนี้ทะเลาะกันแต่เรื่องเดิมๆ เจอหน้ากันพูดได้ 2 คำก็ทะเลาะกันแล้ว ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน เราว่าเรายอมมานานจนมันกลายเป็นคนแบบนี้ไปแล้ว เราขอแข็งบ้างพอกันทีกับสิ่งที่เราอยากทำให้ต่างๆนานา ความใส่ใจ ความอ่อนหวานขี้อ้อน ขี้เล่นมันหมดละ แล้วกลับกลายเป็นว่ามาแอบน้อยใจคนเดียว เก็บกด เงียบ ต่างคนต่างจ้องแต่โทรศัพท์ คนละห้อง เราควรเอายังไงดี เดินออกมาดีไหม เราอยากสร้างครอบครัวแล้ว แพลนกับตัวเองไว้จะแต่งงาน 28 มีลูก 29-30 กำลังดี หรือเราฟิคตัวเองเกินไปไหม ...

ถ้าเราเลิกกับมัน คือมันเสียดายเวลานะ เราอยากให้เป็นมันที่ใส่ใจเรา ถ้าเลิกกันของใหม่ๆมันย่อมดีกว่า มันก็ไปใส่ใจคนใหม่ มันต้องซื้อรถใหม่เลยแน่ๆ รับไม่ได้อยู่เหมือนกัน เรายังรัก แต่เราก็ทุกข์ในเวลาเดียวกัน ทำงานแต่ละวันมันก็ขาดกำลังใจเน๊อะ เหนื่อยๆกลับมาห้อง ก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่เหมือนคู่อื่นๆ