Boy next door ตอน1.1
ชีวิตมหาลัยปีแรกคงจะเป็นอะไรที่ตื่นเต้น และเป็นสิ่งที่ทุกคนรอคอย แต่สำหรับผมแล้ว มันกลับเป็นแค่เรื่องเล่าที่น่าเบื่อ ผมไม่ชอบการเข้าสังคม และกิจกรรมเข้าจังหวะ มันแปลกด้วยหรือ ที่วันหนึ่งถ้าผมจบไปแล้วต้องแยกย้าย โดยที่ไม่มีใครสนใจใครทั้งนั้น และนี่เปน็อีกเหตุผลที่ผมเลือกมาอยู่คนเดียวที่หอนอก   ตึกสีชมพูเก่าๆที่มีคราบนำนำ้ฝนเปรอะย้อย สีซีดจากการถูดแดดเลียอย่างเห็นได้ชัด โชคดีที่มียังมีลิฟท์เก่าๆ เพราะห้องของผมอยู่ชั้น4 ไม่งั้นคงต้องเดินขาลากแน่ ห้อง413เป็นห้องที่ผมพึ่งเข้ามาอยู่ สภาพภายในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นฟอนิเจอร์ไม้เก่าๆ กลิ่นมันทำให้ผมขนลุกตลอดเวลา

"พึ่งย้ายมาหรอ" เสียงทักทายดังมาจากหน้าประตูห้องข้างๆ ชายตัวสูงที่กำลังยืนจับลูกบิด หน้าตาดูสะอาดสะอ้าน ผิวพรรณดูดีเหมือนลูกคุณหนู ริมฝีปากกระจับสีชมพูบางๆดุจกลีบกุหลาบของเขาเป็นสิ่งแรกที่ผมสะดุดตา  เขาเอ่ยถามผมด้วยเสียงนุ่มลึก

"ครับ" ผมตอบกลับแบบส่งๆ

"นายอยู่ห้องนี้หรอครับ"เขาถาม

"ใช่เลย ห้องนี้"
ผมเห็นท่าทางเขายิ้มแปลกๆพร้อมทำสีหน้าเหมือนจะบอกอะไรผมสักอย่าง

"ห้องนี้เค้าว่ากันว่า.......ผีดุนะ"เขาพูดกระซิบพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผม

"เห้ย " ผมเผลออุทานออกมาด้วยความตกใจ

"ล้อเล่น" สีหน้าและนำ้เสียงของเขาดูนิ่งเรียบแต่แววตาแฝงด้วยความร้ายกาจเหมือนกำลังพยายามกลั้นยิ้มไว้

ในตอนนั้นผมไม่ตลกกับสิ่งที่เขาพูดเท่าไรนัก บางทีนี่อาจจะเป็นการทำความรู้จักกันแบบใหม่ ซึ่งจริงๆแล้วผมไม่อยากจะรู้จักหมอนี่ด้วยซำ้

"เราชื่อวินนะ นายชื่อไร''
ผมมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ผมสั้นเสยสลิคแบค เงาวับ กับแววตาที่เหมือนกับเหยี่ยวของเขาทำให้เป็นจุดดึงดูด ผมแทบไม่กล้ามองต่อเพราะกลัวจะตกลงไปในบ่อสีดำของนัยน์ตามั้งสองข้างนั้น

"ไฟอะ"

ในใจผมคิดแค่ว่า คนอะไรดูดีชะมัด ภาพของพระเอกซีรี่ย์เกาหลีที่ผมเคยดู ผุดขึ้นมาในหัวในทันใด

"ไมจ้องหน้าเราขนาดนั้นอะ"
ผมได้สติคืนมา ก่อนจะใช้นิ้วชี้กระดกแว่นที่ใส่อยู่ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไร พร้อมกระแอมเบาๆ ก่อนที่จะรีบเปิดประตูแล้ววิ่งเข้าห้อง
ผมทิ้งตัวลงบนที่นอนนิ่มๆ แล้วหลับตาลง
"ตึก ตึก ..ตึกตึก" ผมได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้น แต่ครั้งนี้มันเต้นแรงกว่าปกติ แล้วรู้ตัวอีกที่ก็เผลอยิ้มออกมา เหมือนวันนี้เจอสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกดี แต่ความรู้สึกนี้เป็นความรู้สึกที่ ไอ้แว่น เด็ก เนิร์ด หรือตัวล่องหนประจำโรงเรียนอย่างผมไม่เคยเจอมาก่อน

Boy next door 1.2

         เมฆครึ้มบนท้องฟ้ากำลังตั้งเค้า ผมปราถนาให้มันตกหลังจากที่ผมกลับถึงหอแล้ว แต่ละอองฝนอันเย็นฉำ่ก็โรยตัวลงมาอย่างทันทีทันใด และกลายเป็นฝนห่าใหญ่ในที่สุด อันที่จริงผมก็ไม่คิดว่าคำอธิษฐานมันจะเป็นจริงหรอก ในขณะที่ผมยืนหลบอยูที่ป้ายรถเมยํในมหาลัยเพียงลำพัง ก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งมาจากทางเท้าข้างๆ.

"ชิ๊บหายละ เปียกหมด"

เสียงนั้นฟังดูคุ้นหู จนผมต้องหันมองเขาอย่างฉับพลัน
ชายผิวสีออกแทนรูปร่างสูงโปร่ง ที่เสื้อผ้าเปียกปอนจากการตากฝน กำลังสะบัดเสื้อที่เปียกแนบเนื้อจนเห็นลอนกล้ามงามๆของเขา และเขาหันมาสบตาผมอย่างไม่ตั้งใจ

"เห้ย นายคณะเดียวกะเรานิ"

"หืม" ผมมองเขาอย่างงงๆ

"นายชื่อไฟช่ะ เราจำได้"

เขาพูดพลางเดินมานั่งที่ว่างข้างๆด้วยตัวที่เปียกโชก แต่นั่นก็ไม่ทำให้ความดูดีของเขาลดลงแม้แต่น้อย ตาของเขาหวานเยิ้มและที่สำคัญเขามีลักยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
"หืม.....อ่อใช่"ผมตอบเขาสั้นๆ

ถึงแม้จะแปลกใจเล็กน้อยที่เขาอุตส่าห์จำผมได้ แต่เรื่องของเรื่องคือผมกลับจำเขาแทบไม่ได้เลยนี่สิ ก็แน่ล่ะ ผมมันพวกไม่ชอบเข้าสังคม วันแรกที่มีการแนะนำตัวในห้องผมจำใครไม่ได้ด้วยซำ้

"เรา สายน้ำ" เขาพูดพลางยิ้มหวานให้ นั่นเป็นรอยยิ้มที่สามารถฆ่าใครซักคนให้ตายตรงนั้นได้เลย

"ออ ยินดีที่รู้จักนะ สายน้ำ"

"เหมือนกัน"

ผมก้มหน้ามองตำ่โดยที่ไม่สบตาเขา ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจการกระทำของตัวเอง

"นี่นายอยู่หอไหน"

"เราอยู่หอนอกอ่ะ"

"บอกชื่อหอได้ป่ะ" เขาทำท่าทางเหมือนเด็กที่อยากรู้อยากเห็น

"หอสีชมพูอ่ะ จำชื่อไม่ได้" ผมตอบแบบส่งๆโดยพยายามมองหน้าเขาให้น้อยที่สุด และได้แต่คิดในใจว่า"คนเชี้ยอะไรวะขนาดเปียกยังดูดี"

"เห้ย.. หอเดียวกันเลย"ท่าทางเขาดูตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนแรก

"เอ่อ....ห้องไหนอะ" เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนจมูกแทบจะชนหน้าผม

"ต้องบอกด้วยหรอ" ผมไม่รู้ว่าควรตอบดีไหม

"บอกดิ มีเพื่อนอยู่หอเดียวกันจะได้ไม่เหงาไง น่านะ" สายนำ้ยื่นมือมาจับที่แขนผมแล้วเขย่า (คนอะไรวะถึงเนื้อถึงตัวชิ๊บหาย)ผมนึก
"413"
"เห้ยจริงดิ นี่อยู่412"
"หรอ " เท่าที่ผมจำได้เป็นห้องที่อยู่ตรงข้ามเยื้องกับห้องผม แต่นั่นเป็นเรื่องที่ผมควรดีใจไหม

"งั้นก็กลับพร้อมกันนะ"

เขาพูดพลางสะบัดหัวที่เปียกอย่างแรง

"โทษที"

"อืม ไม่เป็นไร...มั้ง" ผมตอบในขณะที่กำลังปาดหยดนำ้ที่ติดอยู่ตรงแก้มออก ก่อนที่จะล้วงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงออกมา ผ้าเช็ดหน้าลายตารางผืนเล็ก ขณะที่ผมกำลังจะใช้มันเช็ดหน้าของตัวเอง ผมก็เหลือบไปเห็น ผมเป็นลอนเปียกของเขา อันที่จริงก็เปียกทั้งตัว มันเหมือนกำลังมองดวงตาสีดำเป็นประกายของเด็กๆ ผมคิดว่าสายนำ้คงต้องการมันมากกว่าผม ผมกลับยื่นมันให้เขาแทน ก่อนที่จะทันรู้ตัวเสียอีก และนั่นทำให้ผมรู้สึกถึงการใส่ใจคนอื่นเป็นครั้งแรก ซึ่งมันขัดกับตัวตนของผมที่เป็นพวกไม่แคร์สังคม แต่ผมก็ไม่ใช่คนใจดำอะไรหรอกนะ

"เห้ย ขอบคุณนะ"

เขากล่าวพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะละเลงผ้าบนศีรษะที่เปียกชุ่ม

"ฮัดชิ่ว" เสียงจามดังขึ้นก่อนที่ผมจะพบว่าผ้าเช็ดหน้าของผมกำลังกลายเป็นกระดาษทิชชู่

"เดี๋ยวซักมาคืนนะ แหะๆ" เขายิ้มแหยะๆกับจมูกที่แดงกำ่และเสียงฟึดฟัด

"นายเอาไปเหอะ เราให้"

Boy next door ตอน2
"เราว่าเราคุยเรื่องนี้กันจบละนะ"

เสียงตะโกนของชายหนุ่มห้องติดกับผมกำลังดังทะลุผ่านกำแพงเข้ามา ในขณะที่ผมพึ่งแยกกับสายนำ้ตรงหน้าห้องเมื่อสักครู่ ผมเงี่ยหูฟังเหมือนคนอยากรู้อยากเห็น แต่มันคงจะไม่ใช่เรื่องที่ทำให้ผมสนใจถ้าหากมันไม่ได้ดังมาจากห้องของ วิน
ให้ตายสิ ผมไม่รู้ว่าผมกลายเป็นพวกชอบเผือกเรื่องชาวบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่

"บอกว่าอย่ามายุ่ง..."

ผมได้ยินเขาไม่ค่อยชัดเท่าไรนัก จับใจความไม่ได้หลายประโยค แต่นี่ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นเรื่องดีสำหรับเขา
ก่อนที่เสียงโวยวายของเขาจะค่อยๆหายไป

"ก๊อกๆ" ...
เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาแทน

"ใคร" ผมขานรับเสียงนั้น ก่อนที่จะเดินส่องตรงตาแมว และผมก็ต้องตกใจกับสิ่งที้เห็นตรงหน้า

"ไฟ เราขอเข้าไปได้ป่ะ"

"เอ่อ..นายมีไรปะ" ผมถามเขาแต่ก็ยังสองจิตสองใจที่จะให้เขาเข้ามา

" เราขอเข้าไปก่อน นะ ช่วยหน่อย"

ผมตัดสินใจให้เขาเข้ามาเพราะทนเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของเขาไม่ไหว นั่นเป็นการให้คนแปลกหน้าเข้ามาในห้องเป็นครั้งแรก
วินวิ่งเข้ามาในห้อง ก่อนรีบปิดประตูและมองผ่านตาแมว เหมือนพวกผู้ร้ายที่กำลังโดนตามจับ

"นายโอเคเปล่า "

เขาพยักหน้า  นั่นเป็นการโกหกที่ไม่เนียนเอาเสียเลย
วินวิ่งเข้าไปหลบด้านหลังเตียงอีกฝั่ง
"ปังปังปัง" เสียงคนทุบประตูดังขึ้นจสาด้านนอก
"วิน เปิดหน่อยสิ มาคุยกันก่อนน"
เสียงหญิงสาววัยรุ่น ร้องตะโกนโหวกเหวกด้านนอกทำให้ผมอดที่จะลุกไปดูไม่ได้
"ไม่ ต้อง"
วินยกมือปรามผม ทำให้ผมต้องหยุดชะงัก

ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมต้องทำตามที่เขาสั่ง
เมื่อทุกอย่างเงียบลง เขาเดินมานั่งลงที่เตียงนอนก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกยาวๆ

"ขอโทษนะที่รบกวน"
"อ่า" เอาจริงๆผมก็ไม่รู้จะถามเขาว่าอะไร หรือพูดอะไรกับเขา เพราะนี้ป็นการเจอกันครั้งที่สอง และผมเป็นพวกเข้าสังคมไม่เก่ง

"เอ่อ..ถ้านายอยากเล่าก็ได้นะ แต่ถ้าไม่ก็เก็บไว้ เราเป็นพวกไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น"ผมรู้เลยว่าตอนพูดผมดูเลิกลั่กขนาดไหน

"อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก เราแค่เลิกกันกะคนๆนึง"

"อ่อ" วินทำผมอึ้งไปชั่วขณะ ผมพึ่งรู้ว่าเขามีแฟน นั่นเป็นเรื่องใหม่สำหรับผม แต่ที่ใหม่กว่าคือพวกเขาพึ่งเลิกกัน อุ๊ป!

"นายเคยไว้ใจใครซักคน แล้วโดนหักหลังป่ะ"
เขานั่งเอามือท้าวไปด้านหลัง พร้อมมองผมด้วยสีหน้านิ่งเรียบ

"ก็..ไม่มีนะ"
"ไม่มีนี่หมายถึง ไม่เคยมีแฟน หรือไม่เคยมีคนหักหลัง"
ผมหน้าชานิดๆเหมือนกำลังโดนหนุ่มรูปงามสบประหม่าอยู่
"ก็ทั้งสองแหละ"ผมรู้สึกเสียหน้านิดๆ

"เห้ย แซวเล่น" วินยิ้มให้ผม เขาทำเหมือนไม่เป็นเดือดเป็นร้อน
"เราของีบแปปนึงได้มะ"
"หืม"ผมเบิกตามองด้วยความประหลาดใจ นี่ตกลงเขาเป็นคนประเภทไหนกันแน่
"เอ่อ"

ทันทีที่ผมคิดถึงเหตุการณ์ก่อนเมื่อสิบนาทีก่อน ผมเหมือนโดนบังคับให้พยักหน้า "เอ่อ..ตาม สบาย"
"ขอบคุณ"
วินทิ้งตัวลงด้วยเชิ้ตสีขาวที่กระดุมถูกปลดไปหนึ่งเม็ด เผยให้เห็นร่องอกขาวๆ ร่างกายอันสมส่วนของเขาทอดยาวลงที่เตียงของผม กลิ่นนำ้หอมอ่อนๆฟุ้งไปทั่วห้อง ผมนั่งอยู่ที่เก้าอี้ และมองวินตั้งแต่หัวจรดเท้า "คนอะไร หล่อ ชะมัด"
ผมคิดในใจ
"แล้ว ทำไม เรา ถึง ต้อง ยิ้ม วะ?"
ห้องนี้เงียบจนผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น ไม่นะ ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน