*หากลักษณะกระทู้ดูแปลก ๆ ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่าตั้งในโทรศัพท์น่ะค่ะ...
สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อกระทู้เลย Y_Y ตอนนี้รู้สึกอึดอัดและสบสนในตัวเองมาก ๆ จนต้องมาตั้งกระทู้เลยค่ะ
เรารู้สึกอิจฉาค่ะ ทุก ๆ คนเลย อิจฉาที่เขาดีกว่าเรา อิจฉาที่เขาได้รับความสนใจมากกว่า แต่เราก็พยายามไม่คิดมากและปล่อยวางแล้ว แต่พอว่าง ๆ นั่งเหม่อไปเรื่อยทีไร ความคิดอิจฉาคน ๆ นั้นก็ลอยเข้าหัวมาตลอดเลยอ่ะค่ะ YY เวลาเราเห็นเพื่อนได้ดีกว่าเรา เราจะเริ่มขมวดคิ้วและเบะปากค่ะ แล้วในหัวก็จะสรรหาคำดูถูก ยกเรื่องที่เพื่อนด้อยกว่าเรามาข่มมากมายก่ายกอง เพื่อให้ตัวเองดูสูงกว่า แต่ภายนอกก็ทำหน้านิ่ง ๆ นะ และ...หลังจากที่หยุดคิดเรื่องพวกนี้ได้แล้ว ก็จะมีความคิดต่อมาว่า...
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอแห* แกมันก็แค่คนตอแห*เท่านั้นแหละ
พอนึกถึงที่ตัวเองไปดูถูกคนอื่นไว้ ก็มักจะคิดว่าตัวเองดูต่ำตลอดเลยค่ะ คนอื่นไม่ได้ทำอะไรให้ แต่เรากลับคิดลบต่อเขาต่าง ๆ นานาเพราะอยากสูงกว่า และล่าสุดเลยเกี่ยวกับเรื่องโรคซึมเศร้ากำลังมา รุ่นพี่เราหลาย ๆ คนในเฟซบุ๊กก็ได้แชร์เกี่ยวกับคนเป็นโรคซึมเศร้าคนนึง... ที่ถูกทักแชทมาด่าค่ะ ทันใดนั้นเอง เราก็เริ่มคิดว่า ทำไมต้องเอามาโพสต์แบบนี้ด้วยล่ะ? เรียกร้องความสนใจ? ทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่าเขาเป็นอะไร และการที่เขาถูกทักมาด่าก็เป็นอะไรที่รุนแรงมาก ๆ แต่เรากลับคิดลบค่ะ Y_Y ทั้ง ๆ ที่เราและเขาไม่รู้จักกันด้วยซ้ำไป ตอนนั้นรู้สึกแย่มาก ๆ เลยค่ะหลังจากที่รู้ตัว
เราเคยทบทวนกับตัวเองดู เคยคิดว่าอาจเพราะเราต้องการที่ปรึกษาสักคนหรือเปล่า? เพราะเราคิดว่า สิ่งที่เราเจอมามันก็ไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้รุนแรง (ล่ะมั้ง?) เพื่อนที่คิดว่าเราสนิทกับเขาจริง ๆ ก็มีแค่คนเดียวค่ะ คบกันมาห้าปี เธอคนนั้นเป็นคนดีนะ คอยช่วยเหลือเราตลอด (แต่ก็มิพ้นโดนเราอิจฉาและดูถูกในใจค่ะ...) แต่ทว่า พอเราอยากจะปรึกษาสักเรื่อง หรือเล่าเกี่ยวกับไอดอลที่ชื่นชอบ เธอคนนั้นก็จะไม่สบตาเรา ทำอย่างอื่นบ้าง คุยกับคนบ้างเวลาที่เรากำลังเล่า ครั้นจะเล่าให้คุณแม่ฟัง เราก็กลัวว่าท่านจะเห็นว่าเป็นเรื่องไร้สาระ และจริง ๆ แล้วเราสนิทกับคุณพ่อมากกว่า แต่ท่านพึ่งเสียไปเมื่อสิ้นเดือนสิงหาเมื่อปีที่แล้วค่ะ รู้สึกโดดเดี่ยวขึ้นมานิด ๆ แล้วเหมือนกัน...
อีกข้อนึง นี่อาจจะเป็นเพียงปัญหาปกติของวัยรุ่น(และกำลังเข้าสู่วัยรุ่น) ก็ได้ล่ะมั้งคะ เพราะตอนนี้เราเองก็ยังอายุไม่ถึงครึ่งนึงของสามสิบด้วยซ้ำไป
แต่ตอนนี้อยากรู้จริง ๆ ค่ะ ว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะหยุดคิดเรื่องแบบนี้ได้คะ ไม่อยากดูถูกใครอีกแล้ว อยากยินดีไปกับเขา
ด้วยใจจริง ไม่ใช่ปากอวยพรยินดี แต่ข้างในใจกลับดูถูกและเหยียดหยาม รบกวนด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้หากเนื้อหาวกไปวนมา หรือทำให้เสียเวลาก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ Y_Y
ตัวเองเป็นโรคขี้อิจฉาค่ะ รู้สึกอึดอัดมาก อิจฉา
สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อกระทู้เลย Y_Y ตอนนี้รู้สึกอึดอัดและสบสนในตัวเองมาก ๆ จนต้องมาตั้งกระทู้เลยค่ะ
เรารู้สึกอิจฉาค่ะ ทุก ๆ คนเลย อิจฉาที่เขาดีกว่าเรา อิจฉาที่เขาได้รับความสนใจมากกว่า แต่เราก็พยายามไม่คิดมากและปล่อยวางแล้ว แต่พอว่าง ๆ นั่งเหม่อไปเรื่อยทีไร ความคิดอิจฉาคน ๆ นั้นก็ลอยเข้าหัวมาตลอดเลยอ่ะค่ะ YY เวลาเราเห็นเพื่อนได้ดีกว่าเรา เราจะเริ่มขมวดคิ้วและเบะปากค่ะ แล้วในหัวก็จะสรรหาคำดูถูก ยกเรื่องที่เพื่อนด้อยกว่าเรามาข่มมากมายก่ายกอง เพื่อให้ตัวเองดูสูงกว่า แต่ภายนอกก็ทำหน้านิ่ง ๆ นะ และ...หลังจากที่หยุดคิดเรื่องพวกนี้ได้แล้ว ก็จะมีความคิดต่อมาว่า...[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
พอนึกถึงที่ตัวเองไปดูถูกคนอื่นไว้ ก็มักจะคิดว่าตัวเองดูต่ำตลอดเลยค่ะ คนอื่นไม่ได้ทำอะไรให้ แต่เรากลับคิดลบต่อเขาต่าง ๆ นานาเพราะอยากสูงกว่า และล่าสุดเลยเกี่ยวกับเรื่องโรคซึมเศร้ากำลังมา รุ่นพี่เราหลาย ๆ คนในเฟซบุ๊กก็ได้แชร์เกี่ยวกับคนเป็นโรคซึมเศร้าคนนึง... ที่ถูกทักแชทมาด่าค่ะ ทันใดนั้นเอง เราก็เริ่มคิดว่า ทำไมต้องเอามาโพสต์แบบนี้ด้วยล่ะ? เรียกร้องความสนใจ? ทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่าเขาเป็นอะไร และการที่เขาถูกทักมาด่าก็เป็นอะไรที่รุนแรงมาก ๆ แต่เรากลับคิดลบค่ะ Y_Y ทั้ง ๆ ที่เราและเขาไม่รู้จักกันด้วยซ้ำไป ตอนนั้นรู้สึกแย่มาก ๆ เลยค่ะหลังจากที่รู้ตัว
เราเคยทบทวนกับตัวเองดู เคยคิดว่าอาจเพราะเราต้องการที่ปรึกษาสักคนหรือเปล่า? เพราะเราคิดว่า สิ่งที่เราเจอมามันก็ไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้รุนแรง (ล่ะมั้ง?) เพื่อนที่คิดว่าเราสนิทกับเขาจริง ๆ ก็มีแค่คนเดียวค่ะ คบกันมาห้าปี เธอคนนั้นเป็นคนดีนะ คอยช่วยเหลือเราตลอด (แต่ก็มิพ้นโดนเราอิจฉาและดูถูกในใจค่ะ...) แต่ทว่า พอเราอยากจะปรึกษาสักเรื่อง หรือเล่าเกี่ยวกับไอดอลที่ชื่นชอบ เธอคนนั้นก็จะไม่สบตาเรา ทำอย่างอื่นบ้าง คุยกับคนบ้างเวลาที่เรากำลังเล่า ครั้นจะเล่าให้คุณแม่ฟัง เราก็กลัวว่าท่านจะเห็นว่าเป็นเรื่องไร้สาระ และจริง ๆ แล้วเราสนิทกับคุณพ่อมากกว่า แต่ท่านพึ่งเสียไปเมื่อสิ้นเดือนสิงหาเมื่อปีที่แล้วค่ะ รู้สึกโดดเดี่ยวขึ้นมานิด ๆ แล้วเหมือนกัน...
อีกข้อนึง นี่อาจจะเป็นเพียงปัญหาปกติของวัยรุ่น(และกำลังเข้าสู่วัยรุ่น) ก็ได้ล่ะมั้งคะ เพราะตอนนี้เราเองก็ยังอายุไม่ถึงครึ่งนึงของสามสิบด้วยซ้ำไป
แต่ตอนนี้อยากรู้จริง ๆ ค่ะ ว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะหยุดคิดเรื่องแบบนี้ได้คะ ไม่อยากดูถูกใครอีกแล้ว อยากยินดีไปกับเขาด้วยใจจริง ไม่ใช่ปากอวยพรยินดี แต่ข้างในใจกลับดูถูกและเหยียดหยาม รบกวนด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้