“อ่านหัวใจกวี”
เปิดหนังสือบทกวีทีละหน้า
เพื่อพบว่ากระดาษและหยาดหมึก
ทุกอักษรทุกบรรทัดแทนบันทึก
ส่งมาสู่ความรู้สึกให้นึกคิด

อ่านบทแรกถ้อยคำที่สัมผัส
ความสื่อชัดจากใจคนไร้สิทธิ์
ทำคนอ่านแอบเหงาเศร้านิดนิด
ก่อนดวงจิตถูกความเศร้าเข้าครอบครอง

พลิกอ่านหน้าต่อไปความไม่เปลี่ยน
นี่คนเขียนคงทุกข์ทนแสนหม่นหมอง
กลั่นน้ำตาหยดน้อยเป็นร้อยกรอง
โถจะร้องร่ำไห้กับใครกัน

บทที่สามความว่าชินชาโลก
คงแบกรับความวิโยคจนโศกศัลย์
คงเหนื่อยนานนักหนากับรักนั้น
จึงรำพันกลอนเศร้ามากเท่านี้

ลมรักร่ำรำเพยแล้วเลยผ่าน
ใจคนอ่านท้อรันทดกับบทสี่
บทห้าหกเจ็ดแปดเก้าเศร้าสิ้นดี
ดื่มด่ำน้ำตากวีที่พรั่งพรู

บรรจงจูบรูปปกหลังของหนังสือ
สัมผัสสื่อทางใจส่งไปสู่
หากใช้ใจสดับจะรับรู้
ว่ามีผู้รับความเศร้าอย่างเข้าใจ

อ่านรู้สึกในตัวตนของคนเขียน
อ่านเพื่อเรียนรู้ว่าฉันก็หวั่นไหว
อ่านรู้สึกตนกระจ่างอยู่ข้างใน
อ่านว่ารักคนเขียนไป..ทั้งใจแล้ว
......

เขียน: กวีน้อย ผู้พิการทางสายตา
รินศรัทธา กาญจนวตี