เป็นคนโลกส่วนตัวสูงพอควรนะ ตัวตนจริงๆของผมนั้นเป็นยังไงกันแน่ก็ไม่รู้
ตอนอยู่ที่ทำงานก็ทำตัวตลกเฮฮา กล้าพูด กล้าคุย

เป็นคนเงียบๆชอบอยู่คนเดียว แต่ก็อยากให้มีเพื่อนมาอยู่ข้างๆ

ไปเรียนก็ไปเรียนคนเดียว นั่งก็นั่งเรียนคนเดียว อาจารย์ให้จับคู่ทำงานกลุ่มตัวเองมาคนเดียว
แต่ไม่กล้าไปทักเขา ไปขออยู่กลุ่มกับเขา เราไม่มีความสามารถพอ กลัวด้อยกว่าคนอื่น
เลยแก้ปัญหาโดย ขาดเรียนคาบนั้นแทน ไม่กล้าเลยจริงๆ

และไม่ชอบให้คนมามองตัวเอง ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม คือโดนมองแล้วอึดอัดและหงุดหงิดครับ
ผมก็ไม่ใช่คนหน้าตาดีอะไร อาจเป็นเพราะ ลึกๆแล้วเรายังยอมรับหน้าตาตัวเองไม่ได้มั้ง
เพราะงั้น เวลามีงานกลุ่ม งานพรีเซนต์หน้าห้อง ก็ขาดเรียนคาบนั้นแทน

ไม่มีเพื่อนเลยจริงๆถ้าไม่นับที่ทำงาน นอกจากนั้น ไม่มีเลย ตัวเองมาเรียนรามคนเดียว เพื่อนๆเขาได้เรียนมหาลัยปกติกันหมด
เลยน้อยใจ เหมือนความห่างมันมากขึ้นเรื่อยๆ เลยร้างไปเลย ตอนนี้เงียบมาก โซเชียลเงียบที่สุด
ไม่มีคุยกับเพื่อนเลย มีแต่แชทซื้อของออนไลน์

จนวันนี้ก็เป็นแบบนี้มาปีกว่าๆละ ก็อยู่มาได้ เหงาบ้างท้อบ้าง เครียดบ้าง เศร้าบ้างก็ยังผ่านมาจนวันนี้ได้
เลยอยากถามว่าถ้าผมเป็นแบบนี้ต่อไปมันจะส่งผลอะไรต่อ วันหน้าไหมครับ

คิดเรื่องแบบนี้ทีไร ปวดหัวทุกที

แล้วผมจะหาความสุขด้วยตัวเองยังไงครับ  มาแชร์หน่อยครับ