บอกตรงๆ ว่าดูตอนของวันนี้แล้วอึ้งไปเลย ก็เข้าใจนะว่าพยายามจะสื่อว่า
ความรักทำให้คนหน้ามืดตามัว ขาดสติ ขาดความยั้งคิดได้ถ้ารักแบบผิดๆ

แต่คุณก็มีการตัดต่ออยู่ในมือมั้ย ถามจริงๆ ว่าจำเป็นต้องใส่ฉากที่แจ็คทำร้ายมิ้นต์แบบรุนแรง
ทั้งต่อย ทั้งเข่า เข้าไปที่ท้องคนท้องให้ชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ ภาพมันรุนแรงมากเกินจะทน
คือ เราเริ่มผิดหวังกับบทมาตั้งแต่ตอนที่น้องนางเอกดึงสายน้ำเกลือออกแล้วพยายาม
จะหนีออกจากโรงพยาบาลแล้ว

ทำไมทำของที่ดีมาตั้งแต่ต้นให้กลายเป็นแบบนี้ไปได้ เราอุตส่าห์ชื่นชมการเขียนบทของเรื่องนี้
มาโดยตลอด ตั้งแต่ ep แรกๆ ที่กล้าหยิบประเด็นแต่งงานบังหน้ามาเขียนและช่วงที่ทำได้ดี เราก็ขอชื่นชม
จากใจเลยค่ะ แต่ช่วงนี้มาแอบเฟลว่าทำไมทำให้ตอนท้ายๆ มันง่อยไปได้ขนาดนี้ เสียดายฝีมือคนเล่น
เพราะแต่ละตัว เล่นซีนอารมณ์ได้ deep มาก ทั้งนุ่น กัปตัน อัค อาหมู คุณอุทุมพร คุณกาญจนา
ตูมตาม แต่ละคนฝีมือขั้นเทพทั้งนั้น

เราคิดว่ามันจะต่างจากตอนของยัยคารามายด์ ที่เราเดาทางออก ไม่ต้องดูทุกตอนก็พอเดาได้ว่าจะมาทรงไหน
แต่จากตอนล่าสุด นี่มันไม่น่าจะใช่การจบแบบที่เราคิดเลย เพราะดูทรงแล้วน่าจะจบได้แบบละค้ร ละคร มาก
คือ ออกแนว โกรธจนเอาปืนมาแย่ง มายิงกันและ

ก่อนหน้านี้ ตอนจบที่เราเคยคาดหวังจากบ่วงเสน่หาก็คือ ตอนจบที่น่าจะเป็นอะไรที่ใกล้เคียงกับความเป็นจริง
มากกว่านี้ คือ การที่ทุกคนเปลี่ยนความรู้สึกจากคนที่เคยรักกันมากๆ มาเป็นคนที่เกลียดชังกันมากๆ จนไม่อยาก
แม้แต่จะมองหน้ากันด้วยซ้ำ แต่ดันมีบ่วงร้อยรัดต่อกันก็คือ ลูกของคุณภีมและมิ้นต์

คือลูกจะกลายเป็นสิ่งที่คุณภีมใช้ปิดบังความเป็นเกย์จากสังคม โดยมิ้นต์ได้เลี้ยงลูกแต่แยกบ้าน
กันอยู่กับคุณภีม มีเงินทอง มีชีวิตที่ดูดี แต่กลับไม่มีความสุข เพราะไม่ได้ไปต่อกับต้น คนที่รัก
จริงใจและดีกับนางมากที่สุดที่ผู้หญิงคนนึงจะเจอได้ในชีวิต  
ส่วนแจ็คก็รู้ตัวว่าโดนอีภีมหลอก ถึงรักแต่ก็ตัดใจ เทผัวห่วยๆ แบบอีคุณภีมไปหาคนใหม่ที่ดีกว่า
ไปมีชีวิตดีๆ และถ้าเจอกันอีกก็เชิดใส่แบบสวยๆ อารมณ์เกลียดแบบไม่ยอมเผาผี
ส่วนอีคุณภีมก็รักหน้าตา ฐานะทางสังคม ต้องอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ กับคู่ขาที่มาหลอกตังค์จากนางไปเรื่อยๆ
โดยนางก็จะไม่ได้เจอคนที่รักจริงและยอมทนนางได้นานแบบแจ็คอีกเลย ภีมก็จะไม่ได้เจอความรักและความสุข
ที่แท้จริง อยากมีลูกมาก แต่พอมีลูก ลูกก็ไม่รัก เวลาเข้าไปกอด ลูกก็ไม่ให้กอด เพราะมารู้ทีหลังว่าพ่อเป็นเกย์
แต่หลอกแม่ของตัวเองมาแต่งงานบังหน้า นางก็ต้องอยู่กับเปลือกปลอมๆ โดยไร้ซึ่งคนที่รักและเข้าใจนางต่อไป
ได้มีชีวิตกลวงๆ ให้สมกับความเห็นแก่ตัวที่นางมี


เอาจริงๆ นะ เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องทำให้ใครเป็นบ้า ไม่จำเป็นต้องให้ใครยิงกันตาย ไม่จำเป็นต้องมีการสูญเสีย
หรือฉากรุนแรงมากขนาดนี้ เพราะสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด ไม่ใช่การถูกทำร้ายร่างกาย แต่มันคือการถูกทำร้ายจิตใจโดยคน
ในครอบครัว และอยู่กันแบบไร้ซึ่งความรักและความเข้าใจ
การที่คนเรารักใครสักคนแต่ไม่สามารถที่จะได้อยู่กับคนที่รักได้ คุณสามารถให้สายตาของนักแสดงแต่ละท่านถ่ายทอด
อารมณ์ในจุดนี้ออกมาได้ในตอนจบ สายตาของคนที่ไม่มีความสุขในชีวิต ทั้งๆ ที่ดูเหมือนว่าชีวิตนั้นเพอร์เฟคท์ดีพร้อม
รอยยิ้มเฟคๆ ที่ต้องแสร้งยิ้มเวลาออกไปนอกบ้าน แต่พอเดินเข้าบ้านมารอยยิ้มนั้นก็หมดไป


การที่คนเราไม่สามารถรักกับคนที่เรารักแบบเปิดเผยได้เพราะข้อจำกัดด้านเพศสภาพ มันก็เป็นอะไรที่ทรมานมากพออยู่แล้ว
สำหรับเราแล้ว การจากเป็นคืออะไรที่เจ็บมากกว่าการจากตายมากนัก
และความทุกข์ของคนเป็นนี่แหละคือสิ่งที่เจ็บปวดมากกว่า เช่น การที่ได้เราเห็นคนที่รักอยู่ตรงหน้า แต่กลับไม่สามารถรัก
และอยู่ด้วยกันได้ เพราะ เหตุผลร้อยแปดพันเก้าในชีวิตที่ร้อยรัดเราอยู่มันคือการตายทั้งเป็นดีๆ นี่เอง