สวัสดีครับ กระผมอยากเพิ่งจะเคยได้เขียนกระทู้เป็นครั้งแรก ติดตามมาสักพักแล้วครับ เลยอยากแชร์ประสบการณืที่ได้เจอมาบ้าง เรื่องนี้เกิดขึ้นกับ บ้านที่ตัวผมเองอาศัยอยู่ ณ ตอนนี้ครับ...
บ้านของผม เป็นบ้านทาวน์เฮาส์สองชั้น อยู่ในถนนลาดพร้าว ซึ่งบ้านผมนั้น แต่ก่อนเคยเป็นหมู่บ้าน แต่ด้วยเหตุการณ์บางอย่าง ทำให้ยามที่เคยมีหน้าหมู่บ้าน ย้ายออก และได้มีการนำป้ายหมู่บ้านออกไปในที่สุด
บ้านผมนั้นเป็นบ้านอยู่ตรงทางสามแพร่งพอดี โดยบ้านผมจะอยู่ตรงสามแพร่ง และมีเพื่อนบ้านอยู่อีกรอบข้างซ้ายขวา ซึ่งด้วยความที่ซอยบ้านผมนั้น เป็นซอยตัน จึงมักจะมีการถูกปล้นขโมยของบ่อยๆ แต่บ้านผมจะเป็นบ้านเดียว ที่ไม่เคยโดน...
ผมมักจะรู้สึกเสมอเวลาอยู่ ตอนดึกๆ บ้านของผมจะมีบันไดขึ้นไปชั้นสอง ทุกครั้งที่ผมต้องขึ้นไปเอาเสื้อผ้า หรือของ หรือจะขึ้นนอนตอนดึกๆ มักจะรู้สึกได้เสมอ เหมือนกับว่ามีใครคอยมองอยู่ตลอด เย็นวาบ หรือบางทีก็ขนลุกเองโดยไม่มีสาเหตุและหนาว ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะอาจเพราะเคยชิน
ที่ผมชิน เพราะตั้งแต่เด็ก ผมมีพี่สาว1คน ขอเรียกว่า น นะครับ พี่น นั้น เป็นผญที่ค่อนข้างดื้อพอสมควร มีครั้งหนึ่ง ตอนผมอยู่ประถม ตอนนั้นพี่สาวผมอยู่ มต้น ด้วยความวัยกำลังโต เขาหนีออกจากบ้าน โดยการปีนรั้วบ้าน เพื่อจะหนีไปเที่ยวบ้านเพื่อน แต่ไปได้ไม่ทันข้ามวัน ก็ต้องรีบหาโทรศัพท์โทรมาให้พ่อแม่และผมไปรับ โดยพี่นนั้น ร้องไห้และเสียงสั่นเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง จึงรีบไปรับ ระหว่างอยู่บนรถ พี่สาวของผมก็เล่าว่า
น: พ่อ แม่ เพื่อน น บอกว่ามีคนตาม น มาด้วย เป็นลุงแก่ๆ และเขาดึงเสื้อ น เกือบตกมอเตอร์ไซต์เพื่อน
แม่ : ไม่แปลกหรอก แม่เห็นเราปีนรั้ว แม่จึงจุดธูปไหว้เจ้าที่ ขอให้ช่วยพาเรากลับบ้าน เราหนีออกจากบ้าน
ผมได้ฟังอย่างนั้น ผมไม่กล้าคิดเกเรเลยครับ55 จนเวลาผ่านมาจนผมโต เรื่องก็เริ่มมาถึงผม...
เมื่อปี 58 ตอนนั้นพ่อแม่ผมเศรษฐกิจไม่ดีอย่างมาก พ่อแม่ผมจึงได้บนกับเจ้าที่ ที่บ้านว่า ถ้าเกิดว่าได้งานได้เงินก้อนใหญ่ จะทำบุญบ้านให้
ไม่น่าเชื่อครับ จากที่เสนองานที่ไหนก็ไม่มีใครสนใจ สุดท้ายภายในวันนั้นเองที่ขอ ช่วงเย็นๆก็มีคนมาติดต่อให้ทำงานให้ ได้ตามขอครับ
แต่ด้วยความที่พ่อแม่ผมนั้น วุ่นอยู่กับการทำงาน ลืมคำสัญญา ตอนนี้ถึงทุกวันนี้เลยเปลี่ยนไปเลยครับ
แอร์ด้านบนห้องผมเสีย ผมจึงตกลงว่าจะนอนข้างล่างกัน โดยบ้านชั้นล่างผม จะมี สามห้อง ห้องนั่งเล่นใหญ่ด้านหน้า พ่อผมทำเป็นออฟฟิศไว้ทำงาน ห้องด้านหลังบ้านเป็นห้องนอนพ่อแม่ผม ติดกับห้องครัว และห้องนอนของผม ผมก็นอนโซฟาอยู่ห้องของผมครับ ผมก็หลับไป พอหลับได้สักพัก ผมก็เริ่มฝัน เหมือนว่าผมยืนหน้าบ้าน และหน้าบ้านผมนั้น มีการจัดงานบุญใหญ่ แต่สักพักก็เหมือนกับทุกอย่างหายไปหมด และเหลือแค่ผม และผมก็สะดุ้งตื่นครับ แต่ขยับไม่ได้ ตัวชาเกร็ง ผมพยายามเรียกพ่อแม่ผม ก็ไม่มีเสียงออก เข้าใจได้ทันทีในจิตครับว่าโดนอำแล้ว ผมก็เลยภาวนาในใจว่า "จะทำบุญให้นะครับ ขอโทษที่ยังไม่ได้ทำ" สักพักหนึ่งผมก็หลุดมาได้ครับ แต่ หลังจากนั้นเกือบๆทุกๆคืนก็จะเป็นครับ แม่ผมบ้าง ผมบ้าง
เวลาอยู่ในบ้าน จากที่เคยเย็นสบาย ก็กลายเป็นเหมือนร้อน เหมือนมีคนอยู่เยอะๆ ทุกๆดึก สุนัขแถวบ้านก็จะหอนกันระงม ลมพัดแรงทั้งที่ไม่มีท่าทีอะไรว่าฝนจะตกนะครับ และ เหมือนลมจะแรงอยู่แค่ในตัวบ้านผม...
เมื่อพ่อแม่ผมเห็นว่าเริ่มจะไม่ดีแล้ว การงานก็เริ่มตกลง และแม่ผมกับผมก็โดนอำ จึงคิดเรื่องจำทำบุญบ้านใหญ่ นั่งคุยกันได้แปปเดียว พี่สาวผมซึ่งนานๆจะกลับมาบ้านเนื่องจากทำงานอยู่ตจว ก็เข้ามา คืนนั้นพี่สาวผมก็เจอดีเลยครับ... ปกติพี่สาวผมจะนอนชั้นบน เนื่องจากพี่สาวผมไม่ชอบนอนห้องแอร์ครับ
กลางดึกคืนนั้น พี่สาวผมเปิดประตูห้องอย่างแรงและปิดดัง ปั้ง ! และแกก็วิ่งลงมาหน้าตาตื่น ผมซึ่งกำลังนอนเล่นโทรศัพท์เคลิ้มๆอยู่ ก็สะดุ้งขึ้นมา
น: ตื่นเร็ว บอกพ่อแม่ด้วย พี่เจอใครไม่รู้
ผม : ตาฝาดรึเปล่า ใจเย็นๆพี่
บ้านทางสามแพร่ง กับประสบการณ์ที่พบเจอ !
บ้านของผม เป็นบ้านทาวน์เฮาส์สองชั้น อยู่ในถนนลาดพร้าว ซึ่งบ้านผมนั้น แต่ก่อนเคยเป็นหมู่บ้าน แต่ด้วยเหตุการณ์บางอย่าง ทำให้ยามที่เคยมีหน้าหมู่บ้าน ย้ายออก และได้มีการนำป้ายหมู่บ้านออกไปในที่สุด
บ้านผมนั้นเป็นบ้านอยู่ตรงทางสามแพร่งพอดี โดยบ้านผมจะอยู่ตรงสามแพร่ง และมีเพื่อนบ้านอยู่อีกรอบข้างซ้ายขวา ซึ่งด้วยความที่ซอยบ้านผมนั้น เป็นซอยตัน จึงมักจะมีการถูกปล้นขโมยของบ่อยๆ แต่บ้านผมจะเป็นบ้านเดียว ที่ไม่เคยโดน...
ผมมักจะรู้สึกเสมอเวลาอยู่ ตอนดึกๆ บ้านของผมจะมีบันไดขึ้นไปชั้นสอง ทุกครั้งที่ผมต้องขึ้นไปเอาเสื้อผ้า หรือของ หรือจะขึ้นนอนตอนดึกๆ มักจะรู้สึกได้เสมอ เหมือนกับว่ามีใครคอยมองอยู่ตลอด เย็นวาบ หรือบางทีก็ขนลุกเองโดยไม่มีสาเหตุและหนาว ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะอาจเพราะเคยชิน
ที่ผมชิน เพราะตั้งแต่เด็ก ผมมีพี่สาว1คน ขอเรียกว่า น นะครับ พี่น นั้น เป็นผญที่ค่อนข้างดื้อพอสมควร มีครั้งหนึ่ง ตอนผมอยู่ประถม ตอนนั้นพี่สาวผมอยู่ มต้น ด้วยความวัยกำลังโต เขาหนีออกจากบ้าน โดยการปีนรั้วบ้าน เพื่อจะหนีไปเที่ยวบ้านเพื่อน แต่ไปได้ไม่ทันข้ามวัน ก็ต้องรีบหาโทรศัพท์โทรมาให้พ่อแม่และผมไปรับ โดยพี่นนั้น ร้องไห้และเสียงสั่นเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง จึงรีบไปรับ ระหว่างอยู่บนรถ พี่สาวของผมก็เล่าว่า
น: พ่อ แม่ เพื่อน น บอกว่ามีคนตาม น มาด้วย เป็นลุงแก่ๆ และเขาดึงเสื้อ น เกือบตกมอเตอร์ไซต์เพื่อน
แม่ : ไม่แปลกหรอก แม่เห็นเราปีนรั้ว แม่จึงจุดธูปไหว้เจ้าที่ ขอให้ช่วยพาเรากลับบ้าน เราหนีออกจากบ้าน
ผมได้ฟังอย่างนั้น ผมไม่กล้าคิดเกเรเลยครับ55 จนเวลาผ่านมาจนผมโต เรื่องก็เริ่มมาถึงผม...
เมื่อปี 58 ตอนนั้นพ่อแม่ผมเศรษฐกิจไม่ดีอย่างมาก พ่อแม่ผมจึงได้บนกับเจ้าที่ ที่บ้านว่า ถ้าเกิดว่าได้งานได้เงินก้อนใหญ่ จะทำบุญบ้านให้
ไม่น่าเชื่อครับ จากที่เสนองานที่ไหนก็ไม่มีใครสนใจ สุดท้ายภายในวันนั้นเองที่ขอ ช่วงเย็นๆก็มีคนมาติดต่อให้ทำงานให้ ได้ตามขอครับ
แต่ด้วยความที่พ่อแม่ผมนั้น วุ่นอยู่กับการทำงาน ลืมคำสัญญา ตอนนี้ถึงทุกวันนี้เลยเปลี่ยนไปเลยครับ
แอร์ด้านบนห้องผมเสีย ผมจึงตกลงว่าจะนอนข้างล่างกัน โดยบ้านชั้นล่างผม จะมี สามห้อง ห้องนั่งเล่นใหญ่ด้านหน้า พ่อผมทำเป็นออฟฟิศไว้ทำงาน ห้องด้านหลังบ้านเป็นห้องนอนพ่อแม่ผม ติดกับห้องครัว และห้องนอนของผม ผมก็นอนโซฟาอยู่ห้องของผมครับ ผมก็หลับไป พอหลับได้สักพัก ผมก็เริ่มฝัน เหมือนว่าผมยืนหน้าบ้าน และหน้าบ้านผมนั้น มีการจัดงานบุญใหญ่ แต่สักพักก็เหมือนกับทุกอย่างหายไปหมด และเหลือแค่ผม และผมก็สะดุ้งตื่นครับ แต่ขยับไม่ได้ ตัวชาเกร็ง ผมพยายามเรียกพ่อแม่ผม ก็ไม่มีเสียงออก เข้าใจได้ทันทีในจิตครับว่าโดนอำแล้ว ผมก็เลยภาวนาในใจว่า "จะทำบุญให้นะครับ ขอโทษที่ยังไม่ได้ทำ" สักพักหนึ่งผมก็หลุดมาได้ครับ แต่ หลังจากนั้นเกือบๆทุกๆคืนก็จะเป็นครับ แม่ผมบ้าง ผมบ้าง
เวลาอยู่ในบ้าน จากที่เคยเย็นสบาย ก็กลายเป็นเหมือนร้อน เหมือนมีคนอยู่เยอะๆ ทุกๆดึก สุนัขแถวบ้านก็จะหอนกันระงม ลมพัดแรงทั้งที่ไม่มีท่าทีอะไรว่าฝนจะตกนะครับ และ เหมือนลมจะแรงอยู่แค่ในตัวบ้านผม...
เมื่อพ่อแม่ผมเห็นว่าเริ่มจะไม่ดีแล้ว การงานก็เริ่มตกลง และแม่ผมกับผมก็โดนอำ จึงคิดเรื่องจำทำบุญบ้านใหญ่ นั่งคุยกันได้แปปเดียว พี่สาวผมซึ่งนานๆจะกลับมาบ้านเนื่องจากทำงานอยู่ตจว ก็เข้ามา คืนนั้นพี่สาวผมก็เจอดีเลยครับ... ปกติพี่สาวผมจะนอนชั้นบน เนื่องจากพี่สาวผมไม่ชอบนอนห้องแอร์ครับ
กลางดึกคืนนั้น พี่สาวผมเปิดประตูห้องอย่างแรงและปิดดัง ปั้ง ! และแกก็วิ่งลงมาหน้าตาตื่น ผมซึ่งกำลังนอนเล่นโทรศัพท์เคลิ้มๆอยู่ ก็สะดุ้งขึ้นมา
น: ตื่นเร็ว บอกพ่อแม่ด้วย พี่เจอใครไม่รู้
ผม : ตาฝาดรึเปล่า ใจเย็นๆพี่