ผมอ่านเจอโรคนึงและมีคำถามตามมานิดหน่อย เพราะตอนกำลังมีคำถามผมว่าผมมีอาการแบบนี้ก็มองกลับไปดูพฤติกรรมของผม
=ที่อ่านมาครับ=
Oniomania หรือ “โรคบ้าช้อปปิ้ง” เป็นอาการทางจิตอย่างหนึ่งที่ซื้อข้าวของแบบไม่บันยะบันยัง และมักซื้อของที่ตนไม่ต้องการ บางครั้งเหมือนขาดสติ ซื้อไปโดยไม่รู้ตัว บ่อยครั้งแสดงอาการเหมือนคนเสพยา * "
เช่นถ้าไม่ได้ไปห้างจะมีอาการทุรนทุราย เครียด หงุดหงิด สาเหตุของโรคนี้มาจากกลไกธรรมชาติของมนุษย์ที่สร้างขึ้นมาป้องกัน โรคซึมเศร้า ซึ่งตอบสนองอาการนี้โดยการโหยหาของใหม่ๆ แค่เพียงได้เห็นของใหม่ ๆ ในห้าง หรือเวลามีโฆษณาของใหม่ ๆ ทางทีวี ก็จะโหยหาและอยากช้อปเพื่อมาบรรเทาอาการซึมเศร้า แต่พอเอาของกลับมาบ้านก็จะมีความรู้สึกผิดขึ้นมา จนเกิดเสียดายจึงยิ่งไปกระตุ้นความซึมเศร้า ทำให้เกิดอาการวนไปวนมาไม่จบสิ้น ส่วนวิธีการป้องกันโรคนี้คือ ต้องพยายามอยู่ให้ไกลจากแหล่งช้อปปิ้ง ไม่ควรพกเงิน ไม่พกบัตรเครดิต หาอะไรอย่างอื่นทำ เช่น ออกกำลังกาย ทำอาหาร ทำงานแฮนด์เมด เป็นต้น"*
แต่ที่ผมสนใจไม่ใช่โรคนะครับสนใจตรงที่ทำเครื่องหมายไว้ข้างบน*
เกี่ยวกับกลไกธรรมชาติของมนุษย์ * 1#ทำไมได้ของใหม่มาแต่แล้วกลับเกิดอาการเครียดมากขึ้น ที่ผมเข้าใจควรเป็นพอใจที่ได้ของนั้นมา?
แล้วผมรู้สึกเหมือนจะเกี่ยวกับธรรมะของพระพุทธเจ้าเลย พูดเรื่องจิตทั้งหลาย "โลภ โกธร หลง"
กลไกธรรมชาติที่เกิดเองหรือตัวเราทำเอง เช่นอยากกินทั้งที่ไม่หิว อยากได้ของใหม่ทั้งที่ของเก่ายังไม่ตกรุ่น พวกนี้ที่ยกตัวอย่างมา "ธรรมชาติคิดให้เราเพื่อป้องกันความซึมเศร้าหรือเรารู้สึกถึงความซึมเศร้า" แล้วนึกคิดไปเองทั้งๆที่ผมรู้ตัวและไม่อยากให้มันคิดและเกิดขึ้น 2#สรุปเลยเป็นตัวผมหรือกลไกของร่างกายคิดตอนที่เกิดสภาวะซึมเศร้า?
*****อันนี้ขอปรึกษานะครับ เอาละเข้าประเด็น ตัวผมเอง ผมรู้สึกเบื่อหนายชีวิตเหลือเกินแบบมันวนหลายรอบละ ของใหม่ของเก่า นั่งเล่นเกมหาเกมใหม่มีคิดถึงเกมเก่ากลับมาเล่น ติดบุหรี่เลิกติดใหม่แล้วก็เลิก 2-3ครั้ง ตอนนี้ ขึ้นรอบใหม่ สูบกัญชา สองอย่างที่สูบขึ้นอยู่กับร่างกายเเย่ก็หยุดไปดื้อๆเป็นเวลา3-4 เดือนกลับใหม่และผมสูบกัญชานานๆทีและแยกได้เวลาเรียนเวลานี้ควรไม่ควร ม.6เคยติดออกมาจากจุดนั้นได้ด้วยตัวเองว่าสูบทำไมทุกวันและจะมีชีวิตแบบนี้หรอเลยเลิกเลยครั้งแรกที่สูบ ตอนแรกก็นิดๆก่อนนอนต่อไปประมาณ1ขีดนิดๆ ตกเดือน 21XX บาท ติดประมาณครึ่งปี ส่วนกินเหล้ากินมาไม่รู้จะเมายังไงแต่น้ำเมานานมากไปกินทีนึง เที่ยวอิสระแต่อิสระของผมก็มีเเรงกดดันอยู่ผมเป็นลูกผชของบ้าน บ้านก็มีกินมีใช้แต่ไม่ได้รวย เงินเหลือเงินก็หมุนอยู่ขายของทางบ้านกลัวสงครามอย่างเดียว55555555 แค่นี้ก็ขายไม่ดีอยู่แล้ว ทั้งหมดนี้มุมมองผม มองว่าอะไรที่ทำก็เหมือนเดิมๆ และจากที่ผมวิเคราะห์ตัวเองผม ผมชอบตั้งคำถามกับตัวเองละคิดต่อยอดไปเลื่อยๆไม่รู้จบบ้างคืนผมนอนคิดทั้งคืน จนเห็นปลายทางของสิ่งที่จะทำหรือพฤติกรรมต่างๆ
และไอโรคของผมก็ทำให้ผมคิดคำถามที่สงสัยผมเกิดมาไมวะ 555
ผมเคยไปหาหมอจิตมาละบอกเป็นซึมเศร้ายามากินกินไปช่วงนึงก็ดีขึ้นแต่กินไปกินมาทั้งที่กินก็รู้สึกเหมือนเดิม เลยไม่กินมันละ ผมว่าผมเบื่อการมีชีวิต
มีตอนม.6 ผมอยากหนีไปบวชละไม่เอาไรอยู่ไหนก็เบื่ออย่างน้อยก็ไปเบื่อที่วัดก็ได้เผื่อจะเจอทางหลุดพ้น ขอโทษนะขอบ่นหน่อย
ไม่อยากเกิดสัสสัส เลือกได้ไม่เกิดดีกว่า สักที่ก็ไม่เอาไม่ไปเกิดไหนละ
ตอนนี้ผม กำลังจะขึ้นปี2 วันที่7 สิงหา 60 และชอบทางธรรมมากเพราะเจอพวกนี้แหละ
ไปบวชมาแล้วแต่เป็นเณรยังไม่เป็นพระว่าอยากไปบวชอีกแต่ต้องจบก่อน อีก2ปีก็ปี 4 ปล.ถ้ารู้จักครูบาอาจารย์เก่งๆแนะนำผมหน่อยนะครับหรือนักจิต
อยากได้คำปรึกษาครับช่วงที่เรียนผมจะรับมือกับความคิดของผมยังไงดีคิดต่อยอดไปเลื่อยบ้างครั้งยังคิดไม่จบกลับมาคิดเรื่องนั้นอีก
ผมแย่มาก ผมอยู่กับมันตลอดเวลาหนีก็ไม่ได้คือมันอยู่ในหัว คิดทั้งวัน-*-
ผมมันจิตๆไม่เหมือนชาวบ้าน
ขอขอบคุณมา ณ โอกาสนี้
นักจิตเวชศาสตร์ (พฤติกรรมบ้าง) กรุณาเเวะนิส :)
=ที่อ่านมาครับ=
Oniomania หรือ “โรคบ้าช้อปปิ้ง” เป็นอาการทางจิตอย่างหนึ่งที่ซื้อข้าวของแบบไม่บันยะบันยัง และมักซื้อของที่ตนไม่ต้องการ บางครั้งเหมือนขาดสติ ซื้อไปโดยไม่รู้ตัว บ่อยครั้งแสดงอาการเหมือนคนเสพยา * "เช่นถ้าไม่ได้ไปห้างจะมีอาการทุรนทุราย เครียด หงุดหงิด สาเหตุของโรคนี้มาจากกลไกธรรมชาติของมนุษย์ที่สร้างขึ้นมาป้องกัน โรคซึมเศร้า ซึ่งตอบสนองอาการนี้โดยการโหยหาของใหม่ๆ แค่เพียงได้เห็นของใหม่ ๆ ในห้าง หรือเวลามีโฆษณาของใหม่ ๆ ทางทีวี ก็จะโหยหาและอยากช้อปเพื่อมาบรรเทาอาการซึมเศร้า แต่พอเอาของกลับมาบ้านก็จะมีความรู้สึกผิดขึ้นมา จนเกิดเสียดายจึงยิ่งไปกระตุ้นความซึมเศร้า ทำให้เกิดอาการวนไปวนมาไม่จบสิ้น ส่วนวิธีการป้องกันโรคนี้คือ ต้องพยายามอยู่ให้ไกลจากแหล่งช้อปปิ้ง ไม่ควรพกเงิน ไม่พกบัตรเครดิต หาอะไรอย่างอื่นทำ เช่น ออกกำลังกาย ทำอาหาร ทำงานแฮนด์เมด เป็นต้น"*
แต่ที่ผมสนใจไม่ใช่โรคนะครับสนใจตรงที่ทำเครื่องหมายไว้ข้างบน* เกี่ยวกับกลไกธรรมชาติของมนุษย์ * 1#ทำไมได้ของใหม่มาแต่แล้วกลับเกิดอาการเครียดมากขึ้น ที่ผมเข้าใจควรเป็นพอใจที่ได้ของนั้นมา?
แล้วผมรู้สึกเหมือนจะเกี่ยวกับธรรมะของพระพุทธเจ้าเลย พูดเรื่องจิตทั้งหลาย "โลภ โกธร หลง"
กลไกธรรมชาติที่เกิดเองหรือตัวเราทำเอง เช่นอยากกินทั้งที่ไม่หิว อยากได้ของใหม่ทั้งที่ของเก่ายังไม่ตกรุ่น พวกนี้ที่ยกตัวอย่างมา "ธรรมชาติคิดให้เราเพื่อป้องกันความซึมเศร้าหรือเรารู้สึกถึงความซึมเศร้า" แล้วนึกคิดไปเองทั้งๆที่ผมรู้ตัวและไม่อยากให้มันคิดและเกิดขึ้น 2#สรุปเลยเป็นตัวผมหรือกลไกของร่างกายคิดตอนที่เกิดสภาวะซึมเศร้า?
*****อันนี้ขอปรึกษานะครับ เอาละเข้าประเด็น ตัวผมเอง ผมรู้สึกเบื่อหนายชีวิตเหลือเกินแบบมันวนหลายรอบละ ของใหม่ของเก่า นั่งเล่นเกมหาเกมใหม่มีคิดถึงเกมเก่ากลับมาเล่น ติดบุหรี่เลิกติดใหม่แล้วก็เลิก 2-3ครั้ง ตอนนี้ ขึ้นรอบใหม่ สูบกัญชา สองอย่างที่สูบขึ้นอยู่กับร่างกายเเย่ก็หยุดไปดื้อๆเป็นเวลา3-4 เดือนกลับใหม่และผมสูบกัญชานานๆทีและแยกได้เวลาเรียนเวลานี้ควรไม่ควร ม.6เคยติดออกมาจากจุดนั้นได้ด้วยตัวเองว่าสูบทำไมทุกวันและจะมีชีวิตแบบนี้หรอเลยเลิกเลยครั้งแรกที่สูบ ตอนแรกก็นิดๆก่อนนอนต่อไปประมาณ1ขีดนิดๆ ตกเดือน 21XX บาท ติดประมาณครึ่งปี ส่วนกินเหล้ากินมาไม่รู้จะเมายังไงแต่น้ำเมานานมากไปกินทีนึง เที่ยวอิสระแต่อิสระของผมก็มีเเรงกดดันอยู่ผมเป็นลูกผชของบ้าน บ้านก็มีกินมีใช้แต่ไม่ได้รวย เงินเหลือเงินก็หมุนอยู่ขายของทางบ้านกลัวสงครามอย่างเดียว55555555 แค่นี้ก็ขายไม่ดีอยู่แล้ว ทั้งหมดนี้มุมมองผม มองว่าอะไรที่ทำก็เหมือนเดิมๆ และจากที่ผมวิเคราะห์ตัวเองผม ผมชอบตั้งคำถามกับตัวเองละคิดต่อยอดไปเลื่อยๆไม่รู้จบบ้างคืนผมนอนคิดทั้งคืน จนเห็นปลายทางของสิ่งที่จะทำหรือพฤติกรรมต่างๆ
และไอโรคของผมก็ทำให้ผมคิดคำถามที่สงสัยผมเกิดมาไมวะ 555
ผมเคยไปหาหมอจิตมาละบอกเป็นซึมเศร้ายามากินกินไปช่วงนึงก็ดีขึ้นแต่กินไปกินมาทั้งที่กินก็รู้สึกเหมือนเดิม เลยไม่กินมันละ ผมว่าผมเบื่อการมีชีวิต
มีตอนม.6 ผมอยากหนีไปบวชละไม่เอาไรอยู่ไหนก็เบื่ออย่างน้อยก็ไปเบื่อที่วัดก็ได้เผื่อจะเจอทางหลุดพ้น ขอโทษนะขอบ่นหน่อย ไม่อยากเกิดสัสสัส เลือกได้ไม่เกิดดีกว่า สักที่ก็ไม่เอาไม่ไปเกิดไหนละ
ตอนนี้ผม กำลังจะขึ้นปี2 วันที่7 สิงหา 60 และชอบทางธรรมมากเพราะเจอพวกนี้แหละ
ไปบวชมาแล้วแต่เป็นเณรยังไม่เป็นพระว่าอยากไปบวชอีกแต่ต้องจบก่อน อีก2ปีก็ปี 4 ปล.ถ้ารู้จักครูบาอาจารย์เก่งๆแนะนำผมหน่อยนะครับหรือนักจิต
อยากได้คำปรึกษาครับช่วงที่เรียนผมจะรับมือกับความคิดของผมยังไงดีคิดต่อยอดไปเลื่อยบ้างครั้งยังคิดไม่จบกลับมาคิดเรื่องนั้นอีก
ผมแย่มาก ผมอยู่กับมันตลอดเวลาหนีก็ไม่ได้คือมันอยู่ในหัว คิดทั้งวัน-*-
ผมมันจิตๆไม่เหมือนชาวบ้าน
ขอขอบคุณมา ณ โอกาสนี้