ตอนเราอยู่มัธยม เราชอบโดนเรื่องพูดมาก เราคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเรานะ เราสามารถหยุดพูดและควบคุมมันได้
ตอนนั้นเข้าแถวเคารพธงชาติ พอทำกิจกรรมเข้าแถวเสร็จฝ่ายปกครองก็ขึ้นมาพูดหน้าเสาธง เราก็หันไปคุยกับเพื่อนที่เป็นเด็กเรียนเรื่องที่พูดหน้าเสาธงนะแระ อ.ที่ปรึกษาก็เดินปรี่เข้ามา บอกเรา เธอเงียบแล้วฟังอ.เขาพร้อมยัดใบหักคะแนนใส่มือเราคนเดียว ข้อหาพูดมาก เรางงไปสักพักก็คิด พูดเก่งขนาดไหนก็พูดคนเดียวไม่ได้นะ แต่ก็ยอมไปหักคะแนน
หลังจากนั้น ตอนเปลี่ยนคาบเราเดินไปที่ประตูว่าอ.ประจำคาบมาสอนรึยัง เจออ.ที่ปรึกษาอีก คราวนี้ เขาเรียกเราไปพูดหน้าห้อง เขาถามว่าเธอหยุดพูดบ้างไม่ได้เหรอ ที่บ้านไม่ว่าบ้างเหรอว่าพูดมาก อ.เองยังไม่พูดมากขนาดนี้ แล้วก็ว่าไปถึง ทำไมถึงพูดคำหยาบกับเพื่อน(ประมาน กู  เหี้- สั-) ที่บ้านว่าไหมเนี่ย (อ.พูดประมานนี้ จำไม่ได้ทั้งหมด) คือเขาว่าเรานานมาก พอเพื่อนห้องอีกออกมาจากห้องก็เสียงดังเข้าไปอีก เรียกอ.ผช.ที่เรารู้จักมาถามว่าเราพูดมากไหม แล้วเราก็เริ่มร้องไห้ อ.ที่ปรึกษาก็พูดจบ เดินไปสอนตามคาบตัวเอง ทิ้งเราที่ร้องไห้กับอ.ผช.ที่เข้ามาปลอบเรา
นี่เป็นเรื่องที่เฟลที่ ณ ตอนนั้นแล้ว ตอนนี้ก็ยังคิดอยู่ แค่พูดมากต้องว่าขนาดนี้เลย เพื่อนตอนเข้าแถวก็หลายคนนะ หรือเราพูดมากที่สุด
แล้วคนอื่นมีเรื่องอะไรที่เฟลบ้างคะ เราเชื่อว่ามีคนหนักกว่าเราแน่
ป.ล.พิมพ์ผิดขอโทษด้วยนะคะ พิมพ์ในโทรศัพท์