การห้ามความคิด ความหวัง ที่เกิดจากการสร้างจินตนาการขึ้นเองของใครซักคน
เพียงแค่ ได้เห็น ได้รับการดูแลที่แสนจะธรรมดาของใครอีกคน แล้วรับมาเป็นของตัว
เรียกอาการนี้ว่า เกิดความหวัง ... แก้ลำบากนะ คนทำดีด้วยจะกลายเป็นต้องระวัง

หากอีกฝ่ายจินตนาการมากเกินไป จะกล่าวโทษเสียทุกครั้งไปว่า "มาให้ความหวัง"
ทำไงดีล่ะทีนี้ จะไม่ดีด้วยก็เหมือนใจร้ายเกินไป จะดีด้วยก็เอาไปคิดว่าให้ความหวัง
ผิดทั้งขึ้นทั้งล่อง คนจิตใจดีมีเต็มไปหมด แต่ใครจะกล้าแสดงน้ำใจด้วยล่ะแบบนี้
ถ้ามันจะกลายเป็นความหวังของใคร ก็เหมือนถูกทำนัดอยู่ฝ่ายเดียว

คำว่า "ให้ความหวัง" พบบ่อย เป็นคำที่บ่อนทำลายมิตรภาพที่เคยดี หายหมดสิ้น

ทำไมไม่ยอมรับว่า ตัวเองที่ไปหลงชอบเค้าเองล่ะครับ แล้วจะเปิดใจบอกไปหรือไม่
ก็ไม่ผิดอะไร ไม่มีความเสียหายเท่าการไปปรักปรำคนทำดีด้วยว่า "เค้าให้ความหวัง"

ถ้ากรณี "ให้ความหวัง" จริง ควรต้องเกิดจากการ ให้คำมั่น ให้สัญญา การกำหนด การนัดหมาย
การบอกรัก แม้การบอกคิดถึง ก็ไม่ได้จัดเป็นคำที่ ให้ความหวัง ความคิดถึงไม่เจาะจงแค่คนเดียว
ถ้าไม่มีคำพูดเหล่านี้มา ไม่ควรยึดเอามาว่าเป็นความหวังนะครับ ไม่ยุติธรรมเลย ที่คิดรวบมาเอง

ส่วนตัว - ทุกวันนี้ผมถูกเรียกว่า คนใจร้าย กับหลายคนที่รู้จัก ผมก็ไม่รู้สึกอะไร ชินชา เพราะยังดีกว่า
ทำดีด้วยแล้วกลายเป็น อีกฝ่ายรวบเอาความดีนั้นไปเกิดความหวัง หลายครั้งเคยต้องตัดขาดกันไป

น่าเห็นใจ ทั้งชาย ทั้งหญิง ที่ไปทำดีกับคนขาดแหว่ง เห็นอะไรดีก็รวบเข้าตัว ผิดใจไม่ได้ ปฏิเสธไปก็ผิดอีก
ห่างๆ ไว้จะดีกว่า ถ้าเห็นวี่แวว ทำดีด้วยไม่ได้ ก็ใจร้ายต่อกันไป ยังสบายใจกว่าในอนาคต

ทำใจใหม่ คิดใหม่ แก้ตัวใหม่ อย่าคิดแบบนี้กับใครเลย เสียดายมิตรสัมพันธ์ จะขาดสะบั้นไปเปล่าๆ กู้คืนสถานะยากด้วย
จะคิดว่าเป็นความหวัง เค้าให้ความหวังได้ต่อเมื่อ มีการนัด มีการกำหนด มีคำมั่น มีสัญญา มีคำบอกรัก เท่านั้น นอกนั้นคือ
คนเค้าดีด้วย ก็ควรดีด้วยกลับไป อย่าไปรวบเอามาคิดเองกับคุณค่าความดีที่ใครเคยมอบให้ มันจะกลายเป็นอดีตไปหมด.