เราอยู่ในระยะพักทำใจอยู่นานพอสมควร ก็ประมาณสองปีได้แล้ว แล้วเราก็รู้สึกว่าเราไม่อยากจะเจ็บอีกแล้ว เราอยากรักตัวเอง เราสร้างกำแพงสูงๆไว้ เราคิดเสมอว่าคนต่อไปอยากได้เป็นคนสุดท้าย และเราจะไม่เป็นฝ่ายพยายามไปเข้าหาเขา #เราว่าเราก็เพอร์เฟกในระดับนึงไง แต่สเป็คก็จะสูงตามไปด้วย

เราปิดตัวเองอยู่นานมาก บ้าทำแต่งาน แล้วก็เรียน ชีวิตทั้งวันคุยกับแต่ผู้หญิง บอกโสดไม่มีคนคุยหลายคนก็ไม่เชื่อ

ล่าสุดเรามีปัญหา เข้าโรงพยาบาลต้องผ่าตัด เราเจอพี่หมอคนนึงที่นั่น เขาเอาไลน์เรามาจากหมออีกคน เค้าดูเป็นคนเฟรนด์ลี่ดี ก็คุยกันมา ไม่นานเออเราว่าเค้าก็โอเค ก็คุยกันเกือบทั้งวัน ว่างเค้าก็ตอบ หาเกมเล่นด้วยกัน

ปล (สืบแล้วโสดชัว)

ไปๆมาๆ เราเริ่มกลัว ไม่มีใครพูดความรู้สึกตรงๆ เราอยากจะตะโกนออกไปว่า เห้ยถ้าจะจีบ จะคุย บอก จะโอเคมาก นี่มันสถานะ unknown แล้วเราไม่โอเค ถ้าจะอยู่ก็อยู่ ถ้าเล่นๆเราไม่อยากคุย (เกรี้ยวกราด)

เค้าไม่ผิด เพราะนี่ผ่านไปไม่นานเอง อาจจะแค่เฟรนลี่หรือเปล่า แต่เออเราก็ไม่ได้ sense ต่ำนะเห้ย เค้าก็น่าจะคิดแหละ ไม่คิดตอนนี้อนาคตก็คิด(หลงตัวเองอีกกก) แต่หรือเค้าจะคุยแบบนี้กับทุกคนวะ? เออแต่หมอนี่ว่างขนาดนั้นเหรอ เราเองก็เรียนสายนี้ มันก็ไม่ว่างงนะเว่ย จะมานั่งบอกว่าตัวเองทำอะไรเช้าสายบ่ายเย็นมันว่างขนาดนั้น?

เราได้แต่ตีกับตัวเองในใจ ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น ไม่ชอบเลยว่ะ

สรุปได้ว่า
เรากลัว เราไม่อยากเสียใจ เราไม่อยากอยู่ในสถานะ “งง” นี้นานๆ เหตุมาจากความรักครั้งก่อน จะโวยวายก็ไม่ได้ และเราเชื่อว่า คนประเภทเรามีอีกหลายคน และบางครั้ง คนเหล่านั้นก็เลือกที่จะเดินออกมาดื้อๆ เพราะกลัวนั่นเอง

จะทำไงได้?