ถ้าคุณเรียนจบแล้ว อยากทำงาน แต่พ่อแม่ไม่ให้ทำ ทั้งที่บ้านก็ไม่ได้รวย คุณจะทำอย่างไรคะ?
สวัสดีค่ะ เราอัดอั้นตันใจมากนานมาก จนไม่รู้ว่าจะปรึกษาใครดี จึงเลือกมาปรึกษาคนในพันทิปอาจจะได้คำตอบที่หลากหลายในการตัดสินใจ
ก่อนอื่นนะคะ เราเรียนจบแล้ว บรรลุนิติภาวะแล้ว บ้านเราไม่รวยนะคะ ก่อนหน้านี้บ้านเป็นหนี้เคยลำบากไม่มีเงินเรียน ต้องทำงานไปเรียนไป
จนจบ พอจบปัญหาก็เกิดตรงที่ว่าจากแต่ก่อนเราทำงานอะไรก็ได้ที่สุจริตแล้วได้เงิน พ่อแม่ให้ทำหมด เพราะตอนนั้นที่บ้านเป็นหนี้ไงค่ะ
ต้องช่วยพ่อทำงานหาเงินใช้หนี้แต่ละเดือน บ้านก็จะถูกยึด งานร้านอาหาร งานเสิร์ฟ งานล้างจาน งานเซเว่น ที่ต้องลำบาก อยู่หน้าเตาร้อนๆ
ยกของหนัก เราทำมาหมดแล้ว จนนับได้ว่ามีความสู้ชีวิตระดับหนึ่ง
เรื่องมันเกิดเมื่อเราจบป.ตรีนี่เองค่ะ เราไม่ได้เลือกงานนะคะ แต่พ่อแม่เราเลือกงาน งานหายากเจองานอะไรเราก็ทำๆไปก่อน
พอแม่รู้เราทำแคชเชียร์ห้างฯ ก็ไม่ได้ลำบากนะคะ ออกจะสบายแถมเงินดี แต่โทร.บีบให้เราลาออกไปหางานอื่นอยู่ได้
เราเองก็ตั้งใจจะทำงานเก็บเงินให้ได้สักก้อน สิ้นปีเขาก็มีโบนัสให้อีก แต่เพราะพ่อแม่มันดูไม่ดี ไม่มั่นคง โทร.มาพูดกล่อมบีบให้เราลาออก
ทุกวัน จนสุดท้ายเราก็ลาออกจริงๆ ค่ะ ไปได้งานที่สบายนะคะ แต่โคตรไกลที่พักเลย แล้วพอพ่อแม่เรามาเห็นสภาพห้องเรา
ก็มาเวทนาสงสารเราบอกทนทำไมให้กลับบ้าน เราเด็กต่างจังหวัดค่ะ
พอกลับมาบ้านต่างจังหวัดก็ไปทำเซเว่น พ่อแม่ก็ไปรับถึงที่ทำงาน มีวันหนึ่งของลงเราต้องทำต่อ แต่มันเลยเวลาเลิกงานแล้ว
พ่อแม่ก็พูดแต่ให้กลับบ้านไม่ต้องทำ ไม่ได้โอทีทำทำไม เราพูดยังไงพ่อแม่ก็ยังยืนไม่ยอมไป มันก็ดึกแล้ว เราสงสารพ่อแม่
เลยต้องยอมออก พอมางานอื่นๆ ก็เหมือนกัน เดี๋ยวทำเดี๋ยวให้ออกอยู่อย่างเนี่ย จนเราท้อT_T เคยคิดสั้นจะฆ่าตัวตาย
อยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้ทำ กลัวตายไปไม่รู้ได้ไปอยู่ที่ไหน มีชีวิตอยู่ยังมีคนเห็น ได้ยินเสียงเรา อุ่นใจกว่า
และเรารู้ว่ามันต้องมีทางออกที่ดีกว่านี้แน่นอน
จนเรามาขายของออนไลน์ เราไม่มีตังค์ ก็ทำแบบไม่สต็อก กินกำไรส่วนต่างไป ส่วนใหญ่จะเงียบ เราตั้งใจจะหาทุนมาสต็อกของ
ได้มีกำไรมากกว่านี้ เพราะฐานลุกค้าเราก็มี จึงพยายามหางานทำ แต่แล้วก็...อีหรอบเดิมไงค่ะ
พอเราไปบอกพ่อแม่ว่านี่ไง ที่นี่รับสมัครงาน เดี๋ยวไปสมัคร!
พ่อกับแม่ก็จะตอบว่า ไม่มีรถจะกลับยังไง หรือ เดี๋ยวเขาก็ให้ทำงานหนัก อย่าไปทำเลย อยู่บ้านเฉยๆไม่ชอบหรือไง
สบายจะตาย อย่าดื้นรนเลย
สาเหตุที่สำคัญ เพราะอะไรรู้ไหมค่ะ พ่อแม่เราอายคนอื่น อายที่ถ้าคนอื่นมาเห็นว่าเราทำงานจะเอาพ่อแม่ไปนินทา
ขายของตลาดนัดก็อาย ร้านอาหารก็อาย งานห้างก็อาย ให้ตายเถอะ!!! ต่างจังหวัดนะคะ ไม่ใช่กทม.
จะได้หางานได้ง่ายดายขนาดนั้น ย้ำนะคะ ! เราไม่เลือกงาน แต่พ่อแม่เราเลือกค่ะ เลือกมากด้วย
จนพี่ที่กรมแรงงานยังบอกว่า...หนูโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กอนุบาล ยังให้พ่อแม่ไปรับส่งอยู่อีกเหรอ?
และที่เราเครียดคือ ตอนนี้รายได้หลักอยู่ที่พ่อคนเดียวค่ะ เกิดพ่อเป็นอะไรขึ้นมา หรือโดนไล่ออกจากงานสักวันหนึ่ง
เราก็ต้องดิ้นรนไปทำงานอยู่ดี แล้วมันต่างกับตอนนี้ยังไงหรือคะ ? เราไม่เข้าใจ
รู้นะ ...ว่าหมดหนี้แล้ว ไม่อยากให้เราไปทำงานลำบากอีก แต่อะไร... เราสงสัยบ้านเราไม่รวยนะ พ่อทำงานไม่มีเงินเหลือเก็บเลยแต่ละเดือน
แม่ก็ไม่ได้ทำงาน เป็นแม่บ้าน แล้วแม่ก็ชอบบอกว่า ให้หาผู้ชายรวยๆ หรือผู้ชายแบบพ่อที่เลี้ยงเราได้ เราจะได้ไม่ต้องทำงาน
โอเคค่ะทุกคน เรารู้ เรารู้เสมอว่าแม่หวังดี เพราะไม่อยากให้เราตรากตรำกลับไปทำงานลำบากหลังขดหลังแข็งอีก
แต่เราไม่อยากเกาะผู้ชายกิน เราอยากหาเงินจากความสามารถของเราเอง เราอยากหาเงินด้วยลำแข้งของเราเอง
คือเราคิดแพลนไว้ในหัวหมดแล้ว ว่าเราต้องมีเงินเดือนเท่าไหร่? เราจะนำเงินไปลงทุนอะไรบ้าง? เช่น หุ้น กองทุน กองทุน
เราก็ศึกษาตลอด เรารู้แล้วว่าเป้าหมายชีวิตเราต้องการอะไร? อยากเกษียณต้องมีเงินเท่าไหร่?
แต่มันต้องใช้เงิน เราจึงอยากทำงานประจำ เก็บเงินมาลงทุนไงค่ะ เราได้สบายจริงๆสักที
เราทนไม่ไหวแล้วนะ ให้มาเกาะพ่อกินแบบนี้ เราอยากทำงาน เราผิดมากเลย เราไม่ได้ฆ่าใครตายหรือไปตบตีใครสักหน่อย
ถ้าบ้านรวยมีธุรกิจครอบครัว มีที่ดินสวนผลไม้ทำกิน มีเงินให้เราใช้ถลุงเล่น จะไม่ว่าสักคำเลย ที่ไม่ต้องให้เราทำงานเนี่ย
แต่ทุกคนค่ะ บ้านเราฐานะปานกลางค่อนไปทางจน แบบพอมีพอกิน อยู่บ้านเช่า รถต้องผ่อน เงินเก็บในครอบครัวไม่มี
ที่ดิน สวนผลไม้ไม่มี และพ่อแม่ก็เอาแต่ซื้อลอตเตอรี่ทุกงวด และฝันว่าสักวันฉันจะถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1
บ้าไปแล้ว !!! ไม่ผิดที่ซื้อลอตเตอรี่ แต่ไหว้ขอโดยไม่ทำงาน เรารู้ยังไงพระท่านก็ไม่ช่วย
เราเบื่อมาก เราควรทำยังไงดีคะ ไปสมัครงานมาหลายที่จนรูปหมดไปหลายโหล เอกสารหมดไปไม่รู้กี่สิบไป
ก็ยังไม่เรียก คนเต็มบ้างล่ะ มีเด็กฝากเข้ามาเสียบทำแทนเราที่เข้าไปสมัครก่อน เราต้องทำใจหลายเรื่องมากค่ะ
เราไม่มีเส้น ไม่มีสาย เราไม่มีผู้ใหญ่ที่จะฝากเข้าทำงานได้เลย เราต้องใช้ความสามารถของตัวเอง
เรารู้ดี
ถามว่าท้อไหม? โคตรๆ ทุกวันนี้เราประหยัดมาก เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า ครีมเราไม่ซื้อเลย
เราอยู่แบบเรียบง่ายสุดๆ แบบว่าส่วนใหญ่จะหมดกินไปกับค่าของกิน และค่าหนังสือ หรือคอร์สเรียนพัฒนาตัวเองค่ะ
แต่เราก็ไม่ค่อยลงคอร์สแล้ว หนังสือไม่ซื้อไปยืมห้องสมุดแทน ของกินก็พยายามกินในบ้านที่มี
ไม่กล้าใช้เงินเลย ด้วยความที่กลัวเกินวันหนึ่งพ่อตกงาน แล้วเราไม่มีเงินติดตัวสักบาทเราลำบากแน่
เราจึงเก็บเงินที่เรามีอย่างดีที่สุด ไม่ใช้เลย จริงๆ
เราเหมือนคนที่ปล่อยวาง ปลงซึ่งทุกสิ่ง อีกนิดเราก็จะโกนหัวบวชชีได้แล้วค่ะ
อยากรู้จริงๆ มีใครมีปัญหาแบบเราไหม? แล้วทำยังไงกันอ่ะ
เราจะไปสมัครงานทีไร โดนด่าทุกที ไม่รู้อะไรนักหนา
เราก็แค่ทำพอมีเงินเก็บมาลงทุน ไม่ได้อยากเป็นลูกจ้างใครเหมือนกัน
เพราะงานร้านอาหาร งานห้าง งานธนาคาร งานออฟฟิศ
เราทำมาหมดแล้ว จนเรารู้ว่าไม่ใช่เรา เราก็มีความสามารถพิเศษอยู่นะ
แต่มันยังทำเงินไม่ได้มากในตอนนี้ มันเป็นงานที่ต้องเวลา
แต่ท้องคนเราต้องกิน ชีวิตเราต้องเดินหน้าไปทุกวัน
ก้าวขาออกนอกบ้านก็ใช้เงินแล้ว จะบริจาคทำบุญช่วยเหลือใครก็ต้องใช้เงิน
ไม่สบายใช้เงิน เดินทางก็ใช้เงิน เราไม่ได้หน้าเงิน แต่การมีเงินมันจะช่วยให้ชีวิตเราสะดวกสบายมากขึ้นแค่นั้นเอง
หากใครเถียงเนี่ย งั้นต่อไปคุณห้ามใช้เงินสักบาทเลย ดูสิจะอยู่ได้ไหม?
แต่ถ้าใครมีสวน มีที่ทาง ฉันไม่เถียงไม่มีเงินก็ไม่อดตาย ส่วนคนที่ไม่มีล่ะคะ
วอนขอความเห็นใจ ช่วยแนะนำเราที ต้องอธิบาย ต้องสาธยายอะไร
ให้พ่อแม่ยอมให้เราทำงาน เลิกความคิดบ้าๆ ที่ให้เรามีชีวิตแบบคุณหนูจอมปลอมแบบนี้สักทีนึง
อยากทำงานโว้ยยยยยยย!!!
ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ที่อ่านจนจบ ^^
ย้ำอีกค่ะนะคะ ทุกคนเราขอร้อง โปรดตั้งใจตอบคำถามของเราอย่างจริงจัง
เพราะคำตอบของคุณจะสามารถช่วยชีวิตเราได้ และอาจพลิกอนาคตเราได้เลย
ขอบคุณมากค่ะ
ถ้าคุณเรียนจบแล้ว อยากทำงาน แต่พ่อแม่ไม่ให้ทำ ทั้งที่บ้านก็ไม่ได้รวย คุณจะทำอย่างไรคะ?
สวัสดีค่ะ เราอัดอั้นตันใจมากนานมาก จนไม่รู้ว่าจะปรึกษาใครดี จึงเลือกมาปรึกษาคนในพันทิปอาจจะได้คำตอบที่หลากหลายในการตัดสินใจ
ก่อนอื่นนะคะ เราเรียนจบแล้ว บรรลุนิติภาวะแล้ว บ้านเราไม่รวยนะคะ ก่อนหน้านี้บ้านเป็นหนี้เคยลำบากไม่มีเงินเรียน ต้องทำงานไปเรียนไป
จนจบ พอจบปัญหาก็เกิดตรงที่ว่าจากแต่ก่อนเราทำงานอะไรก็ได้ที่สุจริตแล้วได้เงิน พ่อแม่ให้ทำหมด เพราะตอนนั้นที่บ้านเป็นหนี้ไงค่ะ
ต้องช่วยพ่อทำงานหาเงินใช้หนี้แต่ละเดือน บ้านก็จะถูกยึด งานร้านอาหาร งานเสิร์ฟ งานล้างจาน งานเซเว่น ที่ต้องลำบาก อยู่หน้าเตาร้อนๆ
ยกของหนัก เราทำมาหมดแล้ว จนนับได้ว่ามีความสู้ชีวิตระดับหนึ่ง
เรื่องมันเกิดเมื่อเราจบป.ตรีนี่เองค่ะ เราไม่ได้เลือกงานนะคะ แต่พ่อแม่เราเลือกงาน งานหายากเจองานอะไรเราก็ทำๆไปก่อน
พอแม่รู้เราทำแคชเชียร์ห้างฯ ก็ไม่ได้ลำบากนะคะ ออกจะสบายแถมเงินดี แต่โทร.บีบให้เราลาออกไปหางานอื่นอยู่ได้
เราเองก็ตั้งใจจะทำงานเก็บเงินให้ได้สักก้อน สิ้นปีเขาก็มีโบนัสให้อีก แต่เพราะพ่อแม่มันดูไม่ดี ไม่มั่นคง โทร.มาพูดกล่อมบีบให้เราลาออก
ทุกวัน จนสุดท้ายเราก็ลาออกจริงๆ ค่ะ ไปได้งานที่สบายนะคะ แต่โคตรไกลที่พักเลย แล้วพอพ่อแม่เรามาเห็นสภาพห้องเรา
ก็มาเวทนาสงสารเราบอกทนทำไมให้กลับบ้าน เราเด็กต่างจังหวัดค่ะ
พอกลับมาบ้านต่างจังหวัดก็ไปทำเซเว่น พ่อแม่ก็ไปรับถึงที่ทำงาน มีวันหนึ่งของลงเราต้องทำต่อ แต่มันเลยเวลาเลิกงานแล้ว
พ่อแม่ก็พูดแต่ให้กลับบ้านไม่ต้องทำ ไม่ได้โอทีทำทำไม เราพูดยังไงพ่อแม่ก็ยังยืนไม่ยอมไป มันก็ดึกแล้ว เราสงสารพ่อแม่
เลยต้องยอมออก พอมางานอื่นๆ ก็เหมือนกัน เดี๋ยวทำเดี๋ยวให้ออกอยู่อย่างเนี่ย จนเราท้อT_T เคยคิดสั้นจะฆ่าตัวตาย
อยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้ทำ กลัวตายไปไม่รู้ได้ไปอยู่ที่ไหน มีชีวิตอยู่ยังมีคนเห็น ได้ยินเสียงเรา อุ่นใจกว่า
และเรารู้ว่ามันต้องมีทางออกที่ดีกว่านี้แน่นอน
จนเรามาขายของออนไลน์ เราไม่มีตังค์ ก็ทำแบบไม่สต็อก กินกำไรส่วนต่างไป ส่วนใหญ่จะเงียบ เราตั้งใจจะหาทุนมาสต็อกของ
ได้มีกำไรมากกว่านี้ เพราะฐานลุกค้าเราก็มี จึงพยายามหางานทำ แต่แล้วก็...อีหรอบเดิมไงค่ะ
พอเราไปบอกพ่อแม่ว่านี่ไง ที่นี่รับสมัครงาน เดี๋ยวไปสมัคร!
พ่อกับแม่ก็จะตอบว่า ไม่มีรถจะกลับยังไง หรือ เดี๋ยวเขาก็ให้ทำงานหนัก อย่าไปทำเลย อยู่บ้านเฉยๆไม่ชอบหรือไง
สบายจะตาย อย่าดื้นรนเลย
สาเหตุที่สำคัญ เพราะอะไรรู้ไหมค่ะ พ่อแม่เราอายคนอื่น อายที่ถ้าคนอื่นมาเห็นว่าเราทำงานจะเอาพ่อแม่ไปนินทา
ขายของตลาดนัดก็อาย ร้านอาหารก็อาย งานห้างก็อาย ให้ตายเถอะ!!! ต่างจังหวัดนะคะ ไม่ใช่กทม.
จะได้หางานได้ง่ายดายขนาดนั้น ย้ำนะคะ ! เราไม่เลือกงาน แต่พ่อแม่เราเลือกค่ะ เลือกมากด้วย
จนพี่ที่กรมแรงงานยังบอกว่า...หนูโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กอนุบาล ยังให้พ่อแม่ไปรับส่งอยู่อีกเหรอ?
และที่เราเครียดคือ ตอนนี้รายได้หลักอยู่ที่พ่อคนเดียวค่ะ เกิดพ่อเป็นอะไรขึ้นมา หรือโดนไล่ออกจากงานสักวันหนึ่ง
เราก็ต้องดิ้นรนไปทำงานอยู่ดี แล้วมันต่างกับตอนนี้ยังไงหรือคะ ? เราไม่เข้าใจ
รู้นะ ...ว่าหมดหนี้แล้ว ไม่อยากให้เราไปทำงานลำบากอีก แต่อะไร... เราสงสัยบ้านเราไม่รวยนะ พ่อทำงานไม่มีเงินเหลือเก็บเลยแต่ละเดือน
แม่ก็ไม่ได้ทำงาน เป็นแม่บ้าน แล้วแม่ก็ชอบบอกว่า ให้หาผู้ชายรวยๆ หรือผู้ชายแบบพ่อที่เลี้ยงเราได้ เราจะได้ไม่ต้องทำงาน
โอเคค่ะทุกคน เรารู้ เรารู้เสมอว่าแม่หวังดี เพราะไม่อยากให้เราตรากตรำกลับไปทำงานลำบากหลังขดหลังแข็งอีก
แต่เราไม่อยากเกาะผู้ชายกิน เราอยากหาเงินจากความสามารถของเราเอง เราอยากหาเงินด้วยลำแข้งของเราเอง
คือเราคิดแพลนไว้ในหัวหมดแล้ว ว่าเราต้องมีเงินเดือนเท่าไหร่? เราจะนำเงินไปลงทุนอะไรบ้าง? เช่น หุ้น กองทุน กองทุน
เราก็ศึกษาตลอด เรารู้แล้วว่าเป้าหมายชีวิตเราต้องการอะไร? อยากเกษียณต้องมีเงินเท่าไหร่?
แต่มันต้องใช้เงิน เราจึงอยากทำงานประจำ เก็บเงินมาลงทุนไงค่ะ เราได้สบายจริงๆสักที
เราทนไม่ไหวแล้วนะ ให้มาเกาะพ่อกินแบบนี้ เราอยากทำงาน เราผิดมากเลย เราไม่ได้ฆ่าใครตายหรือไปตบตีใครสักหน่อย
ถ้าบ้านรวยมีธุรกิจครอบครัว มีที่ดินสวนผลไม้ทำกิน มีเงินให้เราใช้ถลุงเล่น จะไม่ว่าสักคำเลย ที่ไม่ต้องให้เราทำงานเนี่ย
แต่ทุกคนค่ะ บ้านเราฐานะปานกลางค่อนไปทางจน แบบพอมีพอกิน อยู่บ้านเช่า รถต้องผ่อน เงินเก็บในครอบครัวไม่มี
ที่ดิน สวนผลไม้ไม่มี และพ่อแม่ก็เอาแต่ซื้อลอตเตอรี่ทุกงวด และฝันว่าสักวันฉันจะถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1
บ้าไปแล้ว !!! ไม่ผิดที่ซื้อลอตเตอรี่ แต่ไหว้ขอโดยไม่ทำงาน เรารู้ยังไงพระท่านก็ไม่ช่วย
เราเบื่อมาก เราควรทำยังไงดีคะ ไปสมัครงานมาหลายที่จนรูปหมดไปหลายโหล เอกสารหมดไปไม่รู้กี่สิบไป
ก็ยังไม่เรียก คนเต็มบ้างล่ะ มีเด็กฝากเข้ามาเสียบทำแทนเราที่เข้าไปสมัครก่อน เราต้องทำใจหลายเรื่องมากค่ะ
เราไม่มีเส้น ไม่มีสาย เราไม่มีผู้ใหญ่ที่จะฝากเข้าทำงานได้เลย เราต้องใช้ความสามารถของตัวเอง
เรารู้ดี
ถามว่าท้อไหม? โคตรๆ ทุกวันนี้เราประหยัดมาก เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า ครีมเราไม่ซื้อเลย
เราอยู่แบบเรียบง่ายสุดๆ แบบว่าส่วนใหญ่จะหมดกินไปกับค่าของกิน และค่าหนังสือ หรือคอร์สเรียนพัฒนาตัวเองค่ะ
แต่เราก็ไม่ค่อยลงคอร์สแล้ว หนังสือไม่ซื้อไปยืมห้องสมุดแทน ของกินก็พยายามกินในบ้านที่มี
ไม่กล้าใช้เงินเลย ด้วยความที่กลัวเกินวันหนึ่งพ่อตกงาน แล้วเราไม่มีเงินติดตัวสักบาทเราลำบากแน่
เราจึงเก็บเงินที่เรามีอย่างดีที่สุด ไม่ใช้เลย จริงๆ
เราเหมือนคนที่ปล่อยวาง ปลงซึ่งทุกสิ่ง อีกนิดเราก็จะโกนหัวบวชชีได้แล้วค่ะ
อยากรู้จริงๆ มีใครมีปัญหาแบบเราไหม? แล้วทำยังไงกันอ่ะ
เราจะไปสมัครงานทีไร โดนด่าทุกที ไม่รู้อะไรนักหนา
เราก็แค่ทำพอมีเงินเก็บมาลงทุน ไม่ได้อยากเป็นลูกจ้างใครเหมือนกัน
เพราะงานร้านอาหาร งานห้าง งานธนาคาร งานออฟฟิศ
เราทำมาหมดแล้ว จนเรารู้ว่าไม่ใช่เรา เราก็มีความสามารถพิเศษอยู่นะ
แต่มันยังทำเงินไม่ได้มากในตอนนี้ มันเป็นงานที่ต้องเวลา
แต่ท้องคนเราต้องกิน ชีวิตเราต้องเดินหน้าไปทุกวัน
ก้าวขาออกนอกบ้านก็ใช้เงินแล้ว จะบริจาคทำบุญช่วยเหลือใครก็ต้องใช้เงิน
ไม่สบายใช้เงิน เดินทางก็ใช้เงิน เราไม่ได้หน้าเงิน แต่การมีเงินมันจะช่วยให้ชีวิตเราสะดวกสบายมากขึ้นแค่นั้นเอง
หากใครเถียงเนี่ย งั้นต่อไปคุณห้ามใช้เงินสักบาทเลย ดูสิจะอยู่ได้ไหม?
แต่ถ้าใครมีสวน มีที่ทาง ฉันไม่เถียงไม่มีเงินก็ไม่อดตาย ส่วนคนที่ไม่มีล่ะคะ
วอนขอความเห็นใจ ช่วยแนะนำเราที ต้องอธิบาย ต้องสาธยายอะไร
ให้พ่อแม่ยอมให้เราทำงาน เลิกความคิดบ้าๆ ที่ให้เรามีชีวิตแบบคุณหนูจอมปลอมแบบนี้สักทีนึง
อยากทำงานโว้ยยยยยยย!!!
ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ที่อ่านจนจบ ^^
ย้ำอีกค่ะนะคะ ทุกคนเราขอร้อง โปรดตั้งใจตอบคำถามของเราอย่างจริงจัง
เพราะคำตอบของคุณจะสามารถช่วยชีวิตเราได้ และอาจพลิกอนาคตเราได้เลย
ขอบคุณมากค่ะ