เรื่องมีอยู่ว่า
ตอนเด็กเราถูกล่วงละเมิดทางเพศทางเพศโดยอาเขยที่เขาตั้งใจวางแผนร่วมมือกับอาซึ่งเป็นน้องสาวของพ่อแท้ๆ พอเกิดเรื่องเราก็เคยบอกมาตั้งแต่แรกๆแต่พ่อและแม่ไม่สนใจมองข้ามมันไปเฉยๆจนอายุ15เรอดทนไม่ไหวจึงอยากจะบอกกับแม่เพราะคิดว่าแม่น่าไว้ใจแต่ก่อนแม่จะรู้เรื่องแม่ทั้งตบทั้งตีเราด้วยไม้ไผ่อันใหญ่ๆแล้วบังตับให้เราพูดว่าเกิดเรื่องอะไรพอเราบอกไปเรื่องต่างๆก็ไม่ได้รับการแก้ไขทุกวันนี้เราก็อยู่ด้วยความหวาดกลัวหวาดผวาเพราะคนที่กระทำเรามันอยู่บ้านตรงข้ามกันแล้วมันก็ยังเยาะเย้ยอยู่ทุกวันเราไม่เคยได้ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติเราพยายามมองหาความคิดด้านบวกมาคอยสั่งสอนตัวเองอยู่ตลอดเวลา ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราเราต้องผ่านมันไปให้ได้แล้วทำให้ชินทั้งๆที่ตัวเรามีปัญหาเราไม่ปกติกลางคืนไม่เคยหลับสนิทได้เลยจิตใต้สำนึกมันจดจำตลอดว่าถูกกักขังถูกมันกระทำในรูปแบบไหนเราเคยท้อมากฆ่าตัวตายแต่ไม่สำเร็จเพราะดึงสติของตัวเองกลับมาก่อนจากนั้นก็สรรหาวิธีให้กำลังใจตัวเองมาตลอด แต่เราก็เข้าใจในความหวังดีของพ่อแม่โดยแม่จะบังคับกีดกันความคิดของเราทุกอย่างทำให้เราหมดความหวังหมดกำลังใจเพราะเขาคิดว่าสิ่งที่เขาปกป้องอยู่มันดีที่สุดสำหรับเขา เราพยายามหลายอย่างเพื่ออยากให้ชีวิตของตัวเองดีขึ้นอยากออกไปเจอประสบการณ์อยากเอาตัวเองออกจากสถานที่แห่งนี้แต่เขาก็ไม่ให้แสดงความคิดเห็นใดๆเลยเขาเอาความคิดเขาเป็นใหญ่เสมอแล้วก็มีแต่ความคิดด้านลบ ซึ่งเวลาดูข่าวฆ่ากันตาย ขมขื่น เขาก็มักจะเอาสิ่งเรานี้มาตอกย้ำซ้ำเติมเราอยู่บ่อยๆ ว่าถ้าเราออกไปเราจะตายแบบนี้ เขาสอนไม่ให้เราคบใครห้ามคบเพื่นห้ามไว้ใจใครให้ไว้ใจเขาคนเดียวเงินเดือนมีเท่าไหร่ต้องให้เขาเก็บให้หมดจนวันนึงเราต้องร่วมกำลังใจอีกครั้งเพื่อจะเปลี่ยนชีวิตตัวเองให้ดีขึ้นโดยอยากออกไปทำงานที่อื่นเอาตัวเองออกไปให้พ้นแต่สิ่งที่ได้คือถ้าเราไปเขาจะฆ่าตัวตายเขายายามฉุดรั้งเราทุกอย่างเราเลยใช้สติและกลับมาคิดให้ตัวเองเข้าใจใหม่ ว่าเราต้องรักษาตัวเองให้ปกติต้องหายจากโรคนี้ให้ได้จะได้ใช้ชีวิตแบบคนปกติกับเขาบ้างแต่เขาก็ยังคงต่อต้านที่เราจะไปรักษาตัวเองเขามองว่าเราคิดมากไปเองไม่ได้ป่วยแค่เป็นคนขี้เกียจเราก็ยังโดนด่าโดนซ้ำเติมอยู่ทุกวัน เราเหนื่อยมากในการรวบรวมพลังบวกมาให้กำลังใจตัวเองในทุกๆวันเราไปรักษาแต่ก็ยังต้องกลับมาอยู่ที่เดิมสถานที่เดิมๆก็ไม่รู้ว่าจะหายได้มั้ย หรือไม่ก็อาจจะบ้าในที่สุด เราควรออกจากสถานที่แห่งนี้ไปใช่มั้ยคะ