พระพุทธเจ้าสอนอริยสัจจ์4
ไม่เห็นมีใครกำหนดทุกข์ได้เลย
อยู่ๆก็กำหนดนิพพาน หลงตามตำรา
หลงในคำสอน ไม่รู้ว่าแก่นแท้ของศาสนาพุทธคืออะไร
วันๆยกแต่ตำรามาแปะ แต่ไม่ปฏิบัติให้ถึงพร้อม
อ่านตำราทั้งวันจนขึ้นใจก็คิดว่าตนเห็นวิปัสสนาแล้ว
เป็นไตรลัษณ์แล้ว เห็นตนไม่ใช่ สัตว์ คน สิ่งของแล้ว
วิปัสสนึก ทั้งนั้น แล้วก็เชื่อว่าตนเห็นเช่นนั้นจริงก็เกิดวิปัสสนูปกิเลส
นึกว่าตนได้ดวงตาเห็นธรรมแล้ว แสงสว่างเกิดแล้ว ญาณทัศนะเกิดแล้ว
จะมารู้สึกตัวอีกครั้งตอนที่ตนใกล้จะตาย เพราะกลัวตาย
ที่ไปนึกว่าไม่กลัวตายมันช่วยอะไรไม่ได้
ที่ไปนึกว่าขันธ์5 ไม่ใช่ของเรามันช่วยอะไรไม่ได้
ที่ไปนึกว่า สัพเพสังขาราอนิจจัง  สัพเพธรรมาอนัตตาติ มันช่วยอะไรไม่ได้
เพราะตนมีอัตตาในขันธ์5 อยู่ กล้วตายอยู่ หวงร่างกาย สังขาร สมบัติ ฯลฯ อยู่