เราเคยคุยกับผช.คนนึงเมื่อประมาณสองปีที่แล้วคือทำทุกอย่างเหมือนแฟนกัน
แต่ไม่ได้ใช้สถานะแฟนกันเฉยๆ แต่หลังจากนั้นก็เลิกคุยกับด้วยเหตุผลที่ว่า
เขาอยากเป็นเพื่อนกับเรามากกว่า แต่ตอนนั้นเราเสียใจมาก ก็คงจะเข้าใจนะคะ
อยู่ดีๆจะให้เป็นเพื่อนก็คงยาก แต่เหมือนเรากับเค้าตัดกันไม่ขาดจริงๆ เพราะ
เขาจะทักเรามาเป็นช่วงๆซึ่งเราก็ชินเพราะเขาจะแบบมาๆไปๆ ไม่ได้คุยกันตลอด
แต่ที่ผ่านมาแทบทุกครั้งจะเป็นเขาก่อนที่ทักเรามา และหลายครั้งที่เขาทักเรามา
เพราะเมาและเขาก็มักจะพูดว่าเขาคิดถึงเรา แต่เราก็ไม่เคยถามนะคะว่าคิดถึง
แล้วทำไมไม่กลับมา เพราะรู้ว่าถามยังไงก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดีและซึ่งเหมือน
เราพยามสร้างกำแพง แต่เขาก็จะเข้ามาพังตลอด แต่ตั้งแต่ที่เราเลิกคุยกัน
เขาก็ไม่มีแฟน เราก็ไม่มีแฟน ซึ่งเราไม่รู้ว่ามันมีเหตุผลอะไรที่ทำให้เรากลับ
มาคุยกันแบบจริงๆจังๆไม่ได้อีก เรายังแอบหวังทุกครั้งที่เขากลับมาคุย
แต่มันก็ไม่เคยเป็นไปได้เลย ก็ได้แค่คิดถึงเขาตลอด ตอนรู้จักกันแรกเราจะเป็น
คนที่รู้สึกอะไรก็พูด อยากได้ตำตอบอะไรก็จะถาม แต่หลังๆเรายอมรับว่าเราเฉยชา
ลงมาก เราไม่พูดไม่ถาม คืออยากอยู่ก็อยู่อยากไปก็ไป แต่ลึกๆเราเสียใจมากน่ะ
มันเป็นความรู้สึกที่มันไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดยังไงอ่ะ มันสับสนมันงงไปหมด
แต่เราแค่ไม่รู้จะพูดกับใครได้บ้าง

ปล.ขอบคุณนะคะถ้าใครอ่านจบ เราแค่เหนื่อยกับมันเราหาทางออกไม่ได้จริงๆ
เราแค่อยากระบายความรู้สึกนี้ออกไปจากใจบ้าง