ตามหัวข้อเลยค่ะ ความจริงเรายอมรับว่าเราอ่อนประสบการณ์ทางด้านความรักมาก เราเป็นคนที่ถ้ามีคนทักมาแล้วไม่ถูกชะตาเราจะไม่คุยด้วยเลยทำให้ไม่เคยมีแฟน แต่มีคนนึงที่ทำให้เราแอบปลื้ม แปลกที่ว่าทีแรกเราแค่แอบปลื้มเฉยๆเพราะแค่เค้าตรงสเปคเรา แต่ดันได้คุยกันจริงๆ ตอนแรกเราคุยกันได้ดีมาก เค้าแคร์เราดีมากค่ะ แต่หลังๆเค้าก็ทำให้เรารอ อ้างนู่นนี่นั่น เราพยายามไม่คิดมาก สุดท้ายแล้วก็เลิกคุยกันด้วยเหตุผลที่งงๆ เหตุผลนี้มันใช้ได้ด้วยเหรอ555 แต่ก็ต้องเข้าใจอีกระดับนึงว่ามันก็แค่สถานะคนคุย ถ้าจะลองคุยด้วยมันก็ไม่แปลก ดีกว่าเป็นแฟนกันแล้วรับกันไม่ได้ แต่ถ้ามาคุยเพื่อแก้เหงา คนโดนลองมันเจ็บ โดนให้ความหวังมากๆนี่มันก็คิดไปไกลมากนะคะ555 ตอนนี้เราก็ไม่มีแฟนเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือเค้ามีคนคุยใหม่ ใช่สี้เลือกได้นี่นา เราก็อยู่เฉยๆของเรา มีส่องบ้างอะไรบ้างแต่ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่อยู่ดีๆเค้าก็มาทำเหมือนเป็นพี่น้องกัน นี่ยังไม่ได้บอกเลยว่าอยากเป้นพี่น้องด้วยรึป่าว อยากบอกมากว่าพี่น้องมีเยอะแล้วไม่เอาเพิ่ม เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันก็พอค่ะ ยิ่งแบบนี้เรายิ่งคิดถึงเรื่องเก่าๆ เริ่มคิดถึง อารมณ์เราแบบมันเว่อร์มากเกิน แฟนเก่าก็ไม่ใช่ทำเป็นห่วงหาอาวรณ์เค้า555 เราก็ได้แต่คิดว่าทำไมเราถึงไม่อันฟอลต่างๆในโซเชี่ยลทั้งๆที่เค้าก็เพ้อถึงคนใหม่ทุกวัน ทำไมเราถึงไม่เกลียดทั้งๆที่เป็นคนที่โดนเท ตอนนี้เราตั้งคำถามกับตัวเองว่าชอบจริงๆหรือเสียดายเวลาดีๆกันแน่...