สวัสดีครับ เพื่อนๆ พี่ๆ ชาวพันทิป
สืบเนื่องจากผมได้เข้าไปอ่านกระทู้ ของ สมาชิกในเว็ปไซต์นี้ ตามหัวข้อด้านบน
link *
https://m.ppantip.com/topic/36697554?
แล้วได้เข้าไปอ่านคอมเม้นต่างๆเล่นๆ
ใจความสรุปรวมๆ ของ กระทู้ข้างต้น อารมณ์จะประมาณว่า เจอคนที่ชอบ ที่รู้สึกว่าใช่ แต่เขามีคู่ของเขาอยู่แล้ว หรือไปเจอในขณะที่เรามีแฟนอยู่แล้ว
แล้วถามความเห็นว่า คนส่วนใหญ่เคยเป็นไหม และ จัดการกับความรู้สึกตัวเองอย่างไร ...
โดยส่วนตัว ผมเอง ผมมองว่ามันเรื่องธรรมดานะครับ เพราะคนเรา มีโอกาสที่จะเจอคนที่ถูกใจและรู้สึกว่าใช่ มันไม่ใช่น้อยๆเลย ซึ่งผมเองก็เคยเจอ แล้วสุดท้ายมันก็ผ่านไป....
แต่ผมกับรู้สึกว่า ประโยค ของหัวข้อกระทู้นี้ สำหรับผมตอนนี้ เรื่องราวมันต่างออกไป
วันนี้ ผมมีเรื่องของผม จะมาเล่าให้ฟัง มาปรึกษา และ ขออนุญาติ ใช้พื้นที่ตรงนี้ เป็นการระบายเรื่องราว ความรู้สึกของผม ไว้ ณ ตรงนี้ด้วยครับ
....ก่อนอื่นเลย ขอเกริ่นนำคร่าวๆก่อนนะครับ ว่าตัวของผมเองนั้น เป็นคนที่ชอบคนง่ายนะครับ ประมาณว่าเจอคนนั้น คนนี้ เข้ามาทำให้ประทับใจ ก็รู้สึกชอบ รู้สึกประทับใจได้ง่าย(ผมไม่ใช่คนที่ยึดติดกับสเปค อะไร คือสเปคมันก็มีอยู่ แต่สุดท้ายผมกับแพ้ผู้หญิงที่รอยยิ้มทุกทีครับ ไม่ว่าเธอจะใช่สเปคผม หรือ ไม่ใช่ก็ตาม) ....แต่ผมกับรักคนได้ยากมากๆครับ เหมือนด้วยอะไรหลายๆอย่าง สถานะการณ์ต่างๆ มันทำให้ส่วนใหญ่ ผมอยู่คนเดียว ใช้ชีวิตอยู่กับตัวเอง แล้วก็สร้างกำแพงขึ้นมาปิดกั้น...
ย้อนกลับไปสมัยเรียนมัธยมปลาย ผมก็เคยมีแฟนครับ เหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป แต่อาจต่างตรงที่ เธอเป็นแฟนคนแรกของผม และ เป็นคนที่ 2 ที่ผมรู้สึกแอบรัก ...
ทุกช่วงเวลาตอนนั้น มันเป็นอะไรที่ดีมากๆ และผมก็จดจำได้ ทุกภาพ ทุกตอน ทุกความทรงจำ
..ผมได้เสียเธอไปครับ เธอจากผมไปจากอุบัติเหตุรถชน
เรื่องนั้น ผมขอไม่พูดถึง ไม่ใส่รายละเอียดอะไรมากครับ
# มาเข้าเรื่องกัน
" life "
นับจากวันนั้น ผมค่อยๆใช้เวลา ที่จะพยุงตัวเองขึ้นมา และให้ตัวเองกลับมาแข็งแรงอีกครั้ง เวลาส่วนหนึ่ง ก็ใช้ไปกับ คุณแม่ของเธอ เธอเป็นลูกคนเดียวครับและอยู่กับแม่ 2 คน และคุณแม่เธอก็สนิทกับผม เห็นผมเป็นลูกชาย ผมจึงทิ้งตรงนี้ไม่ได้
ผมใช้เวลา จนตัวเองค่อยๆแข็งแรง พร้อมกับแม่เธอที่ค่อยๆแข็งแรงไปด้วยกัน
..จากเรื่องราวในวันนั้น ทำให้ผมกลายเป็นคนที่ค่อนข้างปิดตัวเอง ผมปฏิเสธสังคม โลกภายนอก เหล้า-เบียร์ - ปาร์ตี้ จากปกติที่ไม่ค่อยชอบอยู่แล้ว
ก็ทำให้ผมห่างเหิน จากสังคมเพื่อน เรื่องพวกนี้ไปโดยปริยาย
ผมหมด แม้กระทั่งอารมณ์กำหนัด ที่เป็นอารมณ์ธรรมชาติ ไม่มี ไม่โหยหา หนังอย่างว่า ก็ไม่ดู หมดอารมณ์แม้แต่เห็นรูปผู้หญิงแต่งตัวโชว์ และขยาดไปเลย... ผมใช้เวลานานมากๆ หมดเวลาไปกับการอยู่กับตัวเอง ทำกิจกรรมที่ตัวเองชอบ ตั้งแต่เรียน ทำงาน ทำนู่น ทำนี่ บางวันก็อยู่แต่กับบ้านนอนตื่นสายไม่ทำอะไร
ผมใช้เวลาเป็นอยู่อย่างนี้ เกือบๆ 2 ปี จนเคยคิดว่าตัวเองตายด้านไปแล้ว
แล้วผมก็ค่อยๆหลุดออกมา ค่อยๆดีขึ้น ผมกลับมาใช้ชีวิต เดินหน้าชีวิตให้เป็นปกติ อยู่กับเพื่อน ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ ผมเป็นคนชอบท่องเที่ยว ชอบไปนู่นไปนี่ ไปตามสถานที่ธรรมชาติ ไปนอนป่า , ไปร่องถ้ำ , ไปน้ำตก , ไปดำน้ำ
ผมเลือกทำงานในสิ่งที่ตัวเองรัก เลือกทำตามความฝัน อยากทำฝันตัวเองให้สำเร็จ มีกิจการร้านเล็กๆเป็นของตัวเองในสิ่งที่ตัวเองชอบ ...แต่ความฝันมันก็ไม่ได้โปรยด้วยกลีบกุหลาบ มันไม่ได้ง่ายดาย มันมีปัญหา มันมีอุปสรรค และก็เหมือนว่าชะตา และ ฟ้า ไม่ได้กำหนดมาให้ผมฟันฝ่าไปได้ง่ายดายขนาดนั้น
หลายๆครั้งที่ผมมีปัญหา มันกระทบมาก กระทบจนผมต้องหยุด เพราะผมกลัว กลัวการล้มเหลว แต่ผมก็ไม่คิดล้มเลิกนะ ผมคิดแล้วคิดอีก กว่าจะกลับมาทำอะไรต่อมิอะไร
มันทำให้ในหัวผม ไม่มีเวลาที่จะคิดเรื่องรักๆใคร่ๆ หรือ การพบรักครั้งใหม่
มันทำให้ผมมองว่า ...
" ** เราต้องมีความสุขกับชีวิตตัวเองให้ได้ก่อน เอ็นจอยกับชีวิตตัวเองก่อน ทำชีวิตตัวเองให้ดีก่อน มีความสุขด้วยตัวเองจริงๆให้ได้ เมื่อนั้น เราถึงจะเปิดใจ ออกไปรักใคร เปิดออกไปรับใครเข้ามา และเราก็จะมอบความสุข เติมเต็มให้เค้า "
ผมคิดว่า เฮ้ย เราโตแล้วนะ เราไม่ใช่เด็กๆแล้ว เราไม่ได้จะคบใครเพื่อแก้เหงา เพื่อให้ตัวเองไม่โสด แต่คนที่จะเข้ามาในชีวิตเราต่อจากนี้ คือคนที่จะร่วมเดินทางต่อไปด้วยกันกับเรา คือ คนที่จะเป็นคู่ชีวิต และเราต้องพร้อม เราต้องดูแลเค้าได้
..ซึ่ง ที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ ผมยังไม่พร้อมครับ ตัวผมเองยังไม่ดีพอ ผมยังไม่มีอะไร ผมยังไม่ประสบความสำเร็จ ยังเหลวแหลก ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันซักอย่าง
ตอนนี้ผมรับงานฟรีแลนซ์อยู่ครับ เคยทำค่อนข้างหลายอย่าง ถึงแม้ว่าที่บ้านจะพอมีธุระกิจครอบครัวรองรับ แต่ธุระกิจของผมเอง ที่เป็นความฝันของผม ผมก็ยังทำมันได้ไม่สำเร็จ...
ไม่ใช่ว่าผมจีบใครไม่เป็นเลย ไม่ใช่ว่าผมไม่มีใครเข้ามา แต่เพราะตรงนี้มันทำให้ผมปิดกั้น มันทำให้ผมไม่กล้ารักใคร ไม่กล้าทำความรู้จักกับใคร
...แต่แล้ว คนที่ทำให้ความรู้สึกผมเปลี่ยนไป ก็วนเข้ามาจนได้
( to be continued )
จากกระทู้ ของ สมาชิกหมายเลข 3631497 "เคยเป็นมั๊ย...เจอคนที่ใช่..ในเวลาที่เราไม่สามารถทำอะไรได้...ทั้งที่หัวใจบอกว่า...."
สืบเนื่องจากผมได้เข้าไปอ่านกระทู้ ของ สมาชิกในเว็ปไซต์นี้ ตามหัวข้อด้านบน
link *
https://m.ppantip.com/topic/36697554?
แล้วได้เข้าไปอ่านคอมเม้นต่างๆเล่นๆ
ใจความสรุปรวมๆ ของ กระทู้ข้างต้น อารมณ์จะประมาณว่า เจอคนที่ชอบ ที่รู้สึกว่าใช่ แต่เขามีคู่ของเขาอยู่แล้ว หรือไปเจอในขณะที่เรามีแฟนอยู่แล้ว
แล้วถามความเห็นว่า คนส่วนใหญ่เคยเป็นไหม และ จัดการกับความรู้สึกตัวเองอย่างไร ...
โดยส่วนตัว ผมเอง ผมมองว่ามันเรื่องธรรมดานะครับ เพราะคนเรา มีโอกาสที่จะเจอคนที่ถูกใจและรู้สึกว่าใช่ มันไม่ใช่น้อยๆเลย ซึ่งผมเองก็เคยเจอ แล้วสุดท้ายมันก็ผ่านไป....
แต่ผมกับรู้สึกว่า ประโยค ของหัวข้อกระทู้นี้ สำหรับผมตอนนี้ เรื่องราวมันต่างออกไป
วันนี้ ผมมีเรื่องของผม จะมาเล่าให้ฟัง มาปรึกษา และ ขออนุญาติ ใช้พื้นที่ตรงนี้ เป็นการระบายเรื่องราว ความรู้สึกของผม ไว้ ณ ตรงนี้ด้วยครับ
....ก่อนอื่นเลย ขอเกริ่นนำคร่าวๆก่อนนะครับ ว่าตัวของผมเองนั้น เป็นคนที่ชอบคนง่ายนะครับ ประมาณว่าเจอคนนั้น คนนี้ เข้ามาทำให้ประทับใจ ก็รู้สึกชอบ รู้สึกประทับใจได้ง่าย(ผมไม่ใช่คนที่ยึดติดกับสเปค อะไร คือสเปคมันก็มีอยู่ แต่สุดท้ายผมกับแพ้ผู้หญิงที่รอยยิ้มทุกทีครับ ไม่ว่าเธอจะใช่สเปคผม หรือ ไม่ใช่ก็ตาม) ....แต่ผมกับรักคนได้ยากมากๆครับ เหมือนด้วยอะไรหลายๆอย่าง สถานะการณ์ต่างๆ มันทำให้ส่วนใหญ่ ผมอยู่คนเดียว ใช้ชีวิตอยู่กับตัวเอง แล้วก็สร้างกำแพงขึ้นมาปิดกั้น...
ย้อนกลับไปสมัยเรียนมัธยมปลาย ผมก็เคยมีแฟนครับ เหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป แต่อาจต่างตรงที่ เธอเป็นแฟนคนแรกของผม และ เป็นคนที่ 2 ที่ผมรู้สึกแอบรัก ...
ทุกช่วงเวลาตอนนั้น มันเป็นอะไรที่ดีมากๆ และผมก็จดจำได้ ทุกภาพ ทุกตอน ทุกความทรงจำ
..ผมได้เสียเธอไปครับ เธอจากผมไปจากอุบัติเหตุรถชน
เรื่องนั้น ผมขอไม่พูดถึง ไม่ใส่รายละเอียดอะไรมากครับ
# มาเข้าเรื่องกัน
" life "
นับจากวันนั้น ผมค่อยๆใช้เวลา ที่จะพยุงตัวเองขึ้นมา และให้ตัวเองกลับมาแข็งแรงอีกครั้ง เวลาส่วนหนึ่ง ก็ใช้ไปกับ คุณแม่ของเธอ เธอเป็นลูกคนเดียวครับและอยู่กับแม่ 2 คน และคุณแม่เธอก็สนิทกับผม เห็นผมเป็นลูกชาย ผมจึงทิ้งตรงนี้ไม่ได้
ผมใช้เวลา จนตัวเองค่อยๆแข็งแรง พร้อมกับแม่เธอที่ค่อยๆแข็งแรงไปด้วยกัน
..จากเรื่องราวในวันนั้น ทำให้ผมกลายเป็นคนที่ค่อนข้างปิดตัวเอง ผมปฏิเสธสังคม โลกภายนอก เหล้า-เบียร์ - ปาร์ตี้ จากปกติที่ไม่ค่อยชอบอยู่แล้ว
ก็ทำให้ผมห่างเหิน จากสังคมเพื่อน เรื่องพวกนี้ไปโดยปริยาย
ผมหมด แม้กระทั่งอารมณ์กำหนัด ที่เป็นอารมณ์ธรรมชาติ ไม่มี ไม่โหยหา หนังอย่างว่า ก็ไม่ดู หมดอารมณ์แม้แต่เห็นรูปผู้หญิงแต่งตัวโชว์ และขยาดไปเลย... ผมใช้เวลานานมากๆ หมดเวลาไปกับการอยู่กับตัวเอง ทำกิจกรรมที่ตัวเองชอบ ตั้งแต่เรียน ทำงาน ทำนู่น ทำนี่ บางวันก็อยู่แต่กับบ้านนอนตื่นสายไม่ทำอะไร
ผมใช้เวลาเป็นอยู่อย่างนี้ เกือบๆ 2 ปี จนเคยคิดว่าตัวเองตายด้านไปแล้ว
แล้วผมก็ค่อยๆหลุดออกมา ค่อยๆดีขึ้น ผมกลับมาใช้ชีวิต เดินหน้าชีวิตให้เป็นปกติ อยู่กับเพื่อน ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ ผมเป็นคนชอบท่องเที่ยว ชอบไปนู่นไปนี่ ไปตามสถานที่ธรรมชาติ ไปนอนป่า , ไปร่องถ้ำ , ไปน้ำตก , ไปดำน้ำ
ผมเลือกทำงานในสิ่งที่ตัวเองรัก เลือกทำตามความฝัน อยากทำฝันตัวเองให้สำเร็จ มีกิจการร้านเล็กๆเป็นของตัวเองในสิ่งที่ตัวเองชอบ ...แต่ความฝันมันก็ไม่ได้โปรยด้วยกลีบกุหลาบ มันไม่ได้ง่ายดาย มันมีปัญหา มันมีอุปสรรค และก็เหมือนว่าชะตา และ ฟ้า ไม่ได้กำหนดมาให้ผมฟันฝ่าไปได้ง่ายดายขนาดนั้น
หลายๆครั้งที่ผมมีปัญหา มันกระทบมาก กระทบจนผมต้องหยุด เพราะผมกลัว กลัวการล้มเหลว แต่ผมก็ไม่คิดล้มเลิกนะ ผมคิดแล้วคิดอีก กว่าจะกลับมาทำอะไรต่อมิอะไร
มันทำให้ในหัวผม ไม่มีเวลาที่จะคิดเรื่องรักๆใคร่ๆ หรือ การพบรักครั้งใหม่
มันทำให้ผมมองว่า ...
" ** เราต้องมีความสุขกับชีวิตตัวเองให้ได้ก่อน เอ็นจอยกับชีวิตตัวเองก่อน ทำชีวิตตัวเองให้ดีก่อน มีความสุขด้วยตัวเองจริงๆให้ได้ เมื่อนั้น เราถึงจะเปิดใจ ออกไปรักใคร เปิดออกไปรับใครเข้ามา และเราก็จะมอบความสุข เติมเต็มให้เค้า "
ผมคิดว่า เฮ้ย เราโตแล้วนะ เราไม่ใช่เด็กๆแล้ว เราไม่ได้จะคบใครเพื่อแก้เหงา เพื่อให้ตัวเองไม่โสด แต่คนที่จะเข้ามาในชีวิตเราต่อจากนี้ คือคนที่จะร่วมเดินทางต่อไปด้วยกันกับเรา คือ คนที่จะเป็นคู่ชีวิต และเราต้องพร้อม เราต้องดูแลเค้าได้
..ซึ่ง ที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ ผมยังไม่พร้อมครับ ตัวผมเองยังไม่ดีพอ ผมยังไม่มีอะไร ผมยังไม่ประสบความสำเร็จ ยังเหลวแหลก ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันซักอย่าง
ตอนนี้ผมรับงานฟรีแลนซ์อยู่ครับ เคยทำค่อนข้างหลายอย่าง ถึงแม้ว่าที่บ้านจะพอมีธุระกิจครอบครัวรองรับ แต่ธุระกิจของผมเอง ที่เป็นความฝันของผม ผมก็ยังทำมันได้ไม่สำเร็จ...
ไม่ใช่ว่าผมจีบใครไม่เป็นเลย ไม่ใช่ว่าผมไม่มีใครเข้ามา แต่เพราะตรงนี้มันทำให้ผมปิดกั้น มันทำให้ผมไม่กล้ารักใคร ไม่กล้าทำความรู้จักกับใคร
...แต่แล้ว คนที่ทำให้ความรู้สึกผมเปลี่ยนไป ก็วนเข้ามาจนได้
( to be continued )