แต่ก่อน เราเป็นคนที่ร่าเริงมากนะคะ มีความสุขตลอด แต่เหมือนเรายิ่งโตขึ้น เราได้รับรู้ปัญหาภายในบ้าน และสังคมมากขึ้น ตอนนี้ เรากลายเป็นเหมือนคนที่เก็บกด เราอยู่ที่รร. ก็ทะเลาะกับเพื่อน เราเลยแยกตัวออกมาอยู่กับอีกกลุ่มในห้อง เพื่อนกลุ่มนี้ก็ไม่ค่อยรู้ใจ หรือเข้าใจกันมาเท่าไหร่นัก แต่ตอนนี้เราคิดแค่ว่า เราขอแค่มีเพื่อนที่อยู่ในรร. ไว้คิยปรึกษาการบ้านก็พอ เราคิดว่าเราอยู่ได้ค่ะ ยอมรับว่าอึกอัดมากๆ ที่ต้องทำตัวร่าเริงตอนอยู่ที่โรงเรียน พอเรากลับบ้าน ตอนที่แม่เราไม่อยู่ เราก็จะร้องไห้แล้วทำท่ากรีดร้องออกมาดังๆ แต่เราไม่ได้เปล่งเสียงออกมานะคะ เกรงใจข้างบ้าน^^ แต่ไม่ใช่แค่เรื่องนั้นเรื่องเดียวที่ทำให้เราเครียดขนาดนั้น ยังมีปัญหาในบ้านอีกด้วยค่ะ
บ้านเราไม่ร่ำรวย และไม่ยากจน เราและแม่ อยู่ได้เพราะมีพี่เป็เสาหลัก (แม่เราแยกทางกับพ่อ) พี่เราต้องเป็นคนจ่ายค่าบ้าน ค่าอินเทอร์เน็ต และหนี้สินของพี่เราอีก เราอยู่บ้านเช่าค่ะ เป็นทาวน์เฮาส์2ชั้น มือ2ค่ะ คนแถวนั้นมีแต่พวกที่มีเงิน มีรถ มีสามีรวยๆ บางคนก็ไปเป็นเมียน้อยเค้าแล้วให้เค้าเลี้ยง มีแต่บ้านเรา ที่แทบไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง แม่เราทำงานได้เงินไม่มากนัก พอมีพอใช้ แต่ไม่พอเหลือเก็บ เราเลยลองเปิดร้านค้าออนไลน์ เห้ยย!! มันพอไปรอดว่ะะ แต่เงินที่ได้มาก็เข้าบัญชีแม่เราหมด สุดท้าย พอแม่เราช็อต แม่เราก็เอาเงินเราไปใล้หมดเกลี้ยง เราก็ไม่ได้อยากบ่นอะไร เพราะเราก็เข้าใจ ว่าลำบากด้วยกัน ไม่ใช่ว่าเราไม่รักแม่นะ แต่จริงๆเราก็อยากมีเงินเก็บเป็นของตัวเอง ตอนนี้พี่เรามีแฟน พี่เรากะจะไปเช่าห้อง เริ่มต้นชีวิตใหม่กับแฟน หรือไปตามทางเค้า   ทีนี้ล่ะ!!! เครียดมากจร้า พี่ไปแล้วใครจะช่วยจ่ายค่าบ้าน ค่านู้น นี้ นั้นนนน!!! โอ่ยยยยยย😱😱 ร่าเทอมก็ไม่ได้จ่ายยยย น้อยใจในโชคชะตามากเลย บางทีแอบไปร้องำห้คนเดียวในห้องน้ำ นี่คงเป็นกรรมเก่าสิ้นะ เห้อออ ท้อมากค่ะ อยากหาที่ระบาย ถ้าเป็นตัวเอง(คนที่อ่าน) ตัวเองจะดพเนินชีวิตต่อไปอย่างไรให้ไม่กังวลเรื่องแบบนี้คะ