ก่อนที่ใครจะเป็นโรคนี้ มันต้องมีปมอะไรสักอย่างที่ทำให้เกิดขึ้นมาได้
จะเล่าให้ฟังตั้งแต่แรกๆ แบบย่อๆนะคะ อาจจะยาวนิดหน่อย เขียนผิดยังไง ขอ อภัย ณ ที่นี้ด้วยคะ
ตั้งแต่เด็ก เราเป็นลูกคนเดียว เป็นครอบครัวเล็กๆ มี พ่อแม่และเรารวมกันเป็น3คน ตั้งแต่ตอนจำความได้ พ่อเราไม่เอาไหนเลยคะ กินแต่เหล้าตอนเราเด็กๆพ่อก็ติดยาเสพติด พอเราโตเริ่มรู้เรื่อง พ่อก็เลิกเสพยาเสพติดเหลือแค่ดูดบุหรี่กับกินเหล้าแทน ดูดวันละซองสองซอง ทั้งๆที่บ้านเราแทบจะไม่ค่อยมีเงิน แต่พ่อเราไม่เคยวางแผนชีวิตอะไรเลย อยู่กับชีวิตประจำวันแบบเดิมๆวงจรแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก เวลาแม่ไปปลุกพ่อจะไปทำงานด้วยกันคือพ่อชอบด่าแม่ประมาณแบบคำหยาบๆ แล้วไม่พอใจคือจะโยนสิ่งของต่างๆใกล้ตัวโยนใส่แม่ เช่น พัดลมเอย ทุกๆอย่างคะ คือตอนเด็กๆพ่อกับแม่ทำงานด้วยกันคะ คือเป็นเซลล์ขายอุปกรณ์เตาแก๊ส รับซ่อมเตาแก๊สทุกชนิด เท่าที่เราจำความได้ ตอนนั้นเราอายุแค่ 8-9 ขวบ เวลาพ่อเมาพ่อก็ชอบตีแม่ ตอนนั้นมีจักรยานของหนู พ่อก็เอาหัวแม่ไปโขกตรงเหล็กจักรยาน เราก็กลัวตอนนั้นเราก็รีบวิ่งเข้าไปห้องน้ำ ตอนนั้นมีหมาด้วยคะ เราเลี้ยงหมาตัวนึง ชื่อว่าเจเล่ หมาเราก็วิ่งตามเราเข้าห้องน้ำคะ (กลัวเหมื่อนกันขนาดหมายังรู้เรื่อง5555) ถึงว่ามีทะเลาะกันบ้าง แต่ครอบครัวก็เป็นที่อบอุ่นสำหรับหนูนะคะ คือยังทานข้าวด้วยกันทุกวันอยู่ ถ้าเมาทีก็ไม่มีใครอยากจะอยู่ใกล้ๆพ่อเลยรวมทุกๆคน รวมทั้งหมาด้วย1ตัว >,,< แฮร่ๆๆๆ
ตอนนั้นพ่อเราก็เริ่มตีเราเล็กๆน้อยๆ เอิ่มจะใช้คำว่าเล็กๆน้อยๆไหมน้าาาา ❤️😱😱😱 คือตีเราทีจนเลือดออกทุกที มีใช้ เอาท่อพีบีซี เอย ทีวี เอย อุปกรณ์ซ่อมรถ เอย ตีตั้งแต่เด็ก จนเราเป็นคนเก็บกด เป็นคนหัวรุนแรงไปเลยไม่เคยยอมใคร มองเรื่องการทะเลาะกันหรือตีกันเป็นเรื่องธรรมดา (เพราะเราเห้นทุกวันจนชิน) และนั้นเป็นเหตุที่หนูเป็นคนไม่ยอมใครละมีเรื่องทะเลาะกันอยู่บ่อยๆกับในโรงเรียน
- พอเราเริ่มโตมาตอนนั้นอยู่ม.1 แต่ดูเหมื่อนว่าเราจะสอบเข้าโรงเรียนหนึ่ง ได้ที่5 ของโรงเรียนดีใจมากกกกกก ^^ กริ้ดสุดเสียงงงงง!!!
พ่อกับแม่ก็ไม่ได้แยกทางกัน แต่แม่ชอบไปอยู่กับญาติของแม่มากกว่าเพราะแม่เริ่มทนพ่อไม่ได้แล้วเพราะพ่อชอบทำร้ายแม่บ่อยๆ ก็สงสารแม่มากไม่รู้จะทำยังไง ก็ตั้งใจเรียน ม.1 เราเรียนได้เกรดดีๆกลับไป พ่อกับแม่เราไม่เคยสนใจแม้ที่กอดหนูสักครั้งยังไม่เคยกอดหนู เหินห่างมากๆทั้งๆที่ห้องหนูเป็นห้องเช่า หนูเหงาพอคุยเล่นกับพ่อก็โดนด่าว่า เป็นคำหยาบ พ่อไม่ทำอะไรเล่นแต่เกมส์ทั้งวัน โทรทัศน์มีเครื่องเดียวพ่อหนูก็เอาไปเล่นเกมส์ เป็นเกมส์play2คะสมัยนั้น พอเราจะขอดูทีวีพ่อก็ไม่ให้ดูละด่า เวลาที่พ่อเล่นเกมส์อยู่เราไม่สามารถที่จะเดินผ่านหน้าจอทีวีเลย ต้องก้มหรือคลาน หรือไม่ต้องรอจบเกมส์ พอทำอะไรได้ดีๆหนูเรียนดีไม่เคยชม บางทีหนูก็ท้อละไม่รู้จะทำหรือเรียนไปเพื่ออะไร พ่อแม่ไม่เคยสนใจแม้แต่ใส่ใจ หรือถามการเรียน ปล่อยหนูตั้งแต่ม.1แล้วคะ แต่พ่อยังดีที่มารับมาส่งหนูอยู่ กลับโรงเรียนอยู่บ่อยๆ แต่พ่อชอบตีหนูตั้งแต่เด็กๆ แล้วตอนม.1ก็ยังตีอยู่ หนูไม่ได้ทำผิดร้ายแรงก็ตีหนู ทั้งๆที่หนูเคยเปรียบเทียบกับเพื่อนของหนูว่าโดนตียังไงบ้างอะไรประมาณนี้ หนูกลัวเล่ายาวไป เลยเล่าสั้นๆนะค่ะ พอใกล้จะขึ้นม.2เหตุการ์ณที่หนูติดมาจนโต ทำยังไงมันก็ไม่ลืมเป็นอดีตที่แย่มากที่สุด แล้วที่เขาทำหนูจำมากครั้งนึง คือหนูไปตลาดกับพ่อ พ่อกับแม่แยกทางกันแล้วคะ(เดี๋ยวบอกอีกทีนะคะว่าทำไมหลังจากหนูเล่าเหตุการ์ณนี้แล้ว) หนูอยากกินส้มตำมาก
เรา : พ่อหนูอยากกินส้มตำอะ
พ่อ : เดี๋ยวก็กินไม่หมดอะ -นิดหน่อยก็ทิ้ง ไอ่ตัวเงินตัวทอง
เรา : ทำไมพ่อต้องพูดคำหยาบแบบ ตัวเงินตัวทอง แบบ animal สัตว์ต่างๆด้วย
(ทันนี้พ่อตบหัวเราคว่ำเรากับพื้นในตลาดสดเราล้มเลย แล้วเราก็ลุกไม่ได้สักพัก คือมึนไปเลย พ่อเราตบหัวแรงมาก)
พ่อ : กล้าพูด ตัวเงินตัวทอง ด่ากูเหรอ ไอ่animal
จนคนในตลาดเห็นเราก็ช่วยเราพยุงตัวขึ้นมา เราเดินไปไม่กลับกับพ่อเลย เราอยู่ข้างนอก แล้วเดินร้องไห้ ตั้งแต่ตลาดจนอยู่แถวๆบ้านก็ไม่เข้าห้อง ตอนนั้นเราอยากหนีออกจากบ้านมากๆ แต่เราก็กลัว จะอยู่ยังไง ตอนนั้นเพื่อนสนิทก็มีแต่ไม่ค่อยสนิทมาก หลังจากนั้นสักสามเดือนเราก็ไม่เคยไปตลาดอีกเลยอายๆมากที่พ่อทำแบบนี้กับหนู แล้วหนูเสียใจมาก ทั้งๆที่มันผ่านมาแล้วก็ไม่ลืมเลือน ออกจากในหัวของหนู หนูเสียใจมาก แล้วหนูก็กลายเป็นคนไม่ค่อยสนิทกับพ่อไม่คุยกับพ่อ คุยเฉพาะเรื่องจำเป็นเท่านั้น คุยแบบนับคำได้
ต่อคะจากตอนที่จะเล่าให้ฟังว่าแม่แยกทางกับพ่อเพราะแม่ทนไม่ไหว เพราะพ่อเอาแต่เล่นเกมส์ทุกวัน งานไม่เคยไปทำ แม่ไปทำงานพ่อก็ขอเอาเงินไปซื้อเหล้าเบียร์ตลอดไม่มี เงินก็เอาของไปจำนำ เช่น ทีวี โทรศัพท์บ้าง ทองด้วย ไม่มีเงินไปเอาคืนก็โดนยึด ไม่ได้ดูทีวีเลย แม่ก็เลยไปเช่าห้องอยู่ที่อื่นที่ใกล้ๆกับที่ทำงานแม่ แม่ให้เราอยู่กับพ่อเพราะว่า มันอยู่ใกล้โรงเรียนของเรา พอเราอยู่กับพ่อเราก็ไม่เคยอยู่บ้าน จะออกไปหาเพื่อนตลอด ถ้าอยู่ในบ้านจะโดนด่า แบบเค้าด่าทีหนูก็จะร้องไห้เลย เพราะเขาชอบด่าคำหยาบและแรงๆ บอกว่ากูเป็นพ่อของ กูมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้ ! ตีอะไรแบบนี้ก็ได้
- ม.3
พอมีใครหาเรื่องเราก็จะไม่ยอม ก็จะสู้เกิดการทะเลาะกันตลอด อาจจะเป็นเพราะสังคมรอบข้างๆหนูด้วย เจอความรุนแรงเป็นเรื่องอันแสนธรรมดาไปสะแล้ว ทะเลาะกันในโรงเรียนเป็นประจำ จนครูเอือมละอา พ่อก็ไม่เคยสนใจสักครั้ง ช่วงนั้นแม่โทรมาหาบ่อยแบบ สามวันหนึ่งคะ อาทิตย์นึงบ้างมาหาหนู ช่วงเวลาที่พ่อไม่อยู่หรือไปทำงาน
(ขอโทษทีนะคะ พอดีติดธุระ ประมาณอีกสองสามวันจะมาโพสอีกรอบนึงนะคะ คือมันยาวๆมาก) ตอนนี้เราเริ่มคิดได้เรียนดีเรียนเก่ง อังกฤษพูดได้ อายุ18ปีเองน้าาา
เดี๋ยวมาเล่าให้ฟังใหม่
เมื่อฉันเป็นผู้ป่วยจิตเวช :)
ตั้งแต่เด็ก เราเป็นลูกคนเดียว เป็นครอบครัวเล็กๆ มี พ่อแม่และเรารวมกันเป็น3คน ตั้งแต่ตอนจำความได้ พ่อเราไม่เอาไหนเลยคะ กินแต่เหล้าตอนเราเด็กๆพ่อก็ติดยาเสพติด พอเราโตเริ่มรู้เรื่อง พ่อก็เลิกเสพยาเสพติดเหลือแค่ดูดบุหรี่กับกินเหล้าแทน ดูดวันละซองสองซอง ทั้งๆที่บ้านเราแทบจะไม่ค่อยมีเงิน แต่พ่อเราไม่เคยวางแผนชีวิตอะไรเลย อยู่กับชีวิตประจำวันแบบเดิมๆวงจรแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก เวลาแม่ไปปลุกพ่อจะไปทำงานด้วยกันคือพ่อชอบด่าแม่ประมาณแบบคำหยาบๆ แล้วไม่พอใจคือจะโยนสิ่งของต่างๆใกล้ตัวโยนใส่แม่ เช่น พัดลมเอย ทุกๆอย่างคะ คือตอนเด็กๆพ่อกับแม่ทำงานด้วยกันคะ คือเป็นเซลล์ขายอุปกรณ์เตาแก๊ส รับซ่อมเตาแก๊สทุกชนิด เท่าที่เราจำความได้ ตอนนั้นเราอายุแค่ 8-9 ขวบ เวลาพ่อเมาพ่อก็ชอบตีแม่ ตอนนั้นมีจักรยานของหนู พ่อก็เอาหัวแม่ไปโขกตรงเหล็กจักรยาน เราก็กลัวตอนนั้นเราก็รีบวิ่งเข้าไปห้องน้ำ ตอนนั้นมีหมาด้วยคะ เราเลี้ยงหมาตัวนึง ชื่อว่าเจเล่ หมาเราก็วิ่งตามเราเข้าห้องน้ำคะ (กลัวเหมื่อนกันขนาดหมายังรู้เรื่อง5555) ถึงว่ามีทะเลาะกันบ้าง แต่ครอบครัวก็เป็นที่อบอุ่นสำหรับหนูนะคะ คือยังทานข้าวด้วยกันทุกวันอยู่ ถ้าเมาทีก็ไม่มีใครอยากจะอยู่ใกล้ๆพ่อเลยรวมทุกๆคน รวมทั้งหมาด้วย1ตัว >,,< แฮร่ๆๆๆ
ตอนนั้นพ่อเราก็เริ่มตีเราเล็กๆน้อยๆ เอิ่มจะใช้คำว่าเล็กๆน้อยๆไหมน้าาาา ❤️😱😱😱 คือตีเราทีจนเลือดออกทุกที มีใช้ เอาท่อพีบีซี เอย ทีวี เอย อุปกรณ์ซ่อมรถ เอย ตีตั้งแต่เด็ก จนเราเป็นคนเก็บกด เป็นคนหัวรุนแรงไปเลยไม่เคยยอมใคร มองเรื่องการทะเลาะกันหรือตีกันเป็นเรื่องธรรมดา (เพราะเราเห้นทุกวันจนชิน) และนั้นเป็นเหตุที่หนูเป็นคนไม่ยอมใครละมีเรื่องทะเลาะกันอยู่บ่อยๆกับในโรงเรียน
- พอเราเริ่มโตมาตอนนั้นอยู่ม.1 แต่ดูเหมื่อนว่าเราจะสอบเข้าโรงเรียนหนึ่ง ได้ที่5 ของโรงเรียนดีใจมากกกกกก ^^ กริ้ดสุดเสียงงงงง!!!
พ่อกับแม่ก็ไม่ได้แยกทางกัน แต่แม่ชอบไปอยู่กับญาติของแม่มากกว่าเพราะแม่เริ่มทนพ่อไม่ได้แล้วเพราะพ่อชอบทำร้ายแม่บ่อยๆ ก็สงสารแม่มากไม่รู้จะทำยังไง ก็ตั้งใจเรียน ม.1 เราเรียนได้เกรดดีๆกลับไป พ่อกับแม่เราไม่เคยสนใจแม้ที่กอดหนูสักครั้งยังไม่เคยกอดหนู เหินห่างมากๆทั้งๆที่ห้องหนูเป็นห้องเช่า หนูเหงาพอคุยเล่นกับพ่อก็โดนด่าว่า เป็นคำหยาบ พ่อไม่ทำอะไรเล่นแต่เกมส์ทั้งวัน โทรทัศน์มีเครื่องเดียวพ่อหนูก็เอาไปเล่นเกมส์ เป็นเกมส์play2คะสมัยนั้น พอเราจะขอดูทีวีพ่อก็ไม่ให้ดูละด่า เวลาที่พ่อเล่นเกมส์อยู่เราไม่สามารถที่จะเดินผ่านหน้าจอทีวีเลย ต้องก้มหรือคลาน หรือไม่ต้องรอจบเกมส์ พอทำอะไรได้ดีๆหนูเรียนดีไม่เคยชม บางทีหนูก็ท้อละไม่รู้จะทำหรือเรียนไปเพื่ออะไร พ่อแม่ไม่เคยสนใจแม้แต่ใส่ใจ หรือถามการเรียน ปล่อยหนูตั้งแต่ม.1แล้วคะ แต่พ่อยังดีที่มารับมาส่งหนูอยู่ กลับโรงเรียนอยู่บ่อยๆ แต่พ่อชอบตีหนูตั้งแต่เด็กๆ แล้วตอนม.1ก็ยังตีอยู่ หนูไม่ได้ทำผิดร้ายแรงก็ตีหนู ทั้งๆที่หนูเคยเปรียบเทียบกับเพื่อนของหนูว่าโดนตียังไงบ้างอะไรประมาณนี้ หนูกลัวเล่ายาวไป เลยเล่าสั้นๆนะค่ะ พอใกล้จะขึ้นม.2เหตุการ์ณที่หนูติดมาจนโต ทำยังไงมันก็ไม่ลืมเป็นอดีตที่แย่มากที่สุด แล้วที่เขาทำหนูจำมากครั้งนึง คือหนูไปตลาดกับพ่อ พ่อกับแม่แยกทางกันแล้วคะ(เดี๋ยวบอกอีกทีนะคะว่าทำไมหลังจากหนูเล่าเหตุการ์ณนี้แล้ว) หนูอยากกินส้มตำมาก
เรา : พ่อหนูอยากกินส้มตำอะ
พ่อ : เดี๋ยวก็กินไม่หมดอะ -นิดหน่อยก็ทิ้ง ไอ่ตัวเงินตัวทอง
เรา : ทำไมพ่อต้องพูดคำหยาบแบบ ตัวเงินตัวทอง แบบ animal สัตว์ต่างๆด้วย
(ทันนี้พ่อตบหัวเราคว่ำเรากับพื้นในตลาดสดเราล้มเลย แล้วเราก็ลุกไม่ได้สักพัก คือมึนไปเลย พ่อเราตบหัวแรงมาก)
พ่อ : กล้าพูด ตัวเงินตัวทอง ด่ากูเหรอ ไอ่animal
จนคนในตลาดเห็นเราก็ช่วยเราพยุงตัวขึ้นมา เราเดินไปไม่กลับกับพ่อเลย เราอยู่ข้างนอก แล้วเดินร้องไห้ ตั้งแต่ตลาดจนอยู่แถวๆบ้านก็ไม่เข้าห้อง ตอนนั้นเราอยากหนีออกจากบ้านมากๆ แต่เราก็กลัว จะอยู่ยังไง ตอนนั้นเพื่อนสนิทก็มีแต่ไม่ค่อยสนิทมาก หลังจากนั้นสักสามเดือนเราก็ไม่เคยไปตลาดอีกเลยอายๆมากที่พ่อทำแบบนี้กับหนู แล้วหนูเสียใจมาก ทั้งๆที่มันผ่านมาแล้วก็ไม่ลืมเลือน ออกจากในหัวของหนู หนูเสียใจมาก แล้วหนูก็กลายเป็นคนไม่ค่อยสนิทกับพ่อไม่คุยกับพ่อ คุยเฉพาะเรื่องจำเป็นเท่านั้น คุยแบบนับคำได้
ต่อคะจากตอนที่จะเล่าให้ฟังว่าแม่แยกทางกับพ่อเพราะแม่ทนไม่ไหว เพราะพ่อเอาแต่เล่นเกมส์ทุกวัน งานไม่เคยไปทำ แม่ไปทำงานพ่อก็ขอเอาเงินไปซื้อเหล้าเบียร์ตลอดไม่มี เงินก็เอาของไปจำนำ เช่น ทีวี โทรศัพท์บ้าง ทองด้วย ไม่มีเงินไปเอาคืนก็โดนยึด ไม่ได้ดูทีวีเลย แม่ก็เลยไปเช่าห้องอยู่ที่อื่นที่ใกล้ๆกับที่ทำงานแม่ แม่ให้เราอยู่กับพ่อเพราะว่า มันอยู่ใกล้โรงเรียนของเรา พอเราอยู่กับพ่อเราก็ไม่เคยอยู่บ้าน จะออกไปหาเพื่อนตลอด ถ้าอยู่ในบ้านจะโดนด่า แบบเค้าด่าทีหนูก็จะร้องไห้เลย เพราะเขาชอบด่าคำหยาบและแรงๆ บอกว่ากูเป็นพ่อของ กูมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้ ! ตีอะไรแบบนี้ก็ได้
- ม.3
พอมีใครหาเรื่องเราก็จะไม่ยอม ก็จะสู้เกิดการทะเลาะกันตลอด อาจจะเป็นเพราะสังคมรอบข้างๆหนูด้วย เจอความรุนแรงเป็นเรื่องอันแสนธรรมดาไปสะแล้ว ทะเลาะกันในโรงเรียนเป็นประจำ จนครูเอือมละอา พ่อก็ไม่เคยสนใจสักครั้ง ช่วงนั้นแม่โทรมาหาบ่อยแบบ สามวันหนึ่งคะ อาทิตย์นึงบ้างมาหาหนู ช่วงเวลาที่พ่อไม่อยู่หรือไปทำงาน
(ขอโทษทีนะคะ พอดีติดธุระ ประมาณอีกสองสามวันจะมาโพสอีกรอบนึงนะคะ คือมันยาวๆมาก) ตอนนี้เราเริ่มคิดได้เรียนดีเรียนเก่ง อังกฤษพูดได้ อายุ18ปีเองน้าาา
เดี๋ยวมาเล่าให้ฟังใหม่