ปกติเราจะกลับบ้าน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ค่ะ แล้ววันหยุดที่ผ่านมามีลางสังหรณ์แปลกๆ รู้สึกห่วงและรักสุนัขมากเป็นพิเศษเพราะเป็นช่วงติดสัตว์ด้วยค่ะกลัวจะไปเที่ยวไกลบ้านไปถนนกลัวรถจะชนเพราะเค้าเคยไปแถวๆถนนมาแล้วรอบหนึ่งแต่แม่และน้องชายก็ไปรับกลับบ้านค่ะ ยังคุยๆกับแม่ว่าเดี๋ยวจะซื้อโซ่ไปล่ามไว้ก่อน และจะพาไปทำหมัน  
    ช่วงเสาร์ทิตย์ที่เรากลับบ้านสุนัขของเราก็แปลกๆค่ะ จะอยู่กับเราทั้งวันไม่ว่าเราจะอยู่ส่วนไหนของบ้าน จากที่ดื้อๆ แม่พูดแค่คำเดียวก็เชื่อฟังเลยค่ะ จากที่ชอบเห่าคนแปลกหน้าช่วงสองสามวันนี้กลับแกว่งหางต้อนรับคนแปลกหน้า คืนวันเสาร์จู่ๆเราก็กอดและบอกรักเค้าบอกเค้าว่าอย่าดื้ออยากให้อยู่ด้วยกันไปนานๆ ล่าสุดคืนวันอาทิตย์ซึ่งเราเดินทางกลับไปที่ทำงานแล้วค่ะ แต่เค้านอนหนุนตักน้องชายแล้วนอนหลับปุ๋ยเลยค่ะ และแม่ก็เปิดประตูบ้านทิ้งไว้ทั้งคืนให้เค้านอนตรงหน้าบ้านแม่บอกตื่นมาดูก็เห็นนอนท่าเดิมทั้งคืนไม่ไปไหนเลยนอนขวางทางเข้าประตูทั้งคืนเลยค่ะ เหมือนกับว่าจะรู้ล่วงหน้าว่าจะได้อยู่กับครอบครัวเป็นครั้งสุดท้าย พอถึงวันจันทร์ที่ผ่านมา เรากำลังสอนนักเรียนอยู่ตอน 11 โมง พ่อโทรมาบอกว่าหมาโดนรถชนตาย T^T แทบล้มทั้งยืนเลยค่ะ พ่อ แม่ น้องชาย และแฟนของเรา ร้องไห้กันหมด โดยเฉพาะพ่อกับแฟนที่ไม่เคยเสียน้ำตาง่ายๆ พึ่งจะมาเห็นร้องไห้ก็คราวนี่แหละค่ะ เค้าอยู่กับเราได้ 1 ปี 97 วัน เอง ทำใจไม่ได้เลยค่ะ ร้องไห้จนเผลอหลับตื่นมาก็ร้องไห้ต่อ ไม่มีจิตใจไปทำงานเลยทำยังไงให้ดีขึ้นได้บ้างคะ เค้าเป็นส่วนหนึ่งของบ้านไปแล้ว เช้านี้แม่บอกที่บ้านเหงามากมองไปมุมไหนก็เห็นเป็นภาพที่ที่เค้าชอบอยู่ พ่อเราก็ได้แต่โทษตัวเองว่าไม่ได้เปิดประตูบ้านให้เค้ามานอนหน้าบ้านเหมือนทุกวันๆ เค้าคงเหงาเลยออกไปนอกบ้าน ถ้าเปิดประตูทิ้งไว้ก็คงไม่ไปไหนและไม่ตายแบบนี้ แต่เราคิดว่าถ้าเราไม่ลืมล่ามโซ่เค้า เค้าคงไม่จากเราไปไวแบบนี้หรอกค่ะ ถ้าวันนั้นเราไม่ลืมซื้อโซ่วันนี้เค้าคงอยู่กับเรา อยู่เป็นความสุข ให้เสียงหัวเราะกับครอบครัวไปอีกนานเลย T^T ตอนนี้กลัวการเลี้ยงสัตว์ไปเลยค่ะ หดหู่ใจมาก เหงา ใจหวิวๆ เหมือนชีวิตขาดอะไรไปสักอย่าง  T^T