ขออนุญาตเข้าเรื่องเลยนะคะ ตอนนั้นเราอยู่ ป.6 ค่ะ อายุประมาณ12ปี (ปัจจุบันอายุ27แล้ว) เรื่องราวมันผ่านมาประมาณ 15 ปีแล้ว แต่ก็ยังไม่ลืมรู้สึกมันเป็นปมในใจตลอดเวลา ...
ตอนอยู่ป.6 คุณครูจะแบ่งบริเวณรับผิดชอบให้ทำความสะอาดเก็บเศษขยะ กวาดเศษใบไม้หน้าอาคารให้แต่ละห้อง เรามาถึงโรงเรียนเราก็ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด เก็บขยะกวาดใบไม้บริเวณรับผิดชอบเป็นประจำ ถึงแม้ว่าเพื่อนคนอื่นจะไม่ทำก็ตามเราก็ทำอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง มีอยู่วันหนึ่งเรากับเพื่อนอีก1คน ก็มาเก็บขยะเหมือนทุกๆวัน แต่หาไม้กวาดไม่เจอก็เลยช่วยกันลงมือเก็บเศษใบไม้เองเพราะโรงเรียนก็ใกล้จะเคารพธงชาติแล้ว ...
หลังจากเคารพธงชาติ ครูเวรก็ได้มาพูดหน้านักเรียนซึ่งเราเองก็จำครูคนนั้นได้ดีเป็นครูสอนวิชาคณิตศาสตร์ผู้ชาย ได้มาพูดว่า "ตอนเช้ามีนักเรียนอยู่คนสองคนไม่รู้ว่าตอนเช้าได้กินข้าวมารึป่าว โปรตีน คาร์โบไฮเดรต ที่ได้รับไม่บำรุงสมองบ้างเลยเหรอ นั่งเก็บเศษใบไม้แทนที่จะเอาไม้กวาดมากวาด คิดไม่ได้เลย" ...หลังจากนั้นเรากับเพื่อนก็มองหน้ากันแบบอายๆ เพราะเพื่อนคนอื่นๆก็หัวเราะอยู่ แอบคิดอยู่ในใจ...อย่างน้อยเราก็ทำทั้งๆที่เพื่อนคนอื่นไม่เคยแม้จะทำ เสียความรู้สึกมากค่ะ TT
ไม่รู้ทำไมจนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่ลืมเรื่องราวแย่ๆแบบนี้พอนึกถึงทีไรก็น้ำตาตกในตลอด มันทำให้เราไม่ค่อยกล้าจะทำความดีเท่าไหร่เวลาจะทำอะไรมักจะลังเลใจกลัวทำไปแล้วจะโดนด่าอีกรึป่าว ไม่มั่นใจตัวเองเลย เป็นปมในใจตลอดเวลา มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆ ดูไร้สาระแต่มันกระทบจิตใจเรามาก
ขอบคุณค่ะ