เย็นวันเสาร์  มีจิ้งจกตัวหนึ่งเกาะอยู่บนเพดานในร้านอาหารแห่งหนึ่ง  ทันใดนั้น อยู่ๆมันก็หลับแล้วพลัดตกลงบนศีรษะลูกค้าหญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่  แล้วไต่ไปตามตัว  เธอกรีดร้องด้วยความตกใจกระโดดลุกขึ้นจากเก้าอี้ ใช้มือทั้งสองข้างพยายามปัดจิ้งจกออกไป ท่าทางและเสียงร้องของเธอ  ทำให้คนที่นั่งรับประทานอยู่ในร้านพากันตกอกตกใจตามไปด้วย  ที่สุดเธอก็สามารถปัดเอาจิ้งจกออกไปจากตัวเธอได้...แต่เจ้ากรรม...จิ้งจกตัวนั้นไต่ไปเกาะที่แขนของผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ แล้วก็เป็นเช่นเดิม มีเสียงกรีดร้อง ตามด้วยการลุกขึ้นเต้น พยายามปัดจิ้งจกให้ออกไปจากตัวเธอ  พนักงานเสริฟชายรีบเข้าไปช่วย พอดีกับที่จิ้งจกตัวนั้นกระโดดมาเกาะที่เสื้อของเขา เขามองดูพฤติกรรมของเจ้าจิ้งจกบนเสื้อของเขาสักครู่  จากนั้นก็คว้าจิ้งจกไว้ในมือของเขา แล้วนำมันไปปล่อยนอกร้านอาหาร

          อะไรคือความแตกต่างระหว่างพฤติกรรมของผู้หญิงทั้งสองกับพนักงานเสริฟ ทั้งๆที่แต่ละคนล้วนถูกจิ้งจกเกาะที่ตัวของตนเองเหมือนกัน  ผู้หญิงทั้งสองไม่สามารถควบคุมอารมณ์ที่กระเจิดกระเจิงของตนเองได้  แต่ในขณะที่พนักงานเสริฟควบคุมสถานการณ์ไว้ได้อย่างราบเรียบ  ปรากฎการณ์นี้ทำให้รู้ว่าไม่ใช่เรื่องเศรษฐกิจตกต่ำที่ทำให้คนในห้องราชดำเนินพากันโวยวายอารมณ์เสีย วิตกกังวล แต่เป็นเพราะการที่คนในห้องราชดำเนินไม่สามารถยอมรับกับรัฐบาลที่ตัวเองไม่สนับสนุนได้   ไม่ใช่ราคาพืชผลตกต่ำ  หนี้เสียที่มีอยู่  ที่ทำให้พวกเขาบ่นอยู่ตลอดเวลาแต่เป็นเพราะเขาไม่สามารถยอมรับมันได้ ถ้าไม่ได้เกิดจากรัฐบาลที่สนับสนุน   สาเหตุไม่ได้เกิดจากตัวปัญหา แต่เกิดจากปฏิกิริยาที่มีให้กับปัญหา จึงทำให้เกิดความวุ่นวาย หาความสงบไม่ได้ในชีวิตของพวกเขา

          ข้อคิดที่ได้จากจิ้งจก คือ แทนที่คนเราจะมีปฏิกิริยาตอบโต้กับปัญหาในชีวิตประจำวันเหมือนกับผู้หญิงทั้งสองคน  เราควรที่จะตอบรับมัน เหมือนกับพนักงานเสริฟ

ดังนั้น การที่เรามีความตระหนักรู้ในตนเองที่จะตอบรับกับทุกปัญหาทุกสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันของเรา  ก็จะทำให้เราดำเนินชีวิตอย่างมีความสุข             

หวังว่า..ข้อคิดจากจิ้งจก จะช่วยให้คนห้องราชดำเนินรับมือกับปัญหาที่เกิดขึ้นได้

ด้วยความปรารถนาดีค่ะ



ปล. แรงบันดาลใจแนวคิดนี้ได้มาจาก"ทฤษฎีแมลงสาป" ของ Sundra Pichai ซึ่งเป็น CEO ของบริษัท Google